Lesbók Morgunblaðsins - 03.10.1937, Blaðsíða 2

306
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
svsla, því þeir hafa ekki nema
einn dag eða tvo til þess að skoða
o" dást að Islandi.
Bátarnir leggjast við Stein-
brvg'gjuna.
I þýsku bátununi situr ferða-
fólkið í skipulegum röðum, og
virðist alvörusvipurinn á andlit-
unum bera vott um, að allir sjeu
þungt hugsandi um það, hvernig
{>eir eigi að eyða haganlegast þess-
um 20 ríkismörkum sem þeir mega
eyða í þessu landi.
I fröusku bátunum situr fólkið
aftur á móti óskipulega með há-
værum málanda og handaslætti.
Fólksstraumurinn úr báðum
skipunum sameinast er í laud kem-
jir í einn graut og þó er hver ein-
staklingur enn sem fyrri fulltrúi
fyrir síua manntegund, eins og
hann væri á sviði einhvers leik-
hiissins.
Þar fer kappsiglingamaðurinn í
livílum buxum og hvítum skóm
og bláum cheviot-jakka, með
skvgniskúfu.
Þarna er kaupmaðurinn, sem er
vel í skinn komið, tifar nú með
kellu sína út í þetta þeirra lífsins
æfintýri, sem verður umræðuefnið
á komandi áruin í öilum miðdegis-
veislum, en vinir og kunningjar
hlusta með andagt á, um leið og
þeir fá að sjá ljósmyndir, þar sem
aðalefnið er altaf eitt og hið sama:
„Þarna stend jeg“.
Þarna fara kenslukonurnar.
sem allar eru nokkuð við aldur,
nokkuð ákveðnar á svipinn, altaf
tvær og tvær saman, því þær
þora aldrei að sleppa sjer alveg,
þó þær hafi hug á að kynnast
heiminum og lífinu frá öðru en
hinu eilífa kenslubókarstagli.
Þarna fer stóratvinnurekandinn,
sem þrælað hefir alla æfi fyrir
peningum eða metorðum, og finst
nú máske hvort tveggja harla lít-
iJs virði, en grípur tækifærið áður
en það er orðið alveg um seiner,
að njóta lífsins. Oft er í fylg l
með honum einhver þokkagyðjan,
sem hefir álíka mikla hæfileika
til að eyða fje, eins og hann til
að safna því.
Og svo er þarna fólk innan um,
sem enginn getur vitað deili á,
sem er eins og ofaukið hvar sem
það fer, sem finst allur heimurinn
og alt sem gerist altaf vera alstað-
ar annarsstaðar en þar sem það er.
En aliir eiga þó sammerkt í því,
að ætla sjer að fá sem mest upp úr
hinni stuttu Islands-veru. Allir
hafa hangandi um hálsinn kíkira
og mvndavjelar, sem dingla til við
hvert skref sem fólkið gengur.
*
A leiðinni iun liöfnina hefir
ferðafólkið gott tækifæri til að
horfa á bæinn, sem er fallegur til
að sjá, þar sem hann þekur lágar
brekkur, svo útlíijur bygginganna
verða tröppumvndaðar og renna
út í fjarlægð frá áhorfandanum.
Upp vir þjettbygðinni gnæfa stök
stórhýsi, eins og þjóðleikhústurn-
inn og Landakotskirkjan.
En þegar báturinn nálgast hafn-
arbakkann finst aðkomumönnum
eins og þeir komi að bakhlið borg-
arinnar, er þeir fara að greina
bárujárnshúsin og skúrana, með
nýtísku steinsteypuhúsum inn á
milli. Þar ægir saman margskonar
og misjafnri bygginga-„list“, og
ber öll vfirsýn vott um, að hjer
hafi þurft að hraða sjer, eu minna
skeytt um satnræmi og skipulag.
Húsin eru með óhreínum litblæ,
er stafar frá ösku- og moldroki
eldfjallalandsins. Rauð og græn
þök hjer og þar eru einu lítir hús-
anna, sem lífga upp útsýnið,
En þegar fólk fer að virða fyrír
sjer bæinn glej'mir það fljótt ryk-
inu, daufu litunum og skipulags-
levsinu er það sjer þann sjer-
kennilega aðlaðandi blæ yfír þess-
um 30 þúsunda smábæ, sem er
að látast taka á sig stórborgar-
snið.
Hár og hnarreistur lÖgreglu-
þjónn stendur á hafnarbakkanum,
í bláum aðskornum einkennisföt-
um. Þó að lvann standi þarna
í embættiserindum, gefur hann
sýnilega ferðafólkinu jafn forvitn-
islega gætur og aðrir íbúar bæj-
arins sem þar eru saman komnir.
Leiðsögumaður með hvítt band
um handlegginn með áletruninni
„Statourist“ gefur sig fram til að
leiðbeina aðkomufólkinu.
Sumir ætla að eyða tímanum
með . því að koma á hestbak.
Standa nokkrir hestar með reið-
tygjum til taks í Hafnarstræti.
Og brátt trítla þessir smávöxnu
gæðingar eftir götunum með glað-
væra ferðamenn. Dömurnar segja
hver af annari um hestana litlu:
„En hvað hann er sætur!“ „Ó,
hvað þessi er sætur!“ En þá fór
að grána gamanið er tveir þeirra
fældust hver með sína ensku
kenslukonuna á bakinu, er hróp-
uðu upp yfir sig, með hattana aft-
ur á hnakka og „lorgnetturnar“
hossandi á nefinu. En báðar þess-
ar „valkyrjur“ höfðu sem betur
fór komáð á hestbak áður. Þær
gátu því stilt gæðinga sína áður
en fælni þeirra varð að slvsi.
En fjöldi farþeganna fer beina
leið upp í hina löngu röð bílanna,
er bíður eftir þeim til þess að
dreifa þeirn út um landið, til
Þingvalla, eða Gullfoss eða til
Geysis, sem fengið hefir sinn væna
skamt af SúLkinssápu til þess að
vera nú hlýðinn og góður og gjósa
milli kl. 2 og 3 fyrir fólk vir
ýmsum þjóðlöndum.
Þegar allur skarinn er þeystur
af stað er bærinn svo bílalaus á
eftir að enginn dauðlegur maður
getur fengið þar trog til að skjóta
sjer milli húsa,
Flöggin blakta fyrir framau
Hótel Borg. Og íþróttamenn sýna
glímu á Austurvelli, það er fast-
ur liður á skemtun vitlending-
anna sem í bænum eru, er annars
skoða Reykjavík, sÖfn og annað
sem er þess vert.
*
Hrífandi sjón bíður ferðamann-
anna urn kvöldið, er þeir nálgast
aftur hin fljótandi gistihús á
höfninni. Þá eru opnaðar miklar
Ijósalindir, og skipin uppljómuð
öll frá haffleti til siglutopps af
ljósflaumnum. En „kýraugna“-
raðirnar lvver upp af annarí glitra
á skipshliðunum sem perlufestar.
Hin norræna voraldarveröld
varpar æfintýraljóma sínum yfir
þetta alt.
Og ferðafólkið hefir ekki fyrr
stigið fæti sínum í neðstu þrep
skipströppunnar, er liggur upp að
stórri dyragætt hátt uppi á skips-
hliðinni, en það beinir huga sín-
um að hvöldfagnaði þeim er þar
bíður, mat og drj'kk, dans og
vökum fram til morguns.
FRAMH. Á BLS. 309.