Lesbók Morgunblaðsins - 17.04.1938, Blaðsíða 5

Það er ekki óvanalegt að vera
ávarpaður þannig á götunni, af
Sauðkrækingum: „Hvar holað-
ir þú þjer niður?“ „Hefirður
borðað nokkuð í morgun?“
„Viltu ekki koma heim og fá
þjer bita með okkur, eða mið-
dagskaffi?" Og sje þessu neit-
að, er sagt í lægri róm „Viltu
þá ekki koma heim og fá þjer
strammara? Þú ert svo djeskoti
rotinpúrulegur eftir nóttina“.
Einhvernveginn hef jeg grun
um, að því sje sjaldan neitað.
Aldrei heyrist kvartað undan á-
troðningi. Nei, það er nú eitt-
hvað annað. Það er eins og
Sauðkrækingum finnist aldrei
sje ofgert fyrir aðkomufólkið,
og hitt það vanalega, að það
fæst ekki að launa risnuna, þó
menn vilji. Þetta hefir mjer
fundist hámark gestrisninnar, í
þessu gestrisna hjeraði.
Petta getur maður nú kall-
að almennar hugleið-
ingar um sæluvikuna. En ef
þú vilt, lesari góður, kynnast
henni betur, komdu þá með
mjer í huganum á þessa, sem
nú er nýafstaðin.
Jeg fór úteftir síðustu daga
vikunnar. Nú sest maður í bíl-
inn. Það var nú reyndar venju-
legur mjólkurflutningsbíll, full-
ur af mjólkurbrúsum, en auk
þess nærri jafnmargir menn,
sem verða að troða sjer á bíl-
inn úti og inni. Já hvað skyldi
blessaður frændi minn, Björn
Blöndal löggæslumaður segja
um þetta. Sá mundi hafa út-
varpað nokkrum skrokkum,
uns honum hefði þótt hleðslan
„normal“ og hættulaus. „Er
ekki Geir búinn að setja vega-
bann?“ spyr einhver. Því nú
er hláka og rigning og hvergi
snjó að sjá, nema í háfjöllum.
„Ekki á mjólkurbílana“, segir
annar. En nú lofa allir ham-
ingjuna fyrir, að þessir mætu
menn, eru báðir búsettir á öðru
landshorni. Nú er haldið á stað
og með sama er byrjað að
kveða, því með einhverju verða
þeir að halda á sjer hita, sem
úti sitja.
„Þegar finst mjer lífið ljett,
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
löngum gleymist varinn.
Sjái jeg einhvern sólskinsblett,
svo er jeg þangað farinn.
Bíllinn dregur illa, því hlass-
ið er ógurlegt, og þeim mun
ver, sem lengur sækist lejðin.
Hana, þarna stansar hann,
kemst á stað aftur dálítinn
spöl, stansar enn, og þannig
mjökumst við áfram. Hvað
gengur að skrjóðnum? spyr
einhver. „0, ætli hann sje ekki
búinn að fá mæðiveikina“, seg-
ir annar, og eftir það furðar
engann, þó hann færi ekki hart.
Loksins erum við komin á
Krókinn, og nú er kvikt á göt-
unni. Heilir hópar koma út úr
sölubúðunum, og aðrir inn, í
þeirra stað. Þarna er verið að
enda við söngskemtun, og þar
flæðir fólkið út úr samkomu-
húsinu. Já, en hvað er að fást
um slíkt, þó allir sitji nú ekki
heima í þessari blíðu. Við för-
um inn til einhvers kunningj-
ans og förum úr ferðafötunum.
Já ekki hefir hann farið var-
hluta af aðsókninni. Hjer hef-
ir verið fult af næturgestum.
Ekki fær maður að fara út, fyr
en kaffi er drukkið til að taka
úr sjer ferðahrollinn. En að því
loknu er svo farið út í býinn.
Alstaðar eru auglýsingar á
hverjum staur, hvaða skemtan-
ir sjeu í boði í dag. Þarna er
auglýst að leikin verði „Ráðs-
kona Bakkabræðra“ og ofar,
annað leikrit, sem heitir: „Við
þjóðveginn“. Tveir menn eru að
tala saman hjá staurnum.
„Ætlar þú á Þjóðveginn“ spyr
annar. „Nei, jeg held jeg fari
nú heldur að sjá Ráðskonuna",
segir hinn. Jeg tek undir með
honum í huganum, því af þjóð-
veginum er jeg búinn að fá nóg
á leiðinni og öllum þeim
hnykkjum og skrykkjum sem
jeg varð fyrir og vil endilega
snúa mjer heldur að „Ráðs-
konunni“. Jeg næ í aðgöngu-
miða, en leikurinn byrjar ekki
fyr en í kvöld, svo eitthvað
verður maður að gera þangað
til.
Eins og ráðsetur maður, sem
kemur htngað ekki eingöngu
sollsins vegna, geng jeg inn á
117
sýslufundinn. Þar er nú heldur
fáment af áheyrendum, því nú
eru engar útsvai’skærur leng-
ur á hans vegum. Þarna situr
oddviti sýslunnar fyrir miðju
borði, skörulegur að vanda,
og við hans hægri hlið, hinn
virðulegi „sekreteri“ sýslu-
nefndar Guðmundur á Hraun-
um. En nú skrifar Guðm ekk-
ert „ósjálfrátt", því hver dags-
fundargerð er samþ. óbreytt
hjá honum, óðar en hún er upp
lesin. Þarna situr síra Arnór
með brimhvítt skegg um
bringu alla. Það sópar altaf að
honum hvar sem hann fer. Mjer
dettur altaf í hug mynd, sem
jeg sá af Tolstoy, er jeg sje
karlinn. Mjer sýnist hann vera
með daufara móti. Ætli það
sje Elli, sem nú sje búinn að
taka hann fangbrögðum. Ekki
er það ólíklegt því hann er
kominn á áttræðisaldur og lief-
ir aldrei hlíft sjer við líkam
legu eða andlegu erfiði.
Nú, ætli það sje ekki af hinu,
að hann sakni vinar síns og
kollega síra Hallgríms Thor-
laciusar í Glaumbæ, sem nú er
farinn úr sýslunefndinni og af
landi burt —
„og drakk nú með djörfuir
. rekkum
Þeir nefnilega fjörguðu hver
annan upp og þar með alla
sýslunefndina. Því ekki voru
þeir að jafnaði sama sinnis,
um hin veraldlegu málin. Leið
aldrei sá fundur að þeir ættu
ei „turniment“ saman og brutu
margar burtstengur jiver fyrir
öðrum, þó þeir köstuðu ei hver
öðrum af baki, því svo fast sátu
þeir í söðlum sinna röksemda.
Þarna eru ýmsir gamalkunnir
sýslunefndarmenn, Tómas á
Bústöðum, Hermann á Mói, Jón
á Stað, Jón í Bæ og Jón Bakka-
skáld. Það er verið að slíta
fundinum í þetta sinn, sem hef-
ir verið næsta rólegur, því
„— þar eymdi ei hjá skálum
of ófríðarbálum.
Vart vonsku í sálum,
nema — í vegamálum.
Niðurl.