Lesbók Morgunblaðsins - 15.08.1937, Blaðsíða 2

LESBÓK MORGUNBLAÐSÍNS
JM
8. B.
Til Siglufjarðar kom jeg með
ganglitlu farþegaskipi. Það
var laust fvrir miðnætti, í sudda
og sótsvartri þoku. Á bryggjunni
beið margt fólk — margt bros
andi fólk.
Þetta fólk var á ýmsa lund frá-
brugðið bryggjubíðendum annars-
staðar — og það leyndi sjer ekki,
að þarna inn í þokunni hlaut að
vera mikill skítur, og slor. Nálega
hver manneskja var í óhreinum
vinnufötum, svo lijer hlaut líka að
vera unnið mikið. En þeir fáu vel-
klæddu og hreinu hjeldu sjer í
mátulegri fjarlægð frá hinum —
ekki til að láta bera á þvj, að þeir
væru hreinir — heldur til að skíta
sig ekki út.
Fremst á bryggjunni stóðu fjór-
ar blómarósir í olíusvuntum og
gúmmístígvjelum og hömpuðu blik
andi hnífum, eða dangluðu þeim
við harðar svunturnar. Þær höfðu
klúta um liöfuðið, sem einu sinni
virtust hafa verið hvítir.
Jeg kannaðist við andlitið á
einni þessari stúlku, því jeg hefi
mætt henni svo oft í Bankastræt-
inu — og þá hefir hún verið svo
skelfing hrein og fín. En hún gat
þá líka verið þetta óhrein, — þeg-
ar því var að skipta — og ein-
hvern veginn fannst mjer eins og
hvorutveggja færi henui eins vel!
*
Hjer sá jeg engan, sem jeg
þekti. — En er upp á bryggjuna
kom vindur sjer að mjer allra
geðslegasta stúlka, heilsar mjer
mjög innilega, biður mig velkom-
inn í síldína og spyr hvernig
Jónínu systur minni liði — og
hvort hún sje gift. Jeg kvað svo
ekki vera og sagði að hún væri
bara heima. Jeg á tvær systur —
önnur er tveggja ára og hin tíu.
Og þessa stúlku er jeg sannfærður
um að hafa aldrei sjeð — en blátt-
áfrain var hún og hispurslaus, það
væri synd að segja annað. Með því
fvrsta. isem hún spurði mig um
var, hvort jeg byggi enn með
Siggu. .Teg játaði því, hálf vand-
ræðalega til að gefa stúlkunni
tækifæri til að ræða málið ýtar-
í andyri Siglufjarðar
legar. Kvaðst hún þá liafa heyrt,
að við værum búin að eignast ann-
an krakka — og ekki vildi jeg
bera á móti því. Spurði hún mig
þá, hvort jeg mundi eftir kvöldinu
í bragganum í fyrra. Auðvitað
mundi jeg eftir því.
— En manstu þegar Ilelga vakn
aði? spurði hún áfergjulega og
horfði á mig eins og hún ætl-
aði að stinga mig á hol með grá
um, hrekkjulegum augunum. Jeg
ljet, sem mjer mundi seint falla
sá atburður úr minni, og kastaði
4ðan kveðju á þessa óþektu vin-
konu mína, sem bað mig að heim-
sækja sig við fyrsta tækifæri. En
jafnframt bað jeg alla góða vætti
að forði mjer frá því, að mæta
búðir. Ein pylsa! Tvær pylsur!
Sinnep, mikið sinnep! Snúðinn!
Fljótt nú, — fljótt! þannig báðu
þeir, iseni mæltu á íslensku — en
þeir voru síst færri, sem töluðu
annarlegar tungur. Sumir koma
svo langt að, til Siglufjarðar á
sumrin.
Síðasta pylsan var seld og jetin.
Og sá er hana fjekk naut þess
sýnilega að jeta hana í viðurvist
svo margra, sem langaði í pvlsur
— en gátu enga fengið. Sölumað-
urinn strauk svitan framan iir and
litinu með handarbakinu. Hann
var sýnilega töluvert þjakaður eft
ir erfiða afgreiðslu — en úr
þreytulegum svip hans lýsti hjart-
fólgin, sársaukakend þrá, sem ekki
þessari stúlku aftur — því þávMvarð skilin á annan veg en ]
mundi hengibrú misskilningsins
milli mín og hennar brenna niður,
og jeg óttaðist afleiðingarnar.
Hún leit út fyrir að vera vinur
vina sinna, og þá ekki síður óvin-
ur óvina sinna þessi gráeygða,
spurnla blómarós.
*
AleiðinnÍMipp að hótelinu, eft-
ir aðalgötum þessa dular-
fulla bæjar, þar sem hugtökin
dagur og nótt virtust strykuð út
úr hugum íbúanna, gekk jeg fram
hjá pylsuvagni. Umhverfis þessa
rjúkandi matarvon stóð mesti sæg
ur af fólki og ljet hátt í ýmsum
eins og títt er við slíkar sölu-
að hann óskaði
pvlsur.
>ann.
að eiga fleiri
Skamt norðan við pylsuvagn-
inn stóðu tveir smástrákar
við húshorn, bentu niður í sund
eitt milli tunnufjallanna og skúra
og hrópuðu hvor í kapp við ann-
an: Sjáið þið kúna! Sjáið þið
kúna!
Nokkrir nærstaddir gripu til fót
anna til að kynna sjer þetta kúa
mál. Og þegar kom í sundið, þar
sem strákarnir stóðu, blasti við
isjónum manna hláleg og fágæt
„sena“: Sundið var stutt og lá
fram á stóra söltunarstöð. Þar