Lesbók Morgunblaðsins - 12.03.1939, Blaðsíða 6

78
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
þá hvernifr það "-ekk til. En
heyrðu, má ekki b.jóða þjer meira
kaffi fyrst ?“
„Nei, J>akka þjer fyrir“.
„Við skulum ]>á kveikja okkur
í sígarettu. Viltu >rera svo vel ojr
haudlanga sígarettukassann, sem
stendur þarna á revkingaborðinu
hjá þjer.’ — Þiikk. Nei. gesturinn
f\ st“.
Legar reykjarmekkirnir, sem
tóku á sijr alla vega kynjamvnd-
ir, voru farnir að líða um loftið
uns þeir hurfu út í hálfrokna
stofuna. hóf Þóra frásögn sína
við bjarmanu frá aringlæðunum.
-¥■
„Sjerðu þessa eldstó þarna. Jeg
hefi horft á allar mínar framtíð
arvonir brenna þar upp tH ösku.
Einu sinni hjelt je>r að lífið væri
rósrauður draumur, en svo komst
jejr að ]>ví seinna, 'að ]>að er alt
blekking. Hugsaðu þjer, að sjá
alt, sem maður hefir by<rt upp.
hrynja í rústir A féeinum augna-
bJikum. Það er sárt, svo átakan-
le*ra sárt.
Jeg hefi oft sjeð eftir því, að
jeg skvldi brenna öllum brjefun-
um hans. Jeg óska ]>ess stundum.
að þau væru komin, þó eklíi væri
til annars en lesa öll fallegu orð-
in, sem í þeim stóðu. — Þau voru
full af fallegum orðum. — Já.
jeg hefi ineira að segja óskað
þess beinlínis, að .jeg gæti brent
þeim aftur, sjeð þau aftur Joga
upp og tekið heita öskuna og Ját-
ið hana sáldrast ; gegnum fingur
mína.
En það er best að bvrja á byrj-
uninni. Við Eiuar kyntumst á
dansleik, það er nú hjerumbil ár
síðan. Það var ást við fyrstu sýn,
og eftir að je<r var kvnt fyrir
honum, dansaði hann ekki við aðr-
ar en mig það sem eftir var næt-
urinnar. Jeg sveif í sterkum örm-
um hans eftir diliandi músikkinni,
ölvuð af gleði. Jeg held að ham-
ingjan hafi komið til mín þá, þó
hún yrði skammvinn, og oft hefir
mjer komið til liugar núna eftir
á, að það hefði liklega verið betra
fvrir okkur bæði, hefðum við
aldrei sjest.
Þegar ballið hætti bauð liann
að fylgja mjer heim. sem jeg
þáði með glöðu geði, eins og þií
getur ímyndað þjer. Og þegar
við gengum lieim tim nóttina —
jeg vildi heldur ganga, veðrið var
svo gott, ]>að var dálítið frost og
tunglskni og ]>a3 marraði í snjón-
nm, — þá spurði liann mig, hvort
hanu gæti ekki liitt mig daginn
eftir. Jeg var voða feirnin við
hann fvrst í stað. en samt ákváð-
um við stefnumót næsta kvöld.
Og þegar við vorum komin að
tröppunum heima hjá mjer, þá
rjetti hann mjer höndina og bauð
góða nótt. Jeg befi aldrei fundið
annað eins handtak, það var svo
traust og hlýtt, mjer fanst jeg
hefði getað lagt líf mitt í liöiul
hans. Þú hefir kannske aldrei
veitt því eftirtekt, hvað er mis-
munandi gott að taka í liendur á
fólki? Sum handtök eru nístandi
köld, önnur slepjuleg, fráhrind-
andi. einstaka lieit og svo mætti
lengi telja.
En það er best að snúa sjer að
efninu. Kvöldið eftir hittumst við
eins og um var talað, við fórum í
bíó og kaffihús á eftir, og þegar
hann fylgdi mjer heim, þá kvsti
hann mig fvrsta kossinn, jeg mau
]>að ennþá, samí fanst mjer svo
óralangt síðan. Jeg titraði öll t'rá
hvirfli til ilja. Jeg hljóp frá hon-
nm upp tröppurnar og beint upu í
lierbergið mitt, og ]>egar jeg var
liáttuð, lá .jeg lengi vakandi í
rúminu mínu og hugsaði um hann.
Svo liðu ]>rír dagar að jíg
hevrði ekkert frá honum. Jeg fór
á alla þá staði, sem jeg gat helsr
liugsað mjer að hann væri, en
alt kom fyrir ekki, jeg sá hann
hvergi. Hjartað (>g hugurinn var
allur hjá honum, og ]>ó að aðrir
karlmenn byðu mjer út, þá af-
|>akkaði jeg. jeg gat ekki verið
að slíta mjer út á því að vera að
þvælast með öðrum mönnum, sem
jeg hafði enga löngun til að vera
með. Svo fjórða dagiiin hringdi
hann til mín. Jeg ætla ekki að
segja þjer, hvað jeg varð glöð.
Hann spurði hvort liann gæti ekki
liitt mig strax, hann gæti ekki
beðið. Hann hefði orðið að fara
burt úr bænum í skyndi án þess
að geta kvatt mig og hefði svo
hringt til mín strax og hann kom
aftur. Hjartað í mjer dansaði af
gleði. Jeg elskaði hann svo heitt
og jeg ætlaði að verða honum
svo góð. —
Þegar jeg kom heim til hans,
það var í fyrsta skifti, tók hann
á móti mjer með opnum örmum.
Hann sagðist hafa verið dauð-
hræddur um, að jeg væri búin
að gleyma sjer ]>enna tíma sem
liann var í burtu. Og hann ját-
aði mjer ást sína.
★
Dagarnir og vikurnar sem
komit á eftir, jeg ætla ekki að
lýsa þeim, ]>að er elíki liægt. Mjer
fanst Hfið vera vndislegur draum-
ur. Við vorum altaf saman, við
gátum ekki sjeð hvort af öðru.
Það var ekki laust við, að jeg
væri stundum hrædd við þessa
miklu hamingju. Það var eins og
óljós gruuur hvíslaði því að rnjer,
að þetta hlyti a'ð taka enda. En
]>egar hanu fullvissaði mig um
ást sína sterka og heita, þá hvarf
allur ótti og jeg hjúfraði mig
ui>p að honum með hjartað titr-
andi af sælu.
Svo iim vorið fór Einar burt
úr bænum, hann þurfti að fara
upp í sveit að vinna við bvgg-
ingar. Hann var tvo mánuði í
burtu, hugsaðu þjer, tvo mánuði.
Jeg saknaði hans svo mikið, jeg
tærðist upp. Það eina, sem hjelt
mjer uppi, voru brjefin hans og
að skrifa honum aftur á móti. Og
hann skrifaði mjer; ,,Jeg sakna
þín svo mikið, Þóra, jeg veit ekki
hvernig jeg fer að afbera að vera
svona lengi burtu frá þjer. Eina
huggunin mín er myndin, sem þú
gafst injer, jeg kyssi liana á
hverju kvöldi áður en jeg fer að
sofa“. ‘Þó jeg sje búin að brenná
þeim, ]>á man jeg samt margt iir
þeiih einiþá.
Og svo kom Jiann aftur. Það
voru fagnaðarfundir. Jeg beið
eftir honum, full eftirvæntingar.
Hann kom strax til mín, við. föðm-
uðumst og kvstumst, Jeg hallaði
mjer upp að brjósti hans og jeg
fann hvernig hjartað í honum
liarðist. Og hann sagði: „Nú er
jeg kominn aftur til þín, Þóra.
Þú veist ekki hvað jeg er búiii
að þrá þessa stuiid, livað jeg er
búinn að líða þenna tíma, sem
jeg liefi verið í burtu frá þjer.
Nú skiljum við aldrei framar, jeg