Lesbók Morgunblaðsins - 01.05.1938, Blaðsíða 6

134
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
------SMASAGA----
Mannþekkjarinn
Pejrar Sauders stóð augliti til
au*rlits við Waterbruck veð-
lánara var haun órólegur og feim-
inn. Hann hugsaði með sjer að
þannig væru víst flestir sem kænm
í sömu erindagerðum og hann.
— Jeg vona að þjer getið lánað
mjer 50 sterlingspund út á hring-
inn, Mr. Waterbruck.
Rólega rjetti Waterbruck aðra
hendina eftir stækkunargleri á
skrifborðinu og horfði um leið
rannsakandi augnaráði á Sanders.
Gáfuleg augu, sem virtust sjá
meira en yfirborðið sjálft.
— Fáið yður sæti.
Sanders settist vst á stólsetuna.
Hann hugsaði með sjer að margir
hefðu setið þannig á undan hon-
um, feimnir, órólegir. Það var
auðvelt að geta sjer til um þetta
því stólsetan var orðin slitin.
— Kvenmannshringur, sagði
Waterbruck og tók stækkunar-
glerið frá auganu.
— Konan mín á hann. Við er-
um í peningavandræðum og hring-
urinn er einasta verðmætið sem
við eigum.
— Jeg skil.
Dauðaþögn ríkti í bíiðinni með-
an veðlánarinn athugaði hringinn
og Sanders notaði tækifærið til að
sjá sig uxn í búðinni. Húsgögn
voru }>ar fá og lítilfjörleg. Beint
á móti honum var peningaskápur-
inn gamall og ryðgaður. Eftir því
sem Sanders hafði hevrt gerðið
Waterbruck mikið að því að lána
fje gegn veði í perlum og demönt-
um. Frá skápnum leit Sanders
eftir auðum veggnum út að ein-
asta glugganum, sem var á her-
berginu. Ifann tók eftir þykka
gluggatjaldinu, það myndi livlja
gluggann vel, ef það væri dregið
fyrir.
Undir glugganum stóð lítið
borð. Sanders var nærri farinn að
brosa er hann sá það, en hann
mundi þá eftir erindinu, sem hann
var í og stilti sig. Nú lianu var
þá ekki eingöngu kaldur og ró-
legur veðlánari, hann hafði líká
tilhneygingu til að hressa sig við
og við. Whiskvflaskan á borðinu
kom þar upp um hann.
Þrjátíu sterlingspund, sagði
Waterbruck.
— Ekki meira? sagði Sanders
vandræðalega. — Mig vautaði ein-
mitt 50.
— Jeg læt ekki meira en 30.
— Jæja, jeg verð víst að láta
mjer það lynda.
★
Frá veðlánaranum fór Sanders
beint til Bush, sem beið eftir hon-
um.
— Alt í lagi, sagði hann.
— Grunaði hann ekkert ?
— Nei, blessaði r vertu. En hann
hefði þá mátt vera glöggur. Jeg
er ekki fæddur í gær. Veit hvernig
jeg á að haga mjer undir slíkum
kringumstæðum. Skápinn er hægt
að opna með dósahníf.
— Aðvörunarb jöllur ?
— Nei, það er bara að ganga
beint inn um gluggann. Það er
ljettasta og auðveldasta verk, sem
jeg hefi nokkru sinni átt við.
★
Strax eftir miðnætti hófust þeir
handa. Hxisið var alt í inyrkri og
ekkert hljóð heyrðist. Bush tókst
vel að opna gluggann þrátt fj-rir
myrkrið og áður en varði voru
þeir komnir inn í búð veðlánarans.
Bush dróg gluggatjöldin fvrir
og kveikti á vasaljósinu. Ljósið
fell beint á peningaskápiun. Bush
glotti. Byrjandi í faginu hefði get-
að opnað skápinn án verulegs há-
vaða. Fyrir sjerfræðinginn Bush
var það hreinasti barnaleikur.
Eftir hálfrar klukkustundar
hljóðlausa vinnu stóð Busli upp og
sló út höndunum. — Gerðu svo vel
nú kemur röðin að þjer.
— Iljer liggja gimsteinar og
perlur í tuga þúsnnda sterlings-
punda virði.
Við eigum skilið að slökkva
þorstann, eftir þetta, hvíslaði
Sanders og þarna stendur whisky-
ið tilbúið handa okkur. Þeir heltu
í glösin og skáluðu.
— Skál, þakka þjer fyrir góða
samvinnu, fjelagi!
★
Nokkrum klukkutímum síðar
kom óljós mynd í huga Sanders
um að eitthvað hefði skeð. Eius
og í þoku sá hann mann. sem
hann síst af öllu vildi mæta. Beint
fyrir framan Iiann við skrifborðið
sat Waterbruck veðlánari, alveg
eins og er þeir sáust síðast. nema
að nú var veðlánarinn í morgun-
slopp og háðsbros ljek um varir
hans.
Sanders reyndi að hrista af sjer
martröðina, en það var aðeins til
að fullvissa hann um að um enga
martröð var að ræða. Böndin, sem
hann var bundinn með við stól-
inn, voru veruleiki.
— Hvað hefir komið fyrir?
sagði Sanders ringlaður. Ilann leit
í kringum sig og sá Bush bundinn
og sofandi í öðrum stól.
— Hann sefur betur en þjer,
svaraði Waterbruck í mildum róm.
Minni heila getum við líka kallað
það. Blessaðir verið þjer ekki
svona óttasleginn á svipinn. Jeg
hefi bara notað ykkur sem til-
raunadýr. Alveg hættulaus til-
raun. I frístundum mínum þykir
mjer gaman að athuga meðborg-
ara mína. Sálfræði, heitir það víst
á vísindamáli. Skemtun, sem get-
ur verið nauðsynleg og hjálpað
manni til að verja verðmæti, sem
maður geymir.
— Whiskyið, stundi Sanders.
— Já, einmitt. Jeg er hreykinn
af þeirri uppfinningu minni. I
stað þess að setja upp glymjandi
aðvörunarbjöllur set jeg fram eina
flösku af whisky. Ef aðvörunar-
bjalla hringir og maður kemur
hlaupandi með skammbyssu í
hendinni, á maður á hættu að
mæta mótspyrnu. Nei, þá er betra
að leggja fram eina flösku af
whisky og blanda það með svefn-
meðali. Ohætt er að reikna með
mannlegum veikleika og ganga út
frá því að menn vilji slökkva
þorstann eftir erfiði innbrotsins.
Þetta er það sem jeg hefi gert.