Lesbók Morgunblaðsins - 12.12.1937, Blaðsíða 4
388
LESBOK morgunblaðsins
Gyðja miskunnsem-
Eftir Oddnýju E. Sen
C* JE koraið í kínverskt hof, vek-
ur það strax athygli, hve
niargir tilbiðjendur sjást ávalt
fvrir frainan líkneski gyðju einn-
ar. Þessi gyðja er Kwan Yin,
gyðja miskunnseniinnar. Og sje
komið í forugripa- eða postulíns-
búðir, blasir við fjöldinn allur af
smálíkneskjnm af þessari sömu
gyðju. Árlega fara þúsundir píla-
gríma til Shang-Shan-hofsins á
Pu-tu-fjalli í grend við Ningpo,
en að sögn sendi Buddha Kwan
Yin þangað, til að hún gæti helg-
að líf sitt trúnni. Hver er þessi
gyðja, sem nýtur svo mikilla vin-
sælda og hylli? Sagan um liana
er á þessa leið:
Tvö þúsund árum fyrir Krist
rjeði ríkjum fyrir Hsin Ling
fvlki á Indlandi konungur einn,
er hjet Miao Chuang. Hann hafði
lagt undir sig öll nálæg lönd og
rjeði einnig fvrir Turkestan.
Hann var bæði voldugur og rík-
úr. En eitt skygði á hamingju
hans. Hann var um fimtugt, en
átti engan erfingja. Hann bað
heitt og innilega til guðs Vestur-
liæðanna. að hann fengi uppfyll-
ing sinnar einlægustu óskar.
Um þær mundir bjó í þorpi
einu á Indlandi maður að nafni
Sze. Hann hafði alla æfi verið
einlægur Búddhatrúannaður. Dag
einn komu til hans ræningjar og
báðti hann ásjár. því hermenn
væru á hælum þeirra. Sze neit-
aði, og nevddust þeir því til að
ræna og brenna mörg hús í þorp-
inu. Þorpsguðinn skýrði Himna-
guðinum frá þessu, en hann
sagði, að alt þetta væri Sze að
kenna. Til að refsa honum voru
allir synir hans dæmdir til hel-
vítis. Þegar guð „Vesturhæðanna“
heyrði þetta, reyndi hann að
miðla málum og bað Himnaguð-
inn að hlífa bræðrunum. Fjekk
hann levfi til að láta þá endur-
fæðast hjer á jörðu sem dætur
Miao Chuangs konungs. (Ástæð-
an fj'rir því, að hann fjekk ekki
að eignast syni, var sú, að hann
hafði látið drepa svo marga.)
Þegar fylling tímans kom eign-
aðist drotning þrjár dætur. Elst
var Miao Chin, næst Miao Jing
og yngst Miao Shan.
Miao Shan var aðeins barn að
aldri, þegar hún fór að velta fyr-
ir sjer ráðgátum lífsins. Dag einn,
þegar hún var að leika sjer í hall-
argarðinum við systur sínar,
sagði hún við þær: „Völd og auð-
æfi þessa heims eru eins og gróðr-
arskúr vorsins eða dögg morg-
unsins, sem varir örlitla stund, og
svo er alt horfið. Konungar og
keisarar halda, að þeir fái eilíf-
lega að drotna yfir öðrum mönn-
um, en dauðinn hrifsar þá til sín
og leggur þá í líkkistuna — og
öllu er lokið.
Hvar eru þeir voldugu keis-
arar, sem buðu öllum heiminum
bvrginn ?
Hvað sjálfa mig snertir, er það
mín heitasta ósk að hafast við á
afskektu fjalli og fullkomnast
audlega. Ef mjer auðnast að ná
æðsta stigi kærleikans, get jeg
borist á vængjum vindanna á
einu augnabliki heimsendanna á
milli. Jeg skal frelsa foreldra
míiia og koma þeim til himua.
Jeg skal hjálpa öllum, sem þjáð-
ir eru og sorgmæddir á jörðúnni.
Jeg skal snúa til góðs þeim önd-
im, sem ilt gera. Þetta er mín
einasta löngun“.
Hún hafði naumast slept síð-
asta orðinu, þegar ein af hefð-
armeyjum hirðarinnar kom til
svstranna og skýrði frá því, að
konungurinn hefði ákveðið, hverj-
um eldri dætur hans ættu að gift-
ast. Brúðkaupin átti að halda
næsta dag.
„Flýtið ykkur“, bætti hún við,
„hafið gjafir. fatnað og alt ann-
að til reiðu, því skipun konungs-
ins verður að hlýða“.
Eldri systurnar giftust hátt-
settum embættismönnum, og brúð-
kaup þeirra fór fram með mikilli
viðhöfn. Síðan settust brúðhjónin
að í dásamlegum höllum og lifðu
í glaumi og gleði.
Nú var Miao Shan ein ógift.
Konungur og drotning voru
vandlátust í vali sínu með mann
handa henni, því liann átti að
taka við hásætinu. Maður henn-
ar varð að vera frægur fyrir
mentun og dvgðir og efni í góð-
an stjórnanda, því Miao Chuang
og drotning hans höfðu ekki
eignast son.
Konungur kallaði eitt sinn Miao
Shan fyrir sig og skýrði fyrir
henni fyrirætlun sína og hvernig
allar framtíðarvonir hans væru
bygðar á henni.
„Það er afbrot“, svaraði hún,
„að hlýða ekki óskum föður míns.
en jeg bið þig afsökunar, ef jeg
er ekki sömu skoðunar og þú“.
„Láttu mig heyra skoðanir þín-
ar“, svaraði konungurinn.
„Jeg vil ekki giftast“, svaraði
Miao Shan. „Jeg vil ná andlegri
fullkomnun og verða að helgri
manneskju; auðnist mjer það,
skal jeg á einhvern hátt sýna
þjer þakklæti mitt“.
„Urhrakið þitt“, svaraði kon-
ungur reiðilega, „þú lætur þjer
detta í hug, að þú getir kent
mjer, æðsta vaklhafa í ríkinu og
drotnanda svo mikillar þjóðar!
Eru nokkur dæmi til þess, að
kongsdóttir gerist nunna? Er
nokkur virðuleg kona í þeim fje-
lagsskap? Kastaðu frá þjer öll-
um kenjum um klaustur og segðu
mjer undir eins, hvort þú vilt
heldur giftast fræðimanni eða
herforingja“.
„Enda þótt flestir hafi mætur
á konunglegri tign og þrái ham-
ingju hjónabandsins, vil jeg ein-
ungis verða nunna. Völd og auð-
æfi þessa heims freista mín ekki.
Einasta löngun mín er að gera
hjarta mitt æ hreinna“.
Konungur stóð upp, reiðilegur
mjög, og skipaði að reka dóttur
sína á dyr.