Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1937, Blaðsíða 6

422
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ar haim stóð hinn reffilegasti
fyrir framan búðardiskinn og bað
niÁ tvö stykki af Lúxu.
— Ha, sagði pilturinn.
-7- Af Lúxu, sagði Gvendur
viunumaður.
4— Hvað er það? spurði piltur-
in» og liorfði forviða á þennan
rauðskeggjaða karl.
— Sápa, upplýsti Gvendur
vinuumaður. Ekkert gátu þessar
kjálkagulu hengilmænur skilið.
Þær vissu ekki einu sinni um
nöfnin á vörunum, sem þær
seldu, könnuðust ekki einu sinni
við Lúxu, sem altaf var verið
að skrifa um í blöðin.
Búðarþjónninn lagði sápu-
stykkin glottandi á borðið fyrir
framan hann, og spurði, hvort
það væri nokkuð «fleira. Jú,
Gvendur vinnumaður var ekki al-
deilis búinn að ljúka sinni eigin
rittekt. Hann kom auga á for-
kunnar fagran hárkamb, sem
fjekk hann til að gleyma hinu
lyktargóða vatni, því að svona
hárkambur myndi sóma sjer vel
í 'lokkunum á tilvonandi eigin-
konn. Þar að auki keypti hann
dálítið neftóbak fyrir sjálfan sig
og sígarettupakka, með mjmd af
spekingslegum fíl, því að Gvend-
ur vinnumaður vildi sýna öllum
á Miðengisheimilina, að hann
gæti fylgst með nýja tímanum,
ef í það færi, engu síður en þessi
uppspertu unglingskvikindi, sem
varla gátu gengið örna sinna
hjálparlaust.
I tunglskininu á heimleiðinni
var hann í besta skapi og hafði
ekkert út á reiðingsjálkinn að
setja. Hann góndi upp í stjörnu-
bjart himinhvolfið og söng fjöl-
breytt úrval af meistaralegum
ferskeytlum um ástir og hjóna-
I ‘
bönd, í staðinn fyrir að bölva
eins og um morguninn.
3.
Þegar heim kom var hann
drjúgur á svip, en gaf konuefn-
inu gætur í laumi. —■ Það bar
lítinn árangur. Þessi þrjátíu og
fimm ára gamla stúlka var hon-
um jafn óútreiknanleg og vind-
urinn, sem kemur og fer. Enda
vissi hún ekki ennþá hvað hann
hafði í fórum sínum.
Ilann horfði með innilegri vel-
þóknun á blárjótt andlit henn-
ar, á þykkar, frjósamar lendarn-
ar, og hugsaði til þess, glaður og
ánægður, þegar hún færi að þvo
sjer með þessari dýrindis Lúxu,
sem átti að verða formálinn að
gagnkvæmri ást í löngu og far-
sælu hjónabandi.
En hann gætti þess að rasa í
engu um ráð fram, hafði sem
sje hlotið í vöggugjöf hið ómet-
anlega, jafnvægisfulla langlund-
argeð. Það var orðið áliðið og
ekki vænlegt að taka kvenmann-
inn eintali strax í kvöld.
En daginn eftir (á hinni heil-
ögu Þorláksmessu) var hann sí-
felt á varðbergi, og beið eftir
heppilegu tækifæri til að tala
við þá útvöldu. Hann lauk við
gegningarnar í flýti, geymdi
gjafaböggulinn í barminum og
fann sjer hitt og þetta til dund-
urs innanbæjar. En það var eng-
in ástæða til að vera bjartsýnn
um góðan árangur, því að kven-
fólkið var önnum kafið við bakk-
elsi undir stjórn sjálfrar hús-
freyjunnar. Það hrærði, hnoðaði,
steikti og brasaði, svo að allur
bærinn angaði af jólaundirbún-
ingi og fíniríi. —
Hann bölvaði grimmilega, en
afrjeð að gefast ekki upp fyr en
í fulla hnefana. Hann murraði í
hálfum hljóðum, gaut hornauga
fram í eldhúsið og tvinnaði band
sjer til afþreyingar. Og í rökk-‘
urbyrjun rann það loks upp hið
langþráða augnablik: Sú útvalda
var skvndilega send út í skemm-
una, til að ná í eldivið. Hann
ljet ekki standa á sjer, heldur
tók viðbragð, eins og slunginn
veiðimaður, sem alt í einu kemst
í gott færi, og læddist strax á
eftir henni. f fátinu og ósköp-
unum fór hann ekki alla leið inn
í skemmuna, heldur faldi sig í
dimmu skoti út úr göngunum,
kveikti í einni sígarettu úr hin-
um merkilega fílpakka og púaði
stórum. Svo beið hann með mikl-
um hjartslætti, með gífurlegum
taugaæsingi, og augnablikin voru
ótrúlega lengi að líða.
Hann heyrði hið rólega 0g reglu-
bundna þrusk, þegar hún Ijet mó-
köglana í pokann, og fór að titra.
Svo fór hann að skjálfa, og loks
skalf hann og titraði frá hvirfli
til ilja.
Ætti jeg að fara inn í skemm-
una? hugsaði hann. Nei, það er
best að bíða. Ætti jeg að hjálpa
henni til að setja móinn í pok-
ann? Nei, það er best að vera
kyr. Ætti jeg að segja henni það
strax? Nei, það liggur ekkert
á. — En alt í einu mundi hann
eftir því, að hann hafði fullkom-
lega gleymt að taka saman bón-
orðið í huganum, og stóð uppi
orðlaus og ráðalaus. — Helvískur
klaufinn, tautaði Gvendur vinnu-
maður og sá fyrirfram, að þetta
myndi alt lenda í handaskolum,
því hann vissi sig málstirðan á
þýðingarmiklum augnablikum.
Helvískur asninn, endurtók hann
nokkrum sinnum og tvísteig í
skotinu meðan sú hugsun smó
gegnum höfuð hans, hvort ekki
væri skynsamlegast að fresta öllu
saman og geyma gjafirnar og
bónorðið þangað til einhverntíma
seinna. — Þá gæti hann slöngvað
fram kjarnyrtum ræðustúf, sem
líklegur væri til mikilla og
heillavænlegra áhrifa. Þá gæti
hann vafið erindi sitt í fagurt
málskrúð og talað um hjónaband-
ið og tilgang lífsins, eins og
prestur.
En áður en honum gafst tími
til að yfirvega nánar þessa nýju
og merku tillögu, kom stúlkan
skjögrandi fram göngin með full-
an eldiviðarpokann í fanginu. Og
í sama vetfangi hætti Gvendur
vinnumaður að hlusta á raddir
skynseminnar. Þessa stundina
var hann algerlega á valdi for-
laganna og snaraðist með ótrú-
lega liprum tilburðum fram úr
fylgsni sínu, ásamt skruðningi og
eldglæringum, eins og erkidjöf-
ullinn sjálfur væri á ferð. Stúlk-
an rak upp pípandi hljóð, bað
guð að hjálpa sjer og spurði
hver þetta væri.
— Það er jeg, hikstaði Gvend-
ur vinnumaður.
— Nú, sagði hún, dálítið mild-
ari í máli og saug upp í nefið.
Hvað ert þú að gera hjerna?
spurði hún.
— Jeg er með sendingu. Hann
stakk höndinni í barminn og
rjetti henni böggulinn.