Lesbók Morgunblaðsins - 08.08.1937, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
245
Verkfallsóeirðir í Ameríku: Blaðamyndatckumeim nota gasgrímur.
Þannig sat jeg á bekknum og
safnaði að mjer andlegum auðæf-
um fyrir fraintíðina. Jeg gætti
öðru hvoru að Hildi og mjer til
skelfingar sá jeg, að hún dansaði
altaf við sama slánann — Þenna
langa djöfsa með fríðu snoppuna.
Mjer var nú reyndar liætt að
þykja hann fríður. Augun voru
eius og í hræddri mús og mjer
sýndist nefið skelfing eitthvað af-
káralegt og Ijótt.
Jeg var búinn að missa áhuga
■fyrir dansinum. Mig langaði að
losa Hildi úr klóm þessa ljóta
slána og fara með hana heim, en
jeg fjekk bara ekkert tækifæri til
þess. Mjer til afþrevingar virti
jeg unga stúlku fyrir injer, sem
sat þar skaint frá og enginn dans-
aði við. Hún var búlduleit og
eldrjóð í framan, nefið var lítið
og uppbrett eins og stór varta í
miðju andlitinu, en munnurinn var
nokkuð stór og altaf opinn. Augun
voru sljó og fábjánaleg og störðu
með eftirvæntingarfullum girndar-
svip á hvern einasta karlmann
sem hún lijelt að gæti komið til
mála, að byði sjer upp. Seinna hef
jeg tekið eftir því, að alt kvenfólk
sem vantar karlmann á dansleikj-
um hefur í raun og veru þenna
sama svip.
Þegar jeg var búinn að virða
þenna ,,klassiska“ kvenmann fyrir
mjer drykklanga stund, fór jeg
að gæta að Hildi aftur, en sá þá
hvorki liana nje slánann. Jeg stóð
á fætur til að leita þeirra. En
hvert? Þau voru ekki í veitinga-
salnum, þau voru ekki í fata-
geymslunni og ekki á göngunum.
Jeg fór niður í danssalinn aftur,
gekk meðfram öllum bekkjunum
og horfði á fólkið í dausinum. En
Hildur og sláninn voru þar ekki
sjáanleg heldur.
Jeg fór aftur upp á loft. Jeg
gægðist óboðinn inn í eldhúsið, en
ein stúlkan ýtti mjer til baka og
sagði að þetta væri ekki staður
handa dónalegum og frekum fylli-
svínum. Jeg lirökklaðist skömm-
ustulegur út og ætlaði að stama
einhverjum afsökunum upp, en
hurðin skall þá í lás, og þeir sem
kring um mig stóðu, fóru að
hlægja. Áður en að jeg hafði jafn-
að mig fyllilega eftir þessa hrak
för, sá jeg veitingastúlkuna koma
með bakka og fara ineð hann inu
í litla afskekta kompu, sem jeg
liafði ekki tekið eftir áður. Þegar
stúlkan var farin út úr kompunni
opnaði jeg hurðina ofurhægt í
liálfa gátt og gægðist inn, ef ske
kynni að þetta væri staður handa
„dónalegum fyllisvínum“. Inni
sátu piltur og stúlka — sláninn
og Hildur. Þau snjeru að mjer
baki, tóku ekki eftir mjer og töl-
uðu saman. Alt í einu greip slán-
inn utan um háls Hildar og' kvsti
liana á munninn.
Jeg lokaði augunum og lokaði
dyrunum. Það hringsnjerist alt í
höfðinu á mjer eins og að það
væri samansett af fimm hundruð
hjólum sem snjerust með vitstola
hraða.
Að vörmu spori komu þau út,
kærastan mín og kærastinn henn-
ar. Jeg stóð hjá stiganum og tók i
Ilildi þegar hún ætlaði niður.
,Jeg ætla að fara heim“.
„Hvað er þetta maður, ætlarðu
núna strax?“
,,Já lielst.. Jeg er með dálítinn
höfuðverk, og vil fara að hátta“.
„Jæja, við skulum þá koma.
Mjer er sama“, sagði Hildur og
kvaddi slánann. Við fórum í yfir-
hafnirnar og gengum út í nóttina.
Mjer var þungt innan brjósts en
þagði. Jeg fann það bara, að jeg
var ekki fæddur til að fyrirgefa.
Hildur sagði eitthvað sein jeg tók
ekki einusinni eftir og ansaði ekki.
Húu hje't að jeg væri lasinn og
þessvegna þagði hún það sem
eftir var leiðarinnar vestur á
Pramnesveg.
Jeg leiddi hana heim að liúsa-
sundinu. Hún lagði hendurnar um
hálsinn á mjer og æltaði'að kyssa
mig. En jeg kysti liana ekki. I
þess stað dró jeg klút upp úr
vasa mínum og þurkaði varirnar
á henni með honum.
„Steini! Hvað gerirðu?“ sagði
hún í reiði blandinni örvæntingu.
Hún slepti takinu og hörfaði aftur
á bak.
„Skækja!“ hvæsti jeg fram á
milli varanna, hvesti á hana aug-
unum og gekk hægt og ógnandi
á eftir henni inn í húsasundið.
Inni í sundinu var dimmt. Jeg sá
Hildi hverfa undan mjer inn í
hjúp mvrkursins, þar sem síðustu
drættir líkama hennar runnu í eitt
við myrkrið og nóttina eins og í
óljósri draummynd.
Jeg hevrði hurðina opnast og
skella aftur — í síðasta sinn. Síð-
an hef jeg oft sjeð fagrar konur,
jafnvel ineð blá, djúp og sak-
leysisleg augu. Jeg horfi á þessar
konur eins og fagrar draummynd-
ir inni í dimmum húsasundum. En
jeg veit af gamalli revnslu að
það eru alt draummyndir sem
ekki má snerta.
Þorsteinn Jósepsson.