Lesbók Morgunblaðsins - 08.08.1937, Blaðsíða 2
242 LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
í belti hans. Hinir tóku sinn í
hvora hönd honum.
Nú <raf Achmed Hussain merki
og steig út í bálið. Allir fylgdu
þeir honum. Einn af þeim liróp-
aði: Ó, þetta er heitt. Læknarnir
rannsökuðu fætur þeirra. Hvergi
sáust brunasár.
Sá, sem kallaði upp, að þetta
væri heitt, tók fjögur skref, í
stað þess að hinir tóku þrjú. Kögg
uli hafði orðið fyrir fæti haus og
dregið úr skrefinu. Hann sagði að
hann hefði fundið óþæginda fiðr-
ing í fótunum. Annað ekki. Eng-
inn af þessum þrem, gat fundið
til þe^s, að hann hefði orðið fyrir
nokkrum áhrifum frá Indverjan-
um. Þeim hafði verið sagt, að þeir
skyldu varast að hugsa um eld-
inn meðan þeir stikuðu yfir hann.
Þeim ráðum höfðu þeir fylgt. Það
hafði þeim tekist.
Enn voru tveir menn tilbúnir
að vaða eldinn, og án þess að
njóta fylgdar Indverjans. Mjer
datt í hug, að nú væri glóðin má-
ske farin að kólna, og leit á mæl-
irinn. En það var gðru nær. Gol-
an hafði örfað glóðina, svo hitinn
hafði hækkað um margar gráður.
Þessir tveir, sem síðast komu
voru gildvaxnari en Achmed Huss-
ain. Mjer datt ekki annað í hug
en þeir myndu hoppa í dauðans
ofboði út úr bálinu. En sá sem
fyrri gekk stikaði yfir með
sömu ró og festu eins og Achmed
Hussain sjálfur. Hinn tók skrefin
fjögur. Og það kom í ljós að hann
hafði brent sig.
*
Þegar jeg skrifa þessar línur,
hefi jeg ekki fengið skýrslur
læknanna. En eitt er augljóst mál.
Það er ekki eins hættulegt að
vaða eld eins og menn alment
álíta.
En ekki er þar með sagt að
þraut Achmed Hussain sje einsk-
isverð. Hann á auðveldara með að
vaða eld, en menn alment. Því
hann hefir æfinguna og nægilegt
hugrekki, og trúnaðartraust. —
Læknarnir komust að raun um, að
fætur hans báru þess engin merki
að þeir hefðii komið nálægt eld-
inum. En blöðrur komu á fætur
allra hinna er frá leið. Og þeir
sem tóku fjögur skref í bálinu
fengu meiri blöðrur, en hinir, sem
tóku bálið í þrem skrefum. En
þeir, sem óðu eldinn án samfylgd-
ar Achmed Hussain sluppu ekk-
ert ver en hinir, sem með honum
voru. Þetta sýnir að um enga dá-
mögnun var að ræða frá Indverj-
anum.
Eftir þessu skilst mjer, að hver
og einn geti vaðið eld, ef hann
aðeins trúir því nægilega, statt og
stöðugt, að hann standist „eld-
raunina“. Hann fær kannske smá
blöðrur. En þær koma ekki í ljós
fyr en klukkutíma síðar. Sjálfur
verð jeg þó að viðurkenna, að
jeg kæri mig.ekki um að vaða
eld. En það kemur ekki málinu
við. Jeg hefi sjeð Indverja stinga
nálum gegnum tungu sjer og
Einu sinni fengu nokkrir
franskir skóladrengir að
fara til London í verðlaunaskyni
fvrir góða frammistöðu.
Þeim var fenginn stór bíll og
leiðsögumaður til umráðaj og áttii
þeir að skoða það markverðasta í
heimsborginni.
Þegar leiðsögumaðurinn spurði
þá, hvað þeir vildu helst sjá, svör-
uðu þeir í einum róm:
— Hús Slterlock Holmes í Bak-
erstreet!
Þannig hefir það verið um
marga, sem komið hafa til Lond-
on. Westminster Abbey og ToAver
hafa fengið að sitja á hakanum
fvrir húsinu í Bakerstreet, sem
þekt er úr SherTock Holmes sög-
unum. Og þetta er ofur skiljao-
legt.
I W-estminster Abbey hvíla að
vísu margir merkir menn. líií
þeir verða ekki lífgaðir frá dauð-
um frekar en þeir, sem lokaðir
voru inni í Tower-fangelsinu, og
enduðu þar æfidaga sína.
l
kinnar. Læknar hafa sagt mjer,
að það geti hver maður gert, hafi
hann nægilegan taugastyrkleika.
Jeg hefi hann ekki.
Við tilraunina sannaðist, að
fætur Achmed Hussain voru ó-
skaddaðir með öllu, eftir eldinn.
En hinir fengu lítilsháttar blöðr-
ur, og einn brendist illa. Einn
læknanna Sir Leonard IIill held-
ur því fram, að það sem geri
þenna mismun sje það, að þeir
sem óvanir voru og ókunnugir eld-
rauninni hafi svitnað á fótunum,
af tilhugsuninni um það, sem fram
undan var. En hinn æfði eldvað-
andi hafi engin slílt merki um
taugaóstyrk og sleppi því óbrend-
ur með öllu.
' Öðru máli er að gegna með
Bakerstreet. Þar bjó sú hetja, sem
aldrei hefir elst og lifir enn, þó
hún liafi dáið.
ÞEGAR CONAN DOYLE
LJET SHERLOCK DEYJA
að vakti feikna mikil von-
brigði og sorg meðal les-
enda Conans Doyle, þegar hann
l.jet söguhetju sína, hinn víðfræga
leynilögreglumann,. Sherlock Holm
es, verða fantinum Moriarty að
bráð. Andlát söguhetju hefir lík-
lega aldrei vakið jafn mikla
gremju. Enda fekk höfundurinn
að heyra það.
„Fantur“, byrjaði eitt brjefið,
sem hann fekk frá konu, sem les-
ið hafði um dauða Sherlock Holm-
es í sögunni „Síðasta vandamálið“,
í Strand Magazine. Það var í júlí-
hefti blaðsins 1893.
Astæðan fyrir því, að Arthur
Conan Doyle tók söguhetju sína
af lífi með svo köldu bTóði mun
Framh, á bls. 246.
Sherlock Holmes 50 ára
Söguhetjan sem dó
en lifir þó enn.