Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1937, Side 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
421
.♦vwwww

Olafur Jóh. Sigurðsson
Eyðsla í Lúxu.
y
I
t
♦>
x
V."..........*V...*.*.."........

1.
ann Gvendur Vinnumaður
var á leið í kaupstaðinn
með tvo til reiðar. Eins og und-
anfarin ár var hann valinn í
þessa vandasömu sendiferð, til að
sækja hitt og þetta smávegis fyr-
ir jólin, og óneitanlega fylgdi því
töluverður heiður.
En í þetta skifti var Gvendur
vinnumaður í slæmu skapi. Hann
kipti óþarflega oft í tauminn á
reiðingshestinum, og hrúkaði
ljótt orðhragð, án þess að nauð-
syn hæri til.
Hann var nefnilega staddur í
djeskotans klípu. Hann var orð-
inn fjörutíu og tveggja ára gam-
all og vildi ólmur fara að gifta
sig. —
Frá því hann fór að vinna fyr-
ir peningum hafði hann önglað
þeim saman af mikilli samvisku-
semi með þetta eina takmark fyr-
ir augum. Hann hafði aldrei eytt
svo miklu sem fimmeyring í neinn
óþarfa, nema þá ef vera skyldi
lítilsháttar tóhakskorn, til að
þefa í á stórhátíðum og tyllidög-
um. Svo að fjárhagurinn var hon-
um ekkert sjerstakt áhyggjuefni,
öðru nær.
Hann var heldur ekki í minsta
vafa um kvenmanninn, sem hann
ætti að leita til í þessum örlaga-
ríku erindagerðum. Það var eng-
in önnur en hún Stína. Þessi
bráðmyndarlega stúlka hafði nú
verið vinnukona á sama heimili
og hann í tvö ár. Hann hafði
fengið fulla vissu fyrir því, að
hún var iðin og verklagin mann-
eskja, að hún var óflasgefin og
útsjónarsöm; og svoleiðis kven-
kosti hafði hann lengi heðið eft-
ir. — En samt sem áður voru
vandræði hans ekkert smáræði.
— Hann hafði ákveðið með sjálf-
um sjer, að láta skríða til skarar
fyrir jólin. En honum var ger-
samlega hulin ráðgáta, hvort
stúlkan vildi nokkuð með hann
hafa, og í öðru lagi hafði hann
ekki minstu vitneskju um, hvað
hapn ætti að segja eða hvernig
hann ætti að bera sig til við
sjálft bónorðið. —
— Best að stinga einhverju að
henni, hugsaði hann. Best að
gefa henni eitthvað. — En hver
fjandinn sjálfur átti það helst
að vera?
Hann hafði aldrei áður reynt
að setja sig inn í þarfir kven-
fólksins, og þetta eitt, út af fyr-
ir sig, var honum nægilegt um-
hugsunarefni. —
Síst af öllu mátti aðrjettan
kosta of mikla peninga, því það
var engan veginn örugt að fyr-
irtækið hepnaðist, og hann var
ekki vanur því að horfa á eftir
fjármunum sínum út í óvissuna.
Auk þess var óráðlegt að hefja
kynninguna með því að ala upp
í henni gikkinn. —
Buxur, hugsaði Gvendur vinnu-
maður, hölvaði reiðings.iálkinum
og rykti í tauminn. Utlendar
huxitr! Nei, það gat ekki gengið.
Hún myndi verða fokvond yfir
svoleiðis gjöf. Hún myndi álíta
hann kvennabósa og flagara, sem
hefði í hyggju að leita lags við
hana í óheiðarlegum tilgangi.
Hún myndi kannske spyrja,
hvort hann hefði haldið að hún
væri buxnalaus!
Nei, hjer var sannarlega ekk-
ert spaug á ferðum; hann var
svosem ekki auðrataður meðalveg-
urinn í þessu efni.
Eitthvað, sem hún hafði hrúk
fyrir, hugsaði hann, dinglaði löpp-
unum ótt og títt og braut heilann
um þessa vandasömu hluti. En
einmitt þegar hann var í þann veg
inn að verða úrkula vonar, steig
gullin úrlausn fram úr þoku
hinna mörgu tilgátna. — Lúxa,
•5»
hugsaði liann og ljómaði allur af
ánægju. Lúxa, sagði hann upp-
hátt og strauk skeggið með ann-
ari hendinni. Þarna kom það!
Hann hafði ekki lesið auglýs-
ingarnar í blöðunum til einskis.
Þessi indæla handsápa hafði alla
hugsanlega kosti sameinaða:
Löður hennar var hvítt og freyð-
andi, ilmurinn suðrænn og góð-
ur, hörundið hreinsaði hún alveg
framúrskarandi vel og hjelt því
mjúku gegnum langar tíðir. Enda
birtust stöðugt nýjar og nýjar
myndir af víðfrægu kvenfólki,
sem vottaði að viðlögðum eiðstaf,
að sjálfsagt hefði það orðið glöt-
uninni að bráð, ef forsjónin hefði
ekki komið því í kynni við þessa
margumtöluðu töfrasápu.
Nú var hann ekki leugur í
neinum vafa. Hann ætlaði að
kaupa Lúxu, gefa konuefninu
Lúxu. Hann sá hana í anda þakka
sjer fyrir þessa heppilegu gjöf,
sá blómlegt andlit hennar í hvítu,
angandi löðri. En við nánari athug
un sannfærðist hann um, að eitt
lítið stykki af Lúxu var altof smá-
smuguleg aðrjetta til að kveikja
ást í heilum kvenmanni. Hjer
dugði ekki að skera við neglur
sjer, því þá myndi hún ef til vill
hera honum á hrýn nísku og
ómyndarskap. í þetta skifti var
ráðlegast að sleppa öllu knífiríi,
svo framarlega sem hann vildi
koma ár sinni vel fyrir horð.
Best að hafa þau tvö, hugsaði
hann. Og kannske maður kaupi
líka eitt lítið glas af þessu lykt-
argóða vatni, sem allir tala um.
Hann kýmdi drýgindalega út
í annað munnvikið og dáðist að
þessari snjöllu hugkvæmni, en
fjekk þó sting í hjartað við til-
hugsunina um dýrleikann.
2.
Hann var dálítið ihygginn á
svip, dálítið upp með sjer, þeg-