Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1937, Page 4

420
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
— í dauða þínum lýsi þjer „Iúna“,
hvort líður vel í hel .... núna?
*
Eftirfarandi vísur voru ortar í
orðastað hesta- og latínumanns:
Jeg hneigi mig og heilsa
heilum meraflokk.
Taktu í taglið! Hic, hunc,
hujus, huic, hoc!
*
Jónki tekur Jarp gamla,
— jeg ríð á Blakk.
Áfram, meri! Heac, lianc,
hujus, huic, hac!
*
Hættu að ausa, helvískur,
— hunskastu á hrokk!
Hott, hott, hoc, hoc,
hujus, huic, hoc!
*
Eitt sinn kom upp sá kvittur,
að einn maður í bekknum færi
sjaldan í bað og væri lengur en
góðu hófi gegndi í sömu nær-
fötuncm. Þá var þetta kveðið:
Eftir mánuð fötum fór hann úr
og fleygði þeim á gólf í einum
hnút.
Um Briemsgerði* þau brugðu sjer
á túr,
brókin hneigði sig — og labbaði
út.
*
Alvarlega hugsandi maður skrif
aði þessa vísu í vísnabók kunn-
ingja síns:
Lítið horn í hjarta mínu
hevrir þjer til,
þar er altaf sól og sumar
sálar við yl.
Er sígur að húmið harma
skal hugur þinn leita varma
í horninu í hjarta mjer,
sem heyrir þjer til.
Þetta skáld var hverjum manni
meiri klaufi í flatarmálsfræði, og
þótti því ýmsum kynlegt, iað
hann skyldi tala svo mikið um
horn. Kunningi hans skrifaði
þessa vísu á sömu opnu í vísna-
bckina:
Vorið örmum vefji þig,
vinur, nýr og forn,
í þanka minna þríþyrningi
er þrjátíu gráða horn.
*) Herbergi á norðurvistum M.
A.
Og hæðin frá því horni sker
hypotenus í sálu þjer,
— rendu þjer eftir hæðinni
í hornið hjá mjer.
*
Virðulegur umsjónarmaður úr
þessum bekk gekk ríkt eftir því,
að nemendur hlýddu settum
skólareglum og færu út og önd-
uðu að sjer hreinu lofti í frímín-
útunum. Lenti hann einu sinni í
alvarlegum stimpingum við
nokkra óróaseggi, er vörnuðu
honum útgöngu. Endaði sá leik-
ur með því, að umsjónarmaður-
inn sleit handfangið af forstofu-
hurðinni og bjargaði með því
æru sinni og fjekk hefnt sín
grimmilega. Þá var þetta kveð-
ið, undir laginu: Stjenka Rasin:
Aflsins neytti, uns með þessu
yfirstje hann fjandalið.
Óskar snar í snerlamessu
sneri í sundur handfangið.
*
Svo eru hjer að síðustu tvær
vísur, sem ortar eru í orðastað
mjög mikils klaufa í stærðfræði,
og felst í þeim talsverður fróð-
leikur í þeirri grein!
*
Þó jeg sje allra verstur í
algebru,
þá er jeg þó altaf bestur í
geometríu,
og þríhyrningu sansa á svip-
stundu jeg,
sanna þá og konstruera fljótt
á margan veg.
Svo tek jeg gagnstætt horn og
hlið
og hæðinni AC bæti við,
þá myndast rjetthvrnd romba þar,
og radiusinn stórhliðar
er equal-mínus innritaðir
tangentar.
Og svo eru koncentrisku
konstruktionirnar,
jeg kann þær betur en efna-
fræðisjónirnar.
I hverjum cirkli er centrum er
sekantinn sker
symmetriskt við kordu og
perimeter,
og sjötíu gráða supplement
er samhliða og kongruent
við helmingaðan hypotenus,
— en-lieilagur veit það
Franciskus,
að sjálfur er jeg Summus Geo-
metricus.
*
Þessi kveðskapur þarf ekki
fleiri skýringa við. Hann er auð-
vitað mesta vitleysa og lítið há-
tíðlegur. En af háfleygum, gáfu-
legum kveðskap virðist vera til
meira en nóg í íslensku máli, en
vel mætti yrkja meira af skemti-
legri vitleysu. Þetta er aðeins lít-
ill hluti af því, sem ort var á
þessum eina bekk í Mentaskól-
anum á Akureyri. Vafalaust á
hver árgangur í flestum skólum
mikið af slíkum kveðskap, og
það er miður farið, að hann skuli
glatast jafnóðum, mestur eða all-
ur. Vildi jeg mælast til þess, að
fleiri færu að eins og jeg og
rifjuðu upp gamla skólabragi.
Sumir munu að sjálfsögðu fagna
því, að hafa losnað úr öllum
tengslum við „andagiftina" —
en það ber ekki ætíð að grafa
þenna ljetta og oft fjörmikla
kveðskap í gleymsku og þögn. Og
það er líka býsna gaman að geta
minst þess, að hafa einu sinni
verið skáld! S. B.
— Hefra prófessor. Þjer báðuð
okkur að minna yður á, að þjer
ætluðuð að halda fyrirlestur um
heila mannsins.
— Truflið mig ekki, jeg hefi
alt annað en heila í höfðinu eins
og stendur!
— Þetta er alveg spáný
Stradivarius-fiðla.