Lesbók Morgunblaðsins - 08.08.1937, Blaðsíða 3

LESB0K MORGUNBLABSINS
243
SMÁSAGA
EFflR ÞORSTEIN JÓSEPSSON
Flestir uágrannar mínir halda
að jeg sje of mikill kven-
hatari til að trúlofast eða giftast’.
Þetta er vitaskuld fjarstæða, því
jeg elska konur — jeg elska þær
of heitt og of mikið til að vilja
biiula þær- á klafa trúlofunar eða
giftingar. Hitt hefði verið sanni
nær, að jeg væri of mikill kvenna-
maður til að trúlofast, því að
inenn sem elska margar stúlkur,
geta ekki gerst það einhæfir, að
binda sig aðeins við einhverja
eina þeirra.
Samt kom þessi fjandi fyrir
mig fyrir nokkrum árum síðan,
að trúlofast þvert gegn eðli mínu,
fyrirætlunum og lífsskoðunum.
Það versta var, að jeg varð ást-
fanginn í kærustunni. Það hjelt
jeg að myndi aldrei geta hent
mig.
Jeg kyntist kærustunni minni
alveg eins og manni ber að kynn-
ast ungri stúlku: Jeg kynntist
henni hálfnakinni inni í Sundlaug-
um á heiðríku sumarkvöldi um
vor. Geðvondar kríur og heimskir
hrafnar flögruðu og görguðu í
kring um laugarnar, en annars var
kvöldið angurvært og blítt eins
og elskandi kona, og jeg skvamp-
aði í laugunum þangað til allir
voru farnir og búið var að loka
þeim.
Jeg ætlaði að verða sundkennar-
anum samferða heim um kvöldið
og hlusta á Eroica eftir Beethoven,
sem hann átti á plötum. En þegar
jeg var að koma upp úr lauginni
og var í þann veginn að fara inn
í fataklefann, kemur ung stúlka
í sundbol út úr næsta klefa og
biður mig að ná fyrir sig í bíl.
Fötunum hemiar hafði þá verið
stolið á meðan hún var niðri í
lauginni að synda.
Jeg virti þessa ungu stúlku
fyrir mjer með forvitni. Ástand
hennar hefur ef til vill verið ó-
þægilegt og leiðinlegt í hennar
augum, en í mínum augum var það
bæði skrítið og skemtilegt. Fá-
klætt kvenfólk verkar yfirleitt
vel á unga sakleysingja eins og
mig. Stúlkan var há og grönn,
beinvaxin og líkamsfalleg. And-
litið var þó fallegra. Það vár
djarflegt og svipmikið og augun
voru blá, djúp og sakleysisleg.
„Jú, það er sjálfsagt að ná
fvrir yður í bíl“, sagði jeg.
„Þakka yður kærlega fyrir.
En þjer skuluð rólegir fara í
fötin, mjer liggur ekkert á“. Hún
fór inn í klefann sinn og jeg í
minn, en að þrem mínútum liðnum
var jeg kominn á vettvang til að
hringja eftir bíl. Það gat jeg
strax í næsta húsi, því fólkið var
þar enn á fótum enda þótt fram-
orðið væri.
Að vörmu spori kom bíllinn.
Jeg og fáklædda stúlkan settumst
inn í hann, og svo brunaði hann
með leiðinlega miklum hraða nið-
ur í bæinn og vestur á Framnes-
veg. Þar átti stúlkan heima.
Á leiðinni gaut jeg til hennar
hornaugum. Jeg vissi að það var
ókurteisi að horfa djarflega á
hálfnakinn kvenmann og þess-
vegna var augnatillit mitt feimn-
islegt og óburðugt.
Jeg þagði og stúlkan þagði
líka. Jeg fann að hún liorfði
stundum á mig og mjer þótti í
sjálfu sjer vænt um það, því jeg
vissi að ungar stúlkur horfa aldrei
á neitt sem þeim fellur ekki í geð
— ekki einu sinni á mýs. Jeg var
þarna í hálfgerðum vandræðum.
Jeg vildi gera mig sem myndarleg-
astan og fallegastan í augum þess-
arar ungu stúlku, en jeg vissi bara
ekkert hvernig jeg átti að fara
að því.
Þegar bíllinn nam staðar, spurði
stúlkan mig að því, hvort jeg gæti
borgað fyrir sig bílinn í svip, hún
kvaðst mundu endurgreiða mjer
J)að daginn eftir.
Slíkt þurfti hún vitaskuld ekki
að nefna. Við stigum bæði út,
jeg borgaði bílstjóranum og hann
fór. Það var komið fram yfir mið-
nætti og bær-inn var allur í fasta
svefni. Sarnt ljeði jeg stúlkunni
yfirhöfnina mína á ineðan við
gengum ínn í húsasundið. Þegar
við komum að dyrunum sveipaði
stúlkan af sjer kápunni og fjekk
mjer.
„Jeg heiti Hildur Pálmadóttir.
Jeg skal borga yður fyrirhöfnina
á morgun“. Jeg sagði henni nafnið
mitt og við tókumst í hendur.
„Verið þjer sælir og þakka yður
kærlega fyrir“, sagði hún og bjóst
til að opna hurðina.
Jeg hjelt henni kyrri. Jeg var
í vandræðum og vissi ekki hvað
jeg átti að gera, því að sumt kven-
fólk ætlast til þess að maður kyssi
það og álítur mann annaðhvort
ókurteisan eða heigul ef maður
gerir það ekki. Þetta vissi jeg.
En í kvöld vildi jeg ekki vera
tómlátur nje ókurteis. Þessvegna
dró jeg Hildi Pálmadótturað mjer,
tók annari liendinni yfir mitti henn
ar, hinni vafði jeg um hálsinn.
og kysti hana löngum kossi. Hún
veitti aðeins málamynda-mót-
spyrnu og jeg fann, að þetta var
nákvæmlega í samræmi við hennar
eigin vilja.
Þetta var dýrðlegur koss og jeg
naut hans. Jeg hafði heyrt að
kettir væru rafmagnaðir, einkum
á undan illviðri, en núna fanm jeg
að kvenfólk í sundbol var það ekki
síður.
Hildur Pálmadóttir sleit sig úr
faðmlögunum. „Góða nótt“ sagði
hún, kyssti mig á munninn, opnaði
hurðina og hljóp inn. Jeg sá að
fótleggirnir voru grannir, mjer
fanst það vera kostur.
D R AU M -
M YND