Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1937, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
403
Hei
I I
ferð
Þau risu blá við bleikan sjónarhring,
hin brunnu fjöll. Og jöklarnir í kring
á hverjum morgni klæddust roðans glóð,
á kvöldin þeirra skikkja varð sem blóð.
En bak við fjöllin beið mitt heimaland!
— Jeg bjóst til ferðar, lagði á eyðisand;
og berfættur jeg gekk um lífsins grjót,
jeg gekk um eggjar, synti yfir fljót,
því jeg var þræll og þurfti heim til mín,
við þilin heima bjartast sólin skín,
og bæjarlækur niðar nótt og dag,
við nið hans best jeg uni mínum hag.
Og jeg var þreyttur: Þúsund ára strit
með þunga sínum lamar öll mín vit.
Og heimsins kúgun heftir viljans dug.
Á heimsins kúgun skal jeg vinna bug.
FJAÐRAFOK
Læknir gefur ungum eiginmönn-
um eftirfarandi ráð:
Ef konan þín kvartar yfir höf-
uðverk, þá gefðu henni nýjan
hatt. Það dugar best,
Kvarti hún yfir þreytu, liggi
á legubekk og segist ekki geta
hreyft sig, þá skalt þú ganga út
að glugga og segja henni, að
besta vinkona hennar sje á göt-
unni fyrir framan húsið í alveg
nýjum klæðnaði. Þá skaltu sjá,
að konan þín sprettur upp eins
og fjöður, og gleymir bæði
þreytu og máttleysi.
Fái konan þín ilt í hálsinn,
svo að hún á erfitt með að tala,
þá tak þú hiklaust hatt og staf
og farðu út að skemta þjer.
Komdu ekki heim fyr en klukk-
an fjögur um nóttina. Þá skaltu
sjá, hvort hún fær ekki málfær-
ið í lag.
(En þetta líf, það lýgur brjóstin full,
hin leynda blekking skín, sem rauðagull.
Og alt sem fýr var æfintýrablátt,
er orðið nakið, hversdagslegt og grátt.)
Jeg ligg við fjöllin, fótur minn er sár,
jeg felli á grjótið þrælsins beisku tár.
Og við mitt höfuð hamar svartur rís,
en hæst við tindum grúfir snjór og ís.
Jeg get ei meir, því þrek mitt þrotið er
og þögul nóttin kreistir mig að sjer.
Úr iljum rennur blóð í brunninn sand.
En bak við fjöllin er mitt heimaland.
Mitt heimaland með angan upp úr jörð,
með ilm úr grasi, spaka sauðahjörð;
og við þinn móa vefst nú sál mín öll.
Jeg v e r ð að komast yfir þessi f jöll.
, Ólafur Jóh. Sigurðsson.
Ensk víðkunn leikkona, Alma
Tremayne að nafni, fjekk
um daginn leyfi til þess að halda
mikla hljómleika í Madstone-
fangelsinu. Enginn fjekk um það
að vita, hversvegna hún vildi
koma þessum hljómleikum á.
Leikkonan greiddi allan kostnað-
inn við þá. Leikkonan rjeð bestu
tónsnillinga til þess að skemta
föngunum. Hún setti aðeins eitt
upp, að fá að heilsa öllum föng-
unum með handabandi daginn
áður en hljómleikarnir voru
haldnir. Þetta var henni veitt,
Allir fangarnir stóðu í röðum í
fangagarðinum. Leikkonan gekk
meðfram röðunum og tók í hönd
þeirra allra.
Þegar hún rjetti einum fang-
anum höndina, staðnæmdist hún
augnablik og brosti' til hans.
Hann brosti til hennar. Og síðan
skildu þau. En þegar alt var um
garð gengið sagði leikkonan frá
því, að alt þetta hefði hún gert
til þess eins að fá tækifæri til
þess að sjá þennan mann eitt
augnablik og taka í hönd hans.
Jeg elska mann þenna, sagði hún.
Við fengum að horfast í augu
eitt augnablik. Það líða mörg ár
þangað til við sjáumst aftur.