Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1937, Qupperneq 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
419
Skófask áídsh apur
Og gerj margir mentaskólar betur
— jeg minnist sextán skálda í
fjórða bekk“.
*
egar jeg las fyrir skömmu
þessar ljóðlínur Tómasar
Guðmundssonar flaug mjer í hug,
að það væri illa farið, ef aldrei
ætti að koma fram á sjónarsvið-
ið neitt af því, sem þessi sextán
skáld ortu meðan þau voru í
fjórða bekk. Það eru svo margir
skáld í skóla — en flestir glata
þeirri gáfu, þegar út í alvöru
lífsins er ltomið. Þannig veit al-
menningur aldrei neitt um fjöl-
mörg góðskáld, og kveðskapur
þeirra glatast og gleymist, og
þykir víst heldur ekki annars
verður.
En þetta er þó miður farið en
skyldi, því skólakveðskapur er
oft skemtilegur. Að sönnu er
hann alloftast bundinn vissum at-
vikum og ákveðnum mönnum —
en þó er margt þess virði, að því
sje safnað. Á jeg hjer ekki við
hin társtorknu ástarljóð og ann-
an vesaldarkveðskap um týndar
vonir og hrundar skýjaborgir,
sem margir ungir menn fæða af
sjer í vonsvikum hinna fyrstu
ásta. Jeg á einungis við skop-
kvæðin og grínvísurnar, sem þó
er alloftast ljettmeti og vitleysa
— en stundum smðug og skemti-
leg vitleysa.
Tómas Guðmundsson gekk í
Mentaskólann í Reykjavík, úsamt
hinum góðskáldunum fimtán —
og satt að segja býst jeg við, að
sá fjórði bekkur hafi tekið flest-
um öðrum fram um skálda-
fjölda. En hvort kveðskapur
þeirra hefir verið meiri að vöxt-
um en kveðskapur nokkurra
fjórðubekkinga í Mentaskólanum
á Akureyri fyrir nokkrum
árum, leyfi jeg mjer að
draga í efa. Margt af því, sem
þar var kveðið, er of staðbund-
ið til að birtast og snertir of
ónotalega ýmsa mæta menn —
en hjer skulu nefnd nokkur
meinlaus sýnishorn.
*
Eitt sinn um veturinn gengu
sjö úr bekknum í stúku. Þá var
þetta kveðið:
Heimi hrakaði,
hjörtu sakaði,
Sigfús rakaði,
Schiöth bakaði,
mæða stuggaði,
maður ruggaði,
Eggert bruggaði,
ölið huggaði.
Satan hló,
seiminn dró,
margur spjó,
— maður dó!
Fram af gekk
fjórða bekk,
heljar hlekk
liöggvið fjekk.
Vonir rættust,
rekkar sættust,
bullur grættust,
bræður kættust,
með seðla í lúku,
sorg í kjúku,
af geði sjúku,
gengu í stúku.
Heimurinn falar,
hej^rast skalar,
Brynleifur talar,
Bakkus dalar.
Sigfús rakar,
Sehiöth bakar,
öli hrakar,
Orn kvakar.
*
Einn úr bekknum var að missa
hárið. Þá var þessi vísa kveðin
í orðastað hans og tínd í hana orð
víðsvegar úr Snorra-Eddu — og
skyldi hann kveða hana við raust
53 ára gamall:
Harm berk í hugartopt,
hjarna es rotnað skopt,
— nenning mjer neyðin gaf,
uns nagl minn var skorinn af.
Gressni og grellskapslæ
geðinu ráða æ.
— Illr em af öli hálfur,
andskotinn sjálfur!
(Ætlar að rífa í hár sjer, en
grípur í tómt.)
*
Klæðskeri nokkur var að
sauma föt fyrir einn úr bekkn-
um. Ilonum fórst það heldur ó-*
hönduglega — því bæði mundi
hann aldrei, hvað skólapilturinn
hjet, afhenti loks öðrum vestið
frá fötum hans og alt fór í
handaskolum. Þá var ortur
„Tailors (Song“, undir laginju:
„Siste reis“, sem nú mun gleymd-
ur, nema þessar tvær vísur:
*
Nú býr mjer sorg í sálinni,
— sting, tailor, hó,
og augnveiki í nálinni,
— sting, tailor, hó.
Æ, súrt er nú til sjós og lands,
— sting, tailor, hó.
Einn fór 1 vesti annars manns,
— sting, tailor, hó.
Þá ertu nú kominn, Þórður minn,
— sting, tailor, hó.
Æ, það fór illa í þetta sinn,
— sting, tailor, hó.
Jeg gleymdi öllum vösunum,
— sting, tailor, lió.
Og líka klaufinni á buxunum,
— sting, tailor, hó!
*
Þeir, sem gluggað hafa í lat-
ínu, kannast allir við bókina eftir
Mikkelsen, sem lesin er í fjórða
bekk. Þessi ágæta kenslubók er
ekki jafn vinsæl af öllum, frek-
ar en flestar bækur aðrar, og
miður ástúðlegar hugsanir hafa
stundum flogið til höfundarins.
í einn „Mikkelsen“ voru skrif-
aðar þessar vísur:
*
Þó jeg niður í Sódóma sykki,
sífelt gæti jeg elskað þig, Mikki,
— því betur ekkert brennivín
svalar,
betur enginn vitringur talar.
Þó dveldi jeg í himnanna hæðum,
og hefði nóg af guðlegum
fræðum,
— og ljeki mjer í Ijómandi gæfu,
þig læsi jeg meðan englarnir
svæfu.
Sálu þinni „supinin" eyddu,
„sum“ og „mensa“ líkamann
deyddu,