Lesbók Morgunblaðsins - 08.08.1937, Blaðsíða 4

‘244
LESBÓK MfmeLNBLABSINS
,,Gófia nótt“ safjði jeg, en það
var ekki fyr en löngu eftir að
htirðin var fallin í lás. Jeg stóð í
þönkum nieð lokuð augun og mjer
fanst jeg finna líkama stúlkunnar
enn í faðmi mínuin. En þar var
ekki nema draumur og blekkiug.
Jeg gekk í hægðurn mínum iit úr
húsasundinu og heim til mín. Ilild-
ur Pálmadóttir var manneskja sem
jeg varð undir öllum kriugumstæð-
um að kynnast.
*
Daginn eftir bauð jeg henni á
kaffihús. Kaffihúsamúsik er oft
í nán.u samrænti við kvenfólk,
og hún á eins vel við það eins og
norðurljós eiga við sígilda hljóm-
list. Hildur þáði boðið.
,,Hvað segið þjer gott?“ spurði
jeg þegar við vorum sest.
„Alt gott. En þjer?“ spurði
Hildur.
„Líka alt gott“. Svo kom löng
þögn. Jeg er fæddur og uppalinn
í sveit og vissi ekkert um hvað jeg
átti að tala.
„Það er gott veður í dag“,
sagði jeg.
„Já yndælisveður“. Aftur löng
þögn.
„Skyldu koma mörg ferðamanna
skip í sumar ?“ spurði jeg.
„Já, ætli það ekki“. Svo þögðum
við.
„Verðið þjer í bænum í sumar?“
byrjaði jeg í þeirri von að finna
eittlivert umræðuefni sem að henni
gæti fallið í geð.
„Jeg býst við því“. Þar með var
þetta umræðuefnið úr sögunni og
við þögðum eins og áður.
„Er það annars ekki skrítið að
Gólfstraumurinn skuli ná alla leið
til Islands“ sagði jeg í þeirri von
að þetta samræðuefni fjelli Hildi
betur í geð en hin.
„Jú, það er ansi skrítið“, sagði
Hildur og svo þagði hún .
„Svona er alt þetta b.jeað kven-
fólk, bókstaflega gjörómögulegt
að tala um nokkurn skapaðan
hlut við það“, hugsaði jeg með
sjálfum mér, argur út af þögninni.
En þegar jeg horfði á bláu, djúpu
og sakleysislegu augun hennar
Hildar, þar sem hún sat gegnt
mjer, þá fanst injer hún þó öðru-
vísi en annað kvenfólk, faiist hún
bæði betri, saklausari og fallegri.
Jeg spurði haua hvort henni
þætti gatnan að dansa.
„Já“. Það er einmitt áhugamálið
liennar. Upp frá þessu höfðuin við
yfrisnóg umræðuefni, livernig sem
á stóð.
Það er aðeins einn galli á Jtessu
öllu saniitn ; .Jeg kunni sjálfur ekki
að dansa og Itafði ekkert vit á
dansfólki eða danslist. En um hvað
getur ástfauginn maður ekki tal
að. Getur ástfanginn skrifstofu-
þjótni ekki lalað um fjárpest, get-
ur ástfanginn idiót ekki í einni svip
an orðið að heimspeking og getur
harmonikuleikari á sveitaböllum
ekki talað um æðri tónlist — að-
eins ef hann er nógu ástfangiun.
Hitt er alt annað mál hvort menn
taia af viti um hlutina eða ekki.
En ef kvenfólkið er líka ástfangið
þá gerir það aldrei greinarmun á
því hvort mennirnir tala af viti
eða ekki, bara ef þeir tala um það
málefni sem þær liafa áhuga fyrir.
Og svo talaði jeg um dans, dans-
leiki og dansfólk kvöld eftir kvöld
alt vorið. Og okkur Hildi Pálma-
dóttir fanst við eiga ákaflega vel
saman, við vera andlega skyld og
elska hvort annað. Áður en jeg fór
úr bænum og heim í sveitina mína
vorum við búin að lofa hvort öðru
eilífri trygð, bæði í þessum heimi
og eins í hinum.
I sveitinni sló jeg virka daga,
en skrifaði ástabrjef á sunnudög-
um. í þeim lýsti jeg eftir megni
hvernig fólkið í sveitinni dans-
aði. Annað bar ekki við um sum-
arið.
*
Jeg fór suður um haustið. Ást
okkar var enn heitari en áður.
Hildur bað mig að koma með sjer
á dansleik og .jeg gerði það.
Við fórum á laugardagskvöld.
Jeg sótti llildi heim til hennar,
vestur á Framnesveg. Leiðin niður í
bæinn var löng, og á leiðinni sagði
jeg henni það, sem mig dreymdi
um nóttina. Mig hafði dreymt, að
jeg væri kominn í ókunnugt land
til ókunnugs fólks. Landið var fal-
legra en önnur lönd og fólkið fal-
legra en annað fólk sem jeg hafði
sjeð. Sjerstaklega var þaf ein
stúllta sem heillaði mig. Jeg gekk
til hennar og ætlaði að kyssa hana,
en þá breyttist hún í höggorm,
setu ætlaði að höggva mig. Jeg
vaknaði við mitt eigið hræðsluóp.
„Mamnta liefttr sagt mjer, að
maður mætti aldrei snerta draum-
myndir“, sagði Hiklur.
„Hvers vegna ekki?“ spttrði jeg.
„Uún sagði að }>ær þyldu ekki
snertingu. Þær lithverfðust og
yrðu manni til óhainingju“.
Við voruin komin á ákvörðunar-
staðinn. Dansleikurinn var rjett að
byrja. Jeg kunni því miður ekki að
dansa, en jeg ætlaði mjer að horfa
á dansfólkið og aðferðir þess í
dansinum til að geta talað um það
og gagnrýnt það við Hildi á eftir.
Jeg settist á bekk fyrir miðjum
salnum og liorfði á fólkið jafnóð-
uin og það sveif framhjá. Jeg
gagnrýndi ]>að alt. Þarna sveit' lít-
il þrekvaxin stúlka framhjá með
langan og mjóan slána í fanginu.
Hann var jarphærður, rauður í
andliti og dansaði með lokuð aug-
un og fjálgur á svip eins og hann
væri að biðjast fyrir — biðja
himnaföðurinn að gefa sjer þessa
stuttu og digru stúlku.
Rjett á eftir sá jeg Hildi í dans-
inum. Hún var falleg og beinvax-
in, og dansaði prýðilega. Maður-
inn sem dansaði við hana var hár
og grannur með laglegt andlit.
,Mjer leist vel á hann.
« Næsta samstæða var horuð kerl
\
úng og stuttur, hjólbeinóttur karl,
;sem bar sig til eins og að hann
væri að aka þuligum hjólbörum.
ITann var allur í einum keng,
kepptist við eins og hann væri að
leysa einhverja knýjandi þrek-
raun af hendi og svitinn rann í
straumum niður andlitið.
Nokkru seinna kora jeg auga á
háan og þrekinn karlmann sem
tók altaf eitt spor fram og annað
út á hlið, án ]>ess að breyta ttokk-
urntíma til urn dansaðferð. Hann
rak sig óþyrmilega á feiminn og
klaufalegan sveitamann í nær-
skornum og brotalausum buxum
og sem lykkjaðist í óteljandi
hlykkjum og bugðum eftir gólf-
imi. Þessi sveitamaður dansaði við
örmjóan og átakanlega langan
lcvenmann, sem stóð eins og ósveigj
anleg spýta þrátt fyrir alla hans
hlvkki og tilburði. Hún teygði
fæturna aftur undan sjer eins og
kýr með sinadrátt.