Lesbók Morgunblaðsins - 21.11.1937, Blaðsíða 4

364
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
In Hairburg, auf der Reeperbahn:
Hummel, Hummel — mit Humor!
Ljósin í Allotría — veitinga-
húsi einu við Reeperbahn
í St. Pauli — slokna, og á svip-
stundu hljóðnar hláturinn og ærsl-
in í salnurn, við barinn og á svöl-
unum jafn skyndilega og þetta
rökkur boðaði Ragnarök hverri
skepnu. Hljómsveitin kljTkkir út
með löngum, háum tón — og
þagnar. Um loftið leika bláir.
grænir, gulir og rauðir geislar,
sem stafa einhversstaðar út úr
mvrkrinu og hafa enga stefnu og
ekkert markmið nema að stang-
ast yfir höfðum fólks, sem gónir
upp í loftið í þögulli eftirvænt-
ingu um, að senn muni gerast
mikil tíðindi. Og það gerast mik-
il tíðindi.
Þegar þessir lithlýju geislar
hafa þuklað hvern annan uppi í
myrkrinu taka þeir . hver sína
stefnu og beinast upp í rishvelf-
ingu salarins og skerast þar í
gríðarstórum glerhjálmi, sem er
klemdur fast upp við loftið í
miðri hvelfingunni. Við skin geisl-
anna er eins og þetta glerbákn
losni úr skorðum — því nú byrja
þeir að síga, hægt og liægt, og
upp með börmum þess vætlar
þjett vatnsbogaröð, semi spinnur
sig í meters hæð og fellur þá inn
á við og niður í skálina, eða
lijálminn. En í skálinni miðri,
innan við alla þessa sindrandi
vatnsperluboga og síkvika geisla-
traf birtist fögur kona, sem
byrjar að blaka örmunum og
syngja — eins og göfug gyðja
og töfrandi dís. í því dísin hef-
ur sinn seiðþrungna, svæfandi
söng leggur snæhvítan geisla upp
úr einu horni hljómsveifarstúk-
unnar og fellur á fiðluleikara,
sem stendur keikur fremst á
hljómpallinum og knýr þar fiðl-
una sína til hlýðni og auðsveipni
við söng geislum krýnda kven-
engilsins, er kemur svífandi ofan
úr myrkrinu á Ijómandi glerskýi.
Hvergi, í öllu þessu mann-
marga gímaldi og kolbrúna
myrkri, heyrist hósti nje stuna
— ekki hjartsláttur eða andvarp,
en þúsund augu stara í djúpri
lirifni og aðdáun á komu „eng-
ilsins" og fylgjast með hverri
hreyfingu hans og fótmáli, sem
liann færist nær. En þegar þetta
glæsilega tákn mannvits og
tækni, og kvenlegs yndisþokka,
virðist ekki eiga annað fyrir en
nema við danspallinn í miðjum
salnuip, snýr það við blaðinu og
svífur aftur til hæða, með sömu
látlausu hægð og hógværð og það
kom líðandi niður. Loks nemur
glerbáknið aftur við rishvelfing-
una og sönggyðjan hverfur upp
í loftið — ekki himininn!
Ljósin eru kveikt í salnum og
litauðgu, síkviku geislarnir slokna
út, eða samlagast hinni hvítu,
kaldhærðu birtu lífsins og stað-
reyndanna. Hinn kæfði hlátur og
hispurslausa, kitlandi glaðværð
ólgar upp úr djúpi þagnarinnar,
enn tryltari og tilþrifameiri en
fyr. Hljómsveitin hefur starfsemi
sína á ný og kvrjar dillandi
Straussvalsa og lög, sem allir
kunna og allir syngja. Barinn.
svalirnar og salurinn duna af
söng og bjórglasaglamri. Sumir
dansa — og enginn man eftir því,
að það er komin nótt og nýr dag-
ur rennur bráðum.
*
Skaint frá Allotría við Reeper-
bahn er hippodrom, sem ef til
vill mætti nefna skeiðvallarkrá.
Það er bjórstofa, sem er þannig
gerð, að á miðju gólfinu er nið-
urgrafinn, hringmyndaður eða
sporöskjulagaður skeiðvöllur með
mjúkum sandi í botninn. Iljer
standa söðlaðir gæðingar til boða
hverjum sem vill reyna reiðfimi
sína gegn nokkurri þóknun. Ridd-
aranum er fengið að vopni mikið
keyri, sem er svo langt', að hon-
um er í lófa lagið að dangla með
því til kunningja sinna, er sitja
út við veggina og glettast, að
„vininum", sem ríður — og ef til
vill hrekkur af baki.
Gæðingar þessir kunna ýmsa
góða siði til að koma sjer í mjúk-
NOTT
inn hjá viðskiftavinum veitinga-
hússins. Þeir eru mestu snilling-
ar í að sníkja, og kannske eru
þeir einu betlárarnir, sem fyrir-
finnast í stærstu verslunarborg
þriðja ríkisins! Þeir prjóna með
framfæturna upp á steinvegginn,
sem.lykur um þeirra athafnaheim,
teygja hausinn yfir varnargrind-
urnar og snuðra, í senn auðmjúk-
ir og kumpánlegir. Það vita all-
ir hvað þeir vilja og fæstir hafa
brjóst til að synja þeiin úrlausn-
ar. Þeir eru að biðja um öl — og
ef einhver kynni að eiga sykur-
mola. Og það er skemtun, sem
borgar sig, að sjá þessar loðnu,
þreknu snoppur sötra bjór úr litlu
glasi, sem er lialdið upp að þeim
með sterkri, gjöfulli maijnshönd.
En meðal gæðinganna í skeið-
kránni skokkar ofurlítill asni,
hristir ámátlega höfuðið og klór-
ar sjer fyrirlitlega milli framfót-
anna, eins og honum ofbjóði öll
veraldarinnar heimska og látalæti.
Svo lítur hann ögrandi í kring-
um sig, eins' og hann fýsi að
sýna næsta viðskiftamanni sínum
í tvo heimana — því hann nær
hvort eð er ekki með framfæt-
urna upp á vegginn, til að sníkja,
og er heldur ekki í skapi til að
auðmýkja sig fyrir neinum.
Sjerstök verðlaun eru veitt fyr-
ir að sitja þetta úrilla dýr um
ákveðinn tíma — og þessvegna
fýsir marga að koma á bak asn-
anum. En asninn sigrar alla!
y.
Við hverfum inn í hliðargöt-
urnar og göngum um langan veg.
Við mætum þúsundum af hlæj-
andi ungu fólki, sem er á víxl-
göngu milli skemtistaðanna, eða
á heimleið, til að afla sjer svefns
og endurnæringar fyrir nýjan
vinnudag. Annars verður síst sjeð,
að ]ietta fólk skorti lífsþrótt og
vinnuþrek — svo frjálsmannlegt,
stolt og hressandi er fas þess og
framkoma, glens þess og hlátur.
Það er undarleg tilviljun, að rek-
ast hvergi á tötrumbúinn vesal-
ing, eða gráglært og viljalaust
kaffihúsaandlit á allri þessari