Lesbók Morgunblaðsins - 03.10.1937, Blaðsíða 5

LESBÖK MORSUNBLAÐSINS
309
STEINS DOFRA.
stæði til netabætiiifra ogr annaAr
heiniaiðju — og fyrir mig voru
kofarnir niínir líka bókalierbergi
og skrifstofa. .Jeg liafði mikinn
trafala af bókum mínum, sem jeg
flutti altaf með mjer og er nú
loks búinn að tosa hingað heim.
flestum. Fyrir þær varð jeg að
reisa mjer stærri kofa en jeg hefði
ella þurft, og stundum þiljaði jeg
af sjerstaka skrifstofu í kofanum
mínum.
Dvelji maður árlangt, eða leng-
ur, í sama stað koma margir sjer
upp kartöflugarði — og reykinga-
kofa fyrir fiskinn.
egar jeg kom fvrst uorð'ur í
óbygðina voru fiskikaup-
meun við vötnin, sem kevptu af
okkur aflann jafnóðum og við
lögum hann á land. En er fór að
draga úr vatnaveiðinni, og sjáv-
arútvegurinn jókst, fanst þeim
ekki borga sig að liggja yfir okk-
ur, og fóru. Eftir það urðum við
sjálfir að koma afla okkar til
markaðsstöðvanna og bera hann
til næstu járnbrautarstöðvar, sem
oft var langur vegur og erfiður.
Einstöku menn áttu hest eða
huuda til slíkra flutninga, en það
var sjaldgæft.
Vatnafiskurinn er aðallega
veiddur í lagnet og nokkuð á
færi. Á veturna er lagt undir ís-,|
inn, og er þá betra að vera vel?
búinn, svo að manni verði eltki ’
hættulega kalt — eða frjósi í hel
— því dögum og vikum saman
er frostið frá 80—100 gráður á
Fareuheit. Það er bölvaður bruni.
Á vorin og sumrin verður hit-
inn að sama skapi eins mikill og
þá er vandinn verri að verja afl-
ann fyrir flugunum, sem gína yfir
öllu, er getur úldnað og fúlnað.
Þessar fl'o’gur, sem eiga aðal-
heimkynni sín í skógarfenjum og
mýraflákum, köllum við landarnir
þar vestra einu nafni Jens. Og ef
við þurfum að aðgreina þær, eft-
ir ‘tærð og eðli, nefnum við þær
pottjens, tuniiujens o. s. frv. Þá
vita allir við hvað er átt.
Algengustu tegundir vatna-
fiskjar eru : hvítfiskur, nál-
fiskur, pike og silungur, sem er
einna líkastur sjóbirtingnum
hjer. Allar þessar fiskitegundir
eru nú óðum að ganga til þurð-
ar, í vötnum, sem næst eru sam-
göngum. Og saina gildir um
skógana. Áður voru þeir kvikir
af músdýrum, hjerum,. stökkdýr-
im, rauðdýrum og elgum — og
norður í Klettafjöllunuin var há-
lendið alt morandi í hreiiram,
viltu sauðfje og geitum. En nú
fer skógardýrunum stöðugt fækk-
andi. Svo fyrirhyggjulaust hafa
þau verið skotin niður nú á síð-
ustu árum til að fullnægja loð-
skirinadutlungum heimsins.
Eftir að Indíánaruir fengu bys--
. r hafa þeir revnst stórtækar
skyttur og aðsópsmiklar — enda
er dýraveiði þeirra aðalatvinnu-
vegur. Og eftir því, sem menn
vita best hafast við um 100 þús-
und Indíánar í kanadisku skógun-
um og gera ekki annað en skjóta
og skjóta árið um kring. Það er
drjúgur viðbætir við allar „hvítu“
skytturnar.
Jeg sótti nokkrum sinnum heim
Indíána og gisti hjá þeim í nokk-
ur skipti, og geðjaðist vel að
þeim. En mörgum Indíánum er
þó énn lítið um hvíta menu gefið,
Iog geta jafnvel verið þeim skeinu-
hættir, ekki síst ef þeir eru ölvað-
ir. Og Indíánum þykir gott í
staupinu.
Jeg var dálítil skytta — en að-
allega skaut jeg rjúpur. Þær eru
líkar íslensk'um rjúpum. En það er
betra að fara varlega á veiðum í
skógunum, því að ramir skotmenn
eru þeir skelfilegir glannar, sem
skjóta og skjóta, hvar sem þeir
sjá braka í limi eða þjóta í runna.
Utilegumanninum lærist smátt
og smátt að vera var um sig í
eimi og öðru — og mín reynsla
er sú, að það sje bæði verkdrýgst
og ábyrgðarminst að vera einbúi.
En einbúanum er nauðsynlegt að
byrgja sig vel upp með bækur til
að hafa altaf eitthvað að sýsla
við og sefa liugann á í tómstund-
um sínum — því það kemur ekki
allsjaldan fyrir, að menn brjálast
af* leiðindum í óbygðinni.
Skemtiferðaskip
á Reykjavíkurhöfn.
FRAMH. AF BLS. 306.
I dyrunum stcndur einn af vfir-
mönnum skipsins. Farþegarnir
brosa til hans í því skyni að
benda honum á, að nú sjeu þeir
aftur konrair undir hans verndar-
væng.
En enginn þeirra gefur sig að
honum, veitir honum verulega
eftirtekt, tekur það eins og það
er, að fyrir honum eru þeir ekki
annað en flutningur, sem hann er
skyldugur að taka við og skila á
sinn stað aftur, eftir ákveðinn
fjölda viðljomustaða, á leiðinni til
þess staðar, sem fyrir honum er
eitt og alt — heimili hans.
Örfáum af farþegum þessum
tekst að forðast það írafár og
læti sem þeir voru að flýja, er
þeir lögðu í þessa ferð Enginn af
þessum farfuglum hefir komist
inn að hinni leyndardómsfullu,
endurnærandi allæknandi hátíð-
legu ltyrð, sem þrátt fyrir alt og
alt er insta sál og aðalsmerki ís-
lenskrar fjallanáttúru.
F. Nyborg Christensen.
(Lauslega þýtt).

— Þarna getur þú sjálfur sjeð
— nei, jeg er alveg á móti því að
kvenfólk sje látið gera það sem
okkur karlmönnunum er ætlað.