Lesbók Morgunblaðsins - 22.02.1942, Blaðsíða 12

12
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
menn gátu gengið til svefns. Kl.
7 á morgnana komu svo kerl-
ingamar og ráku alla ofan í
garð til að þvo sjer og bursta
skóna sína. Sumir höfðu enga
skó á fótunum að heitið gat —
bara vörpin. Þetta var ágætur
staður, þarna var altt svo tjer-
legt, öllu haldið hreinu.
Svíarnir fengu atvinnu strax
og fóru sína leið. En Daninn og
jeg vorum nokkrar nætur á
þessum gististað, þangað til við
fengum vinnu. Komum í snikk-
aravinnustofu og spurðum eft-
■r atvinnu upp a okkar máta.
Þeir sem tóku erlenda sveina
\ oru vanir misjafnri málakunn-
áttu. Hittum karl, sem sagðist
ætla að tala við meistarann. —
Meðan hann var burtu varð
Daninn svo þyrstur að hann fór
að pumpa í sig vatni úr pósti
í garðinum rjett framan við
kontórgluggana. Jeg sagði að
hann hefði kynt sig dável í
byrjun. Þegar okkur var svo
vísað inn var sagt: — „Was
können Sie machen". Okkur
varð svarafátt, höfðum engin
tök á að finna orð yfir það, hvað
við gætum gért. Þá voru okkur
sýndar teikningar og sagt að
ef við gætum unnið eftir þeim,
þá gætum vjð byrjað. Og er nú
ekki komið nóg? — Ekki fekk
Hjörvar meira.
MISJÖFN VIST
Jeg spurði Jón þá hvort hann
gæti ekki sagt mér meira af
verunni í Berlín. Hjelt hann þá
áfram:
Nú þurfti jeg að fá mjer
„Schlafstelle", sem kallað var,
rða gististað, Ler.ti jeg í her-
bergi með fjórum, og sváfum
við þar þrír um nætur, en einn
um daga. Það var vagnstjóri.
Jeg svaf á hans legubekk. Það
!itla sem jeg svaf. Því þar var
svo mikið af veggjalús, að jeg
varð allur blóðrisa. Eftir nokk-
urn tíma vildi vagnstjórinn vera
einn um sinn bekk, hafa hann
mannlausan á nóttunni. Og þá
varð jeg að fá mjer annan stað,
leigði hjá tveim gömlum jóm-
frúm, bar sem engin var lús og
alt í lagi.
Annars hjelt jeg mig mest
við K.F.U.M. En Daninn var á
billiardstofum og krám, hljóp
til Dessau á eftir stelpu, er hann
hafði kvnst í Sommerlyst. Jeg
hitti hann seinna. Var hann þá
búinn að fá nóg af flakkinu,
1 afði lært bæði hvernig þaó var
að svelta og liggja úti.
I K.F.U.M. hitti jeg eitt sinn
náunga, sem strokið hafði úr
skipi í Konstantinópel. Hann
var danskur. Hann hafði kom-
ið sjer fyrirí einhverri skál milli
hjólanna undir járnbrautar-
vagni og verið þar í 53 klst. —
Hann skreið undan vagninum í
^erlín. Hann vissi hvað járn-
braut var eftir túrinn. En svo
mikill hafði skítmoksturinn ver-
ið á hann, að þegar hann skreið
undan vagninum sást ekki
munur á andlitinu á honum og
hnakkanum.
Lögreglan tók hann höndum.
En síðar komst hann í samband
við sendiherra Dana í Berlín.
Sendiherrann varð að greiða
íargjaldið frá landamærum
Þýskalands og taka ábyrgð á
hcnum til þess að fá hann Ihus-
ann. Sendiherrann klæddi hann
í röndóttar buxur og hvítt vesti
og diplomatfrakka, ljet hann
hafa ferðapeninga og skrifaði
brjef með honum til Danmerk-
ur þar sem hann sagði, að hann
hefði tekið út sitt straff, og ósk-
aði að hann mætti vera frjáls
ferða sinna.
Jeg var 3 ár í Berlín og gekk
á dagskóla þar í þrjá vetur,
góðum skóla. En þá kom stríð-
ið milli Rússa og Japana.
Þá varð uppistand í borg-
inni og fundir haldnir út af því
að mönnum þótti ósanngjarnt
að útlendingar gætu fengið að
stunda nám í iðnskólum fyrir
sama kenslugjald og innlendir
menn. Lenti í svarra út af þessu.
Það varð úr að útlendingar urðu
að greiða fimm sinnum hærra
kenslugjald en innlendir menn.
Hefði jeg þá þurít að greiða 25
mörk á mánuði í þeim skóla þar
sem jeg var. Hafði ekki efni á
því. Fór í annan ódýrari skóla.
Frá Berlín fór jeg til Vínar-
borgar. Svo heim. Síðan jeg
kom heim hefi jeg stundað sjálf-
stæða atvinnu. Fekk strax nóg
að gera. Hef altaf haft nóg.
ENDINGIN ER FYRIR MESTU
Þ. 18. febr. 1908 stofnaði Jón
Halldórsson og Co. Hefir altaf
verið á sama stað. Svo maður
er orðinn sveitlægur hjer — við
Skólavörðustíginn.
Eitt af því fyrst var að inn-
rjetta búðina hjá Magnúsi
Benjamínssyni. Síðan hvað af
hverju. Viðskiftamennirnir alt í
alt orðnir nokkuð margir. Jeg
held fólk hafi verið nokkuð
ánægt með verk okkar, þótt
dýrt, en reynst endingaigott.
Það getur ekki farið saman að
gera hlutina endingargóða og
ódýra. Jeg vil heldur að menn
verði ánægðir, þegar fram í
sækir, er þeir finna að það sem
þeir fá í hendur fyrir pening-
ana, er „solid kram“.
Og svo ekki meira um það.
Jón fylgdi mjeij til dyra
og sagði um leið og við gengum
niður stigann.
,,0g þið eruð altaf að tala við
menn og altaf að skrifa“.
„Já, það kemur fyrir“.
„Og altaf eru það menn, sitt
með hverju móti sem þið talið
við“.
„Það væri ekki gott ef allir
væru eins“, sagði jeg og kvaddi
Jón Halldórsson og þakkaði
honum fyrir.
V. St.
Má jeg sjá vegabrjefið yðar?