Lesbók Morgunblaðsins - 31.10.1937, Blaðsíða 3

um, sem liami kýs í þeirri röð sem
honum sjálfum sýnist.
Þarna ern livorki hnífar nje
gafflar á borðuin, heldur aðeins
liinir marguintöluðu matteinar*
sem auðkennandi eru fyrir Kín-
verjana, og svo skeið, til þess að
borða súpuna með. Það þarf töl'U-
verða æfingu í því að kunna að
fara með matteinana svo vel
!-je, og það þykir. skortur á góðu
uppeldi að vera klaufalegur.
Dúfnaegg eru talin einn erfiðasti
rjetturinn viðureignar. Það er
ekki þægilegt að ,,klófesta“ hál
eggin með mjóum teinum. Skeið
íná þar ekki koma nálægt, og
bannfært er að snerta matinn með
höndunum. Það þvkir Kínverjum
mesti ómenningarvottur.
Kínverjar halda fast við æfa-
gamlar venjur og kreddur og eru
stoltir af. Það er heldur ekki laust
við, að þeir líti niður á útlend-
inga. En þeir fara vel með það,
og sýna þeim. mikið umburðar-
lyndi, er þeir reyna að venja sig
við þeirra siði. Það er míii revnsla.
Jeg verð að játa það, að jeg
greip stundum til skeiðarinnar
fjrrst í stað. Jeg held, að mjer
sje óhætt að segja, að jeg hafi
ekki verið fyrirlitin, heldur af-
sökuð með því að jeg væri ,.bara
útlendingur".
I þessu sambandi dettur mjer í
hug, að það liggur við, að maður
skammist sín stundum fvrir að
vera útlendingur innan um þessa
fíngerðu menn. Þegar kvikmvnd-
in Hiurik VIII. var sýnd á Amoy,
vakti hún mikið hneyksli. Menn
voru hreint og beint þrumu lostnir
yfir því, hve ruddalegur einvald-
urinn gat verið, er liann greip
heilan kjúkling í hendurnar og
nagaði! Eins ofbauð þeim, hve
lirottalegi'i' livm var við kven-
fólkið.
Kínverjar eru vanir að hrósa
sjer af því, að hjá þeim hafi
matteinar verið til frá alda
öðli, en Bretar hafi ekki þekt
gaffla og hnífa fvr en á dögum
Elísabetar drotningar!
Það þvkir dónalegt að ljiika al-
gerlega af fatinu, eða drekka til
botns úr tebollanum. Vilji maður
ekki aftur í bollann. iná maður
ekki drekka úr honum, nema til
LESBÓK MORGTTNBLAÐSINS
hálfs, annars er altaf haldið áfram
að bæta í hann. Þetta var eitt
af því, sem jeg áttaði mig ekki á
fyrst í stað.
Það mætti bæta því við, er
minst er á mataræði í Kína, að
það hlýtur að vera liolt. T. d.
hefir allur almenningur góðar
tennur, börn sjást varla með
skemdar tennur og gerfitennur
eru afar sjaldsjeðai'. Tók jeg
glögglega eftir þeim mismun sem
er á þessu í Kína og víða í Ev-
rópu strax á heimleiðinni. Fanst
mjer sem önnur hver manneskja,
er jeg átti tal við, t. d. í Leith,
væri með gerfitennur. Og hjer
finst mjer töluvert bera á skemd-
um tönnum hjá börnum.
Fólk lætur sjer líka ant um að
hirða vel tennur sínar, og flestir
hafa það fyrir sitt fyrsta verk á
morgnana að bursta tennurnar.
— Hvernig er samkvæmislífið?
— Samkvæmi, eða te- og kaffi-
boð, eins og hjer tíðkast, þekkjast
ekki í Kína. Það þykir ekki við-
eigandi að bjóða fólki nema í
stærri veislur, þar sem 16—20
rjettir eru á borðum.
I veislu er setið við kringlótt
borð, en aldrei fleiri en 10 við
hvert. Hrísgrjón eru ekki borin
með veislumat. Hver rjettur er
borinn inn, einn og einn í einu.
En við disk hvers gests er lítil
skál með þurkuðum og söltuðum
kjörnum úr melónu. Þessa kjarna
muðlar maður á milli rjettanna.
Vín er horið með mat, sem búið er
330
til úr grjónum. Er drukkið á und-
an hverjum rjetti.
Kínverjar eru yfirleitt ræðnir,
en undir borðum, meðan matarius
er neytt, er heldur lítið talað.
— Hafa Kínverjar enn skömm
á því að vinna?
— Það vill enn brenna við lijá
sumuni, að óvirðing þvki að því
að vinna. Eins og jeg mintist á
áðan, mega liúsmæður t. d. helst
ekki snerta neitt sjálfar. En nú
er þetta að breytast. T. d. er börn-
unum innrætt það í skólunum, að
það sje engin skömm að því að
vinna. Og þau eru látin þvo gólf,
vinna í görðum og margt fleira,
til þess að uppræta þá hugsun
hjá þeim, að finnast sjer vera mis-
boðið með því að hafa eitthvað
fyrir stafni.
— Er ekki meira dálæti á son-
um en dætrum?
— Það kann að vera. Feður
láta sjer mjög umhugað um, að
eignast svni, er geti haldið við
nafni ættarinnar á jörðinni, því
að það má með engu móti deyja
út. í sambandi við það er for-
feðradýrkuniii, sem útlendingum í
Kína kemur mjög einkennilega
fvrir sjónir. En nú orðið er
dætrum og sonum gert jafn hátt
undir höfði á flestum sviðum.
— Tíðkast hjónaskilnaðir í
Kína?
— Já, í seinni tíð eru hjóna-
skilnaðir orðnir tíðir í Kína. En
FRAMH. Á BLS. 343.
Frá Amoy. Á myndinni er hof, sem er skamt frá háskólanum.