Lesbók Morgunblaðsins - 07.11.1937, Page 7

Lesbók morgunblaðsins
351
Lára.
Fárra leið jeg fór þá eins og stundum.
í uglar sváfu, þoka lá á grundum.
Úðinn bjó úr klettum háar hallir
í hyllingum, sem smalar þekkja allir.
Jeg var líka að smala fje — að smíða
smíðisgrip, úr minjum fyrri tíða.
Ástin var minn efniviður. Stundum
er hún draumsjón mín í skógarlundum.
En stöku sinnum er hún eins og kona
og einmitt þessa nótt, þá var hún svona.
Ó, guð! Þá fanst rnjer himins engill anda
á eftir mjer og sá þar konu standa.
En, hvað hún heitir er minn eigindómur?
— Nei, elsku! Það er hugarburður tómur,
því hún er trygðarpantur unaðs ára,
ástatára, hjartasára: L á r a!
Þarna kom það, þögn er skáldi byrði;
jeg þyrfti að segja meira, ef jeg þyrði.
Og því þá ekki það? Er ástin annað
en eilíft líf og hver fær hana bannað?
Er fögur draumsjón dæmd af nokkrum guði
þótt dægurflugan skinhelginnar suði?
Beatrice og Lára lifa báðar,
listasmíði gott og drottins náðar.
Lára, þú ert langtum fegri en kvæði
sem lífið sjálft er yndislegra en fræði.
En, hvað með öðru er það gull og gæði
guðdómleg og þó svo jarðnesk bæði.
Yndislega saklaus er þín saga,
syndug mín og þráðlaus alla daga.
Og nú er þessi náðarstund á enda.
Með næsta pósti mun jeg, vina, senda
þetta barnalega, litla kvæði
sem lifir kannske og geymir okkur bæði.
Fyrirgefðu, fagra, kæra kona,
kveðið gat jeg ekki betur en svona.
Sigurður Sigurðsson
frá Arnarholti.
Tvíbura-
sögur.
grátbrosleg.
etty og Mary Yartner eru
tvíburasystur í Chicago,
sem voru svo líkar, að foreldrar
þeirra áttu oft bágt með að
þekkja þær í sundur. Með hverju
árinu sem leið urðu þær æ líkari,
og þegar þær voru orðnar gjaf-
vaxta og piltarnir farnir að líta
þær hýru auga, urðu oft vand-
ræði úr því, að tilbiðjendurnir
þektu þær ekki sundur.
Þó keyrði fram úr hófi, er Mary
trúlofaðist og kom að unnusta
sínum litlu síðar, þar sem liann
var að kyssa systur hennar. Pilt-
urinn sór og sárt við lagði, að
hann hefði lialdið, að hann liefði
verið að kyssa unnustuna sína.
Enda kom það nú upp úr kafinu,
að Betty var jafnhrifin af hon-
um og unnusta hans.
Þetta gaf tilefni til allskonar
heilabrota, og sá varð endir á, að
systurnar löbbuðu af stað til fegr-
unarsjerfræðings og báðu hann að
taka andlit þeirra til meðferðar
og breyta þeim. Þær vildu forð-
ast önnur eins óþægindi í fram-
tíðinni!
Sjerfræðingurinn varð við bón
þeirra, og að uppskurðinum lokn-
um var kartöflunefið á Betty orð-
ið að ljómandi fallegu grísku
kónganefi, og Mary búin að fá
alt öðruvísi varir og höku.
Þannig hvarf sá ásteitingar-
steinn — en vei, unnusti Mary
hvarf líka. Hann vildi ekki sjá
Mary með nýja andlitið!
*
brosleg —
umarið 1795 hittust lávarð-
arnir Bristol og Beresford í
Miinchen. Báðir voru þeir á ferða
lagi um Evrópu, í leit að málverk
um á einkasöfn sín. Sátu þeir að
snæðingi á gistihúsi sínu í Mun-
chen, er þeim var litið vit um
gluggann, og sáu ungan mann í
listamannabúningi ganga framhjá.
— Kúgelgen! hrópuðu þeir báðir
einum munni, og síðan spurði
Bristol lávarður hinn, hvort hann
þekti Kúgelgen.
— Ójá, var svarið. — Jeg hitti
hann fyrir skömmu í Róm og
keypti af honum Ijómandi fallega
landslagsmynd.
— Landslagsmvnd! sagði Brist-
ol háðslega. — Hamingjan má
vita, ltver hefir selt yður það mál-
verk. Kúgelgen málar aldrei nein
ar landslagsmyndir.
Beresford var uppstökkur ír-
lendingur og vildi ekki játa það.
að hann hefði ekki fengið myud-
ina hjá hinum rjetta Kögelgen.
Ókst nú orð af orði, og lá við að
lokum, að lávarðarnir færu í ein-
vígi, til þess að gera út um mál-
ið. Þó varð úr, að þeir fóru að
ráðum vinar síns og ljetu sjer
nægja að veðja um 1000 pund.
Síðan fóru þeir á vinnustofu Kúg-
elgens og báðu hann að sýna sjer
öll þau málverk, sem hann liefði
á boðstólum.
Listamaðurinn gerði það ineð
ánægji*, vissi, að þarna voru góð-
ir viðskiftavinir. En sjer til undr-
unar sá Beresford ekki eina ein-
ustu landslagsmynd á meðal mál-
verkanna.
— Málið þjer engar landslags-
myndir? spurði hann.
— Nei, það hefi jeg aldrei gert,
var svarið.
— Og þetta segið þjer, herra
minn, vitandi það, að jeg keypti
af yður landslagsmynd í síðast-
iiðnum mánuði, sagði Beresford
fokvondur.
— Ekki af mjer, svaraði Ger-
hard von Kúgelgen brosandi, —
heldur af tvíburabróður mínum,
Karl von Kúgelgen, sem er list-
málari í Rómaborg. Við erum ná-
kvæmlega eins að sjá. Móðir okk-