Lesbók Morgunblaðsins - 11.07.1937, Síða 1

2$. tölublað. Sunnudaginn 11. júlí 1937. XII. árgangur.
, í*af«l<larpreiit»mi9J* h.f.
ÞAÐ ERU TIL
FLEIRI GÁFNALJÓS
EN MOLBÚAR....
Munið J)jer söguna uin hina
ráðagóðu Molbúa seni ætl-
uðu að fela kirkjuklukkuna sína
iiarla vel, svo að óvinir þeirra
næðu ekki í hana. Þeir reru langt
út á sjó og söktu klukkunni nið-
ur á hafsbotn.' Síðan hjuggu þeir
merki í bátsbyrðinginn, til J>ess
að þeir gætu fundið felustaðinn,
þegar friður væri kominn á aftur
í landinu. Þetta er ein af hinum
ótal mörgu góðlátlega meinfýsnu
sögum, sem sagðar eru um þjóða-
brot sem sjerstakan einkarjett
liafa á því að vera stórum heimsk-
ari en gengur og gerist. Hinir
ágætu molbúar hafa }>ó hlotið al-
veg óverðskuldaða frægð í ]>essu
tilliti. Hver þjóð á sína molbúa,
sem vekja ldátur þeirra sem á
horfa og vitrari þykjast vera.
*
Þýsku molbúarnir heita Skjald-
borgarar. Sögurnar um þá voru
skráðar á 16. öld; Skjaldborgar-
anna er fyrst getið er þeir bygðu
ráðhús án glugga. Þegar þeir
komu inn í ráðhúsið, „sáu þeir að
þeir gátn ekki sjeð“. Furðaði þá
mjög á því, hvernig á þessu gæti
staðið. Þeir fóru aftur iit og virtu
húsið fyrir sjer að utan hátt og
lágt og sáu að það var harla gott.
Þeir gátu hvergi komið avrga á
neinn galla. Þeir ákváðu nú að
kalla saman ráðstefnu daginn eft-
ir. En allar bollaleggingar þeirra
komu fyrir ekki; Jvað var jafn
dimt í ráðhúsinu eftir sem áður.
Það var Jvá samþykt að bera inn
í hiisið daginn eftir eins mikið
dagsljós og unt væri. Þeir drógu
nú saman mikið lið vopnað kopp-
um og kirnum, pokum, skálum og
málum, og fyltu ílátin sólskini.
Sólskinið báru þeir síðan inn í
ráðhúsið, en alt kom fyrir ekki.
Að lokum lyftu þeir þakinu af
húsinu — að ráði framandi manns,
sem fekk ríkuleg laun hugkvæmni
sinnar. Þetta dugði á méðan sól
var og sumar, en Jiegar haustaði
og fór að kólna varð þar bæði
næðingasamt og hráslagalegt, svo
að þeir fengu eltki staðist mátið
og settu þakið á aftur — en þá
varð Jiar jafn dimt og áður.
Nú var kölluð á ný saman
ráðstefna, en eugum kom ráð í
hug, fyr en einn þeirra — af
hreinni tilviljun — sá ljósrák
gægjast inn um rifu á vegguum.
Það rann m'i upp fyrir honum,
sem engum þeirra hafði dottið í
hug fyr: að birta myndi í ráðhús-
inu ef )>eir settu á það glugga. Og
með því var þessi áhyggjan iir
sögunni.
*
Sagan um mylnusteininn á einn-
ig rót sína að rekja til Skjald
borgaranna, og hún er öllu dapur-
legri, en svx fyrri, því að að þessu
sinni leiddi hin heilaga heimska
til þess að alveg sjerstaklega dug-
legur og ráðkænn maður ldaut
alt of skjótan dauðdaga. En svo
var mál með vexti:
Skjaldborgararnir höfðu bjTgt
sjer mylnu, og lokið við, eftir mik-
ið erfiði, að gera mylnustein í
steinnámu, sem var efst í fjalls-
hlíð. Þegar mylnusteinninn var
fullgerður, rjeðist ' maður undir
manns hönd um það að bera stein-
inn niður hlíðina. En þegar þeir
voru komnir að rótum fjallsins,
sló því eins og eldingu niður í
einn þeirra, að þeir inyndu hafa
getað sparað sjer mikið erfiði ef
þeir hefðu látið steininn velta nið-
ur, í stað þess að bera hann.
„Ef satt skal segja“, sagði hann,
,,þá höfum við verið heimskari, en
levfilegt er, þar sem við höfum
unnið jafn auðvelt verk ineð jafn
miklum erfiðismunum. Við skulum
bera s’teininn upp aftur, og síð-
an látum við hann velta niður
af sjálfu sjer ,alveg eins og við
fóruin að með viðarbolina þegar
við bygðum ráðhú«ið“.
Þetta voru skynsamleg orð í
tíma töluð. Þeir biðu ekki boð-
anna og báru steininn upp aftur