Lesbók Morgunblaðsins - 08.03.1942, Page 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
45
sem jeg hefi nokkurntíma fyrir-
hitt á lífsleiðinni.
Hann roðnaði eins og hann
hefði sagt eitthvað, sem hann
þyrfti að skammast sín fyrir, og
Colleen fann sjálf, hve heit hún
varð í kinnunum.
— Það gleður mig, að yður fell
ur vel við mig, stamaði hún.
— Fellur vel!.... Jeg....
Hann þagnaði allt í einu og leit
í kringum sig.
Colleen horfði felmtruð á hann.
Hvað var það, sem hann ætlaði
að segja. Og hvers vegna lauk
hann ekki setningunni, sem hann
var byrjaður á?
Þau voru að ganga inn í dans-
salinn aftur.... og gengu fram
hjá stóru dyrunum, sem vissu út
að garðinum. Þau gengu út þang
að, eins og með þegjandi sam-
þykki hvort annars. Þetta var
hlýtt sumarkvöld og tunglskins-
fölva lagði yfir umhverfið. Loftið
var mettað af blómaangan og úti
á miðri grasflötinni ljeku sjer
vatnsgusur frá ofurlitlum gos-
brunni.
Þau gengu niður einn stiginn
og mæltu ekki orð. Þarna höfðu
ýmsir aðrir gestir gengið út til
að anda að sjer svölu lofti.
1 hinum enda garðsins stóð
bekkur úr marmara, í skugga af
platanviði. Þau settust þar.
Colleen vissi ekki hvort hún var
vakandi eða hvort hana var að
dreyma. Henni fanst þetta alt
svo óvirkilegt og yndislegt, að
hún þroði ekki að trúa því, að
það væri raunvera.
■— Það er merkilegt, sagði John
upp úr eins manns hljóði. — Mjer
finst því líklegast sem við höf-
urn þekt hvort annað í mörg, morg
ár. Og að við eigum svo margt
sameiginlegt, þó að þjer lifið í
allt öðrum heimi en jeg.
Coolleen lokaði augunum svo-
litla stund. Hvað átti hann við?
Og hver var hann? Það virtist
svo sem að enginn af gestunum
þekti hann.
Hendur hennar hvíldust hvítar
°S kyrrar á gljáandi strikinu í
kjólnum. Hann tók utan um þær
°S hún spyrnti ekki á móti.
— Hversvegna áttum við að
hittast á þennan hátt ? sagði hann
hljótt.
Á þennan hátt ? Hún þorði ekki
að spyrja hvað hann ætti við.
— Við sjáumst ekki framar!
sagði hann og þrýsti fingrum
hennar að vörum sjer, sem voru
heitar eins og logi.
— Jeg... .nú verð jeg að fara!
sagði Colleen ókyr, um leið og
hún stóð upp.
AU gengu garðinn til baka
og gegnum uppljómaða sal-
ina, þar sem verið var að dansa
og spila.
— Hefir vagninn yðar verið
pantaður hingað svona snemma?
spurði John forviða.
— Nei, en jeg er þreytt....
jeg fæ mjer leiguvagn! svaraði
Colleen.
— Má jeg ekki aka yður heim ?
Þjer megið ekki neita mjer um
það síðasta, sem jeg bið yður um
á æfinni! sagði John grátbæn-
andi. — Það er bara lítill vagn,
sem jeg hefi.... ekki bifreið eins
og þjer eruð vanur að aka í.
Colleen reyndi að koma sjer
undan þessu; en hún gat ekki'
staðist þetta biðjandi augnaráð.
Hvernig ætti hún að fara að, þeg-
av þau kæmu að Richardsons-
höllinni? Hvert mannsbarn í New
York þekti þessa höll, svo að það
var vonlítið, að hún gæti talið
honum trú um, að hún ætti heima
í einhverju öðru húsi.
Þegar þau settust inn í litla
tveggja manna vagninn brosti
hún ósjálfrátt.... hann hafði
rétt að mæla.... hún var ekki
vön svona bifreiðum. Heima í
sveitinni hafði bróðir hennar átt
tíu ára gamlan Ford.... það var
eina sjálfseignarbifreiðin, sem
hún hafði kynst.
Klukan var ekki margt!
sagði hann um leið og bíllinn rann
af stað. — Ættum við ekki að
taka á okkur krók og aka gegn-
um garðinn?
Colleen kinkaði kolli.... þetta
varð þó til þess, að hún gæti skot
ið augnablikinu hræðilega á frest
um nokkrar mínútur.
D LÁMI himnihvolfsins var far
inn að lýsast og í austri vott
aði fyrir fyrsta roða hins kom-
andi dags, er þau óku aftur inn
í borgina.
Um leið og John beygði út úr
garðinum og ætlaði að sveigja til
vinstri í áttina til auðmannahverf
isins, kom Colleen laust við þá
höndina, sem hann hafði á stýr-
inu.
— Jeg ætla ekki þessa leið....
— Ekki þessa leið? Hvert þá?
— Við skiljum núna, en jeg vil
ekki yfirgefa þig án þess að segja
þjer sannleikann!
— Sannleikann?
Svo sagði hún honum frá Ade-
laide, sem nú mundi vera komin
eitthvað út í buskann með Bruce
sínum. Frá litlu íbúðinni, sem hún
átti heima í.... en ekki í Richard
sons-höllinni.
Iiún sat álút meðan hún sagði
frá. Iiún þorði ekki að horfast í
augu við hann, því að fyrirlitn-
ingin mundi brenna úr þeim.
Alt í einu var hún trufluð....
það var hlátur, svo dillandi, að
hún leit forviða upp.
— Elskan mín, um hvað höfum
við eiginlega verið að tala í alla
nótt og í gærkvöldi ? Okkur fanst
báðum, að við þektumst svo vel
og þó höfum við talað svo lítið
um okkur sjálf, að það hefir ekki
runnið upp fyrir mjer ennþá hver
þú ert.... og þú hefir ekki held-
ur uppgötvað, að jeg....
— Já, hver ert þú ?
— John Appleford.... jeg vinn
hjá einkanjósnarstofu, og var
ráðinn af Richardson forstjóra til
þess að sjá um, að Adelaide dóttir
hans hefðist ekki neit það að, sem
hinum stranga föður hennar lík-
aði miður! Hvernig átti mig að
óra fyrir því að....
— Og hvernig átti mig að óra
fyrir að....
— Elskan mín, hvernig átti oklt
ur að óra fyrir, að forlögin gætu
hagað þesSU svona snildarlega....
RGEISLAR hinnar öldnu sól
ar gægðust forvitnir inn yfir
grænar flatirnar í garðinum til
þess að aðgæta hvað nýi dagur-
inn mundi færa.... Þeir gægð-
ust inn um gluggann í bifreið-
inni og sáu þar unga og hamingju
sama elskendur, sem voru að kyss
ast og höfðu gleymt, að nokkur
sá til þeirra.