Lesbók Morgunblaðsins - 14.11.1937, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
357
dag-s. Þar er drukkið te, svolgruð
súpa eða hakkaður í sig steiktur
fiskut'. Fullur kanu við flestu ráð!
Hjer er allur þorri manna
drukkinn — jafnt heimafólk sem
gestir — og nokkrir þjettfullir,
eða vel það.
Stúlkurnar' sern hjer eiga að
ganga um beina eru allmargar
óþægilega mikið „undir áhrifum“.
Sumar ltafa þann sið að leggj-
ast fram á axlir gestanna, og
hengja máttvana höfuðið niður á
brjóst þeirra, meðan þær taka á
móti pöntunum, eða afgreiða þær.
Fyrir getur það komið, að gest-
irnir, svo veikburða sem þeir eru
og valtir á fæti, verði að reisa
þær á fætur og styðja, uns þær
falla aftur í jafnvægisástand, svo
þær geta borið fyrir sig fæt'urna.
Stundum hnjóta þær á miðju gólfi.
með bakkann í höndunum, svo
súpudiskarnir og tebollarnir merj-
ast í klessu við tærnar á þeim,
eða skoppa út um gólfið og brotna
þar — ef til vill undir einhverj-
um, sem misti fótanna, þegar hann
ætlaði að vera hjálpsamur og
hirða glervöruna upp af gólfinu.
Þessum óförum öllum taka allir
viðstaddir með dynjandi fagnað-
arópum.
Það má vel gera ráð fyrir, að
nokkuð af þessu ölæði frammi-
stöðukvennanna sje fyrirskipað og
ímyndað ölæði, gert með það fyrir
augum að koma sem mestri ring-
ulreið á peningamálin — því gest-
irnir vilja alt borga og fyrir
hvern muu ekki skidda neinum
grænan eyri.
*
Utan við dyrnar á einni kránni
stendur maður, og reynir að blása
í kaunin, milli þess, sem hann
rjettir fram höndina í trausti þéss,
að einhver sjái aumur á honum
og láti falla í hana penny. Við
getum vart getið okkur til um
aldur þessa manns. Hann gæti
bæði verið ungur og líka miðaklra
maður. En það eitt sjáum við
strax, að hann er andstyggilegar
leifar af manni, sem einhvern tíma
hefir verið hár vexti. Aiigu hans
virðast lokuð og gengin út, hrúð-
urkarlar, þar sem áður var nef,
efri vörin flent út og teygð upp
í nefstæðið svo sjer í tannholdið
og undir hægra kinnbeini er opið,
ylgjandi sár og skín í kjötið.
Hendurnar eru svo visnar og rotn-
ar í sárum, að hvern mann mundi
hrylla við að snerta þær.
Hvar sem' á þenna vesaling er
litið, er hann fullkominn persónu-
gerfingur viðurstyggðarinnar, í-
mynd tærandi dauða og skelfi-
legustu þjáninga.
Þarna er hann — þessi maður —
og ef til vill er það ráðstöfun for-
sjónarirnnar, að hann skuli standa
einmitt þarna, undir þessum ljósa-
staur, svo allir megi sjá hann sem
ótvíræða sönnun þess, að „eitt eki-
asta syndaraugnablik-----: —“
A götihorni, skamt frá betlar-
anuin, standa tveir menn og tog-
ast á um stúlkugarm, sem ekki
virðist þó vera mikið keppikefli.
Annar er ríkmannlega búinn, en
hinn í peysu með þunga hnalla á
fótunum. Og þó undarlegt megi
virðast er svo að sjá sem honum
sækist betur, því nú reiðist heims-
borgarinn gífurlega, þrífur hnefa-
fylli í öxl stúlkunnar, skekur hana
til og kvæsir framan í hana þess-
um orðum:
Hver gaf þjer pelsinn þann
arna? Var það kannske ekki jeg?
Og hver keypti handa þjer alla
kjólana þína? Og svo ætlar þú . .
Lítið eitt ofar á götunni ganga
maður og kona, bæði vel við ald-
ur. Þau ganga dálítið út undir sig
og í smákrókum, en halla saman
höfðum og hafa þannig nokkurn
stuðning hvort af öðru. Þau eru
sæl í fáviti sínu og söngla, sjer
og lífinu til dýrðar, viðlag frá
gömlum slagara:
I love you!
I you so!
I love you!
Svo kyssast þau lengi og inni-
lega og byrja svo að sannfæra
hvort annað um það, að þau eigi
að vera vinir af því að hún sje
sjómannskona og hann sjómaður.
Og svo kyssast þau aftur, og enn
fastar og innilegar en nokkru
sinni áður
— because I love you!
Kvikmyndaleik-
konan Carole
Lombard -
— á sveitaheimili í Suður-Kali-
forníu, þar sem hún gætir hesta
og svína og hænsna. Hjer er hún
að leggja upp í reiðtúr. Mælt er
að Carole Lonbard og Clark Gable
ætli að eigast á næstunni.
Jones málafærslumaður varði
mál sitt með miklu orðagjálfri og
eyddi óþarflega miklum tíma í
ræðu sína. Dómarinn reyndi að
stöðva hann og sagði:
— Tíminn líður óðfluga, hr.
málafærslumaður.
— Æ, látið hann líða, dómari,
svaraði hann og kærði sig koll-
óttann.
— En við eigum þrjú mál eft-
ir. — — —
— Já, veit jeg vel. En þau koma
ekki mjer nje skjólstæðing mínum
neitt við.