Lesbók Morgunblaðsins - 05.12.1937, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
381
í Hull.
lieitið vestur um liaf — vestur
til gullnámanna í Norður-
Auieríku. Það var ásetningur Sig-
urðar að verða ríkur maður og
voldngur — reglulega vellauðug-
ur.
En það fer margt aunan veg
en ætlað er. Áður en Sigurður
vissi af var hann orðinn fjöl-
skyldumaður og átti fyrir þungu
heimili að sjá. Og svo var hann
tekinn að lýjast og eldast að ár-
um, þegar heimsstvrjöldin braust
út. Þá varð liver að hýrast þar
sem hann var kominn. Þegar því
ofviðri slotaði var Sigurður kom-
inn um sextugt, og gullgrafara-
gróðinn í Norður-Ameríku tekinn
að ganga til þurðar! Uann fór
því hvergi og dvelur enn í Hull
sem þrítugur enskur þegn og
hartnær áttræður Islendingur!
Kona Sigurðar lieitir Þórunn,
ættuð af Akranesi. Attu þau sam-
an þrjá sonu, sem allir eru vaxn-
ir menn og vinnandi í Hull —
tveir kvæntir.
Heimili Þórunnar og Sigurðar
er skamt ofan við fiskdokkirnar.
P'ram hjá bæjardyrum þeirra «r
umferðarstraumurinn þyngstur að
og frá fiskmarkaðinum. En ekki
berja þó aðrir að dyrum karls og
kerlingar en íslenskir „farfugl-
ar“, og þeim er öllum boðið inn
og gefið kaffi — íslenskt kaffi
með öllu þess ágæti og mörgu
yfirburðum fram vfir enskt kaffi.
TTm þrjátíu ára skeið hefir
jietta litla heimili gömlu hjón-
anna verið baðstofa, búr og eld-
hús íslenskra sjómanna á þess-
um slóðum. Hjer hafa þeir
hlýjað sjer í hretum og súld.
sungið, rabbað og spilað —
og ef til vill einstöku sinnum
hrest upp á sálina með svolitlu
tári! Stöðugt fvlgjast gömlu hjón
in af athygli með komu íslensku
skipanna —- því hver veit hver
kann að koma, og sumir koma
færandi hendi — með bók eða
íslensk blöð. Það þykir Þórunni
vænt um. Ilún segir, að sig hafi
altaf langað heim, og ]>ó ]>að
muni ekki eiga fyrir sjer að
liggja að flytja búferlum heim
á æskustöðvarnar, þá kveðst hún
ekki mega hugsa til þess að bera
beinin í enskri mold. Og húu heit-
ir á alla sína gesti og fjölmörgu
kunningja, að sjá til }>ess, að það
komi aldrei fyrir.
Meðan gamla konan rennir enn
eijiu sinni upp á stóru, bláu kaffi-
könnrna sína. og talar uni þessi
döpru áhugamál sín, raular mað-
ur hennar gamla hestavísu og
glottir digurbarkalega af ein-
skæri-i vandlætingu yfir öllu
þessu eilífðarrausi. „Eins og það
sje ekki alveg sama livar manni
er holað niður“, skýtur hann inn
til skýringar á viðhorfi sínu til
Jiessara mála. Hann er gamall
hestamaður og að eðlisfari frá-
hverfur öllu dauðaskvaldri og
þunglyndislegum lognmolluskap.
Honum þykir vænt um að fá
tækifæri til að koma með lönd-
um sínum inn á bar — en það
þýðir ekkert að bjóða honum:
„glass of bitter“, eða „one beer“.
Hann kýs helst af öllu „half
bottle“ af lageröli. „Það kemur
beint frá lagernum og er hreint.
Hitt er bara mannskemmandi
skítur“, segir gamli maðurinn og
liristir höfuðið.
*
í útjöðrum allra boi'ga búa
margar hamingjusamar eiginkon-
ur, góðar mæður og þrekmiklar
húsfreyjur. Og yst í IIull býr ein
slík íslensk kona. Hún heitir Gnð-
ríður Helgadóttir frá Hreimsstöð-
um í Norðurárdal.
Laust eftir fermingu kom Guð-
ríður hingað til Reykjavíkur, sem
Ijettastúlka á heimili Björns
Jónssonar ritstjóra. Hefir hún
margs að minnast frá veru sinni
í Reykjavík frá þeim ár'um.
Segir hún að Björn hafi helst
ekki viljað fara út nema hún væri
í'för með honum og leiddi hann.
því þá var hann farinn mjög að
heilsu. „Honum fanst einhver
Þórunn með kaffikönnuna.
stuðningur í því að liafa mig íneð
sjer, þó jeg væri krakki. —- Oft
þurfti hann að senda mig með
handrit niður í Isafold, og þegar
jeg fór strax og var fljót í ferð-
um, Ijet hann mig gjalda þess í
mörgu góðu. Jeg flutti með þeim
hjónum að Staðastað og sváfum
við þar þrjú fyrstu nóttina í nýja
húsinu — og þótti mjer það mik-
il virðing.
Haustið 1913 rjeðist jeg sem
starfsstúlka til sex mánaða hjá
Árna heitnum Bvron og konu
lians, Ingibjörgu Stefánsdóttur,
sem þá voru búsett í Hull. Jeg
fór utan með togara og var sam-
skipa ungum manni, sem var að
fara til Þýskalands til tónlistar-
náms — Páll Isólfsson minnir
mig hann hjeti. Hann var allra
viðkunnanlegasti strákur — og
þegar við skildum í Hull veðjaði
hann við mig, að jeg skvldi vera
komiu heim á undan sjer, því
hann ætlaði að vera lengi, lengi
og læra mikið. Síðan hefi jeg
ekki komið heim og nú eru liðin
24 ár síðan við Páll veðjuðum —
°£ íe? veit fyrir víst að hann