Lesbók Morgunblaðsins - 15.03.1942, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
55
Smásaga frá Hawai:
SÝKNUSÖNNUNIN
P að eru ekki menningarþjóð-
irnar einar, sem þjást af af-
brýðisemi; þessi illi ári gengur
líka ljósum lokum meðal frum-
stæðu þjóðanna og það meira að
segja á Paradísareyjunni Havaj.
Perluveiðari sem hjet Fakal giftist
fegurstu stúlkunni á eynni hinni
rósahlíðu Ta-ta. Fakal gat veitt
sjer þennan munað, því að hann
var rikari en allir aðrir eyjar-
skeggjar. Hann var eigi aðeins
sjerlega duglegur perlukafari,
keldur kunni hann líka þá list að
selja perlurnar sínar með góðum
hagnaði.
En — ástin spyr ekki um pen-
lnga. Hún vill æsku og unað. Og
Fakal var farinn að verða hæru-
skotinni Og þegar maður bar hár-
saman við hrafnsvart hárið
kennar Ta-ta, þá virtist það vera
kvítt. Þess vegna var það ekki
tiltökumál, að ári afbrýðiseminn-
ar næði tökum á Fakal og slepti
konum ekki. Fakal varð oft að
Veva að heiman vegna starfa síns
°g þá nístu kvalir afbrýðiseminn-
ar hjarta lians. Hver veit nema
a^ bún Ta-ta hans væri nú að
gantast við erlenda sjómenn und-
lr agavetrjánum. Allar fallegar
stúlkur á Havaj földu sig undir
agavetrjám þegar þær voru í þess
káttar stússi. Og þegar hann kom
keim, var hann vanur að horfa
rannsóknaraugum á Ta-ta.
'— Hefir þú verið mjer ótrú
^eðan jeg var að heiman? spurði
hann fyrst um sinn í gamni. En
SQiámsaman varð þetta gaman að
^einloku. Framan að tók Ta-ta
þessu í alvöru og vann dýra eiða
sakleysi sínu, en síðan hló hún
að honum og sagði: — Víst hefi
jeg haldið fram hjá þjerl
Með hverjum?
■ Með öllum, flissaði hún og
SVo hljóp hún á burt og hláturinn
söng í henni.
^etta var að gera Fakal vit-
iausan. f>að voru sjerstaklega þrír
Un?ir menn í nágrenninu, sem
hann hafði grunaða. Það var
Búknl, fimur kafari, með leiftr-
andi augu. Einu sinni hafði Fakal
komið honum að óvörum, þegar
hann var að stinga blómi í hárið
á Ta-ta.
Annar var Bakóta, hann var
náungi, sem Fakal gatst sjerstak-
lega illa að. Hann var altaf á
höttunum kringum Ta-ta. Og hann
gat dáleitt höggorma, skotið fugla
með vindbyssu og barist við há-
karla og drepið þá með hnífnum
sínum. Meinhættulegur þorpari,
hann Bakóta.
Og svo var það loks hann Baró,
sem ljek svo vel á ukulele og
kunni ljóð, sem Ta-ta hlustaði hug
fangin á.
Einu sinni þegar Fakal kom
heim á óvart fyrir tímann, í rökkr
inu, þóttist hann ekki geta sjeð
betur en að skuggi hyrfi vit í
myrkrið fyrir ofan hreysið hans,
En hundarnir geltu ekki. Þess
vegna hlaut þetta að vera einliver
af nágrönnunum. Hann æddi inn
og jós skömmunum yfir Ta-ta. En
hún gerði bara gys að honum og
sagði, að þetta, sem hann hefði
sjéð, ihundi líklega hafa verið
sjálfur ári afbrýðiseminnar í eigin
persónu.
En í þetta sinn afrjeð Fakal, að
hann skyldi ekki láta hafa sig
fyrir fífl. Ilann fór beina leið til
Sjúró galdramanns, sem var jafn
gamall og hann var fjölvís og
þuldi raunatölur- sínar fyrir hon-
— Það er einhver þessara
þriggja, sem hún á vingott við.
Og nú þarf jeg að vita hver þeirra
það er, sagði Fakal.
i — Ætli maður hafi einhver ráð
b .
i með það, svaraði Sjúró, — við
■j skulum spyrja ára ilLra hvata —
>''■ skyldi hann ekki vita nafnið á
'í hrappinum. Farðu heim til þín og
Jjskerðu þrjú kefli úr agavetrje, og
á hvert kefli ristir þú nafn þessarn
þriggja keppinauta þinna. Og svo
laumar þú öllum keflunum í bólið
konunnar þinnar í kvöld. Keflið
með nafni þess, sem hún á vingott
við, verður orðið þumlungi lengra
í fyrramálið. En þú verður að
segja Ta-ta, að þú ætlir að gera
þessa tilraun — hver veit nema
að hún meðgangi þá góðfúslega.
Fakal fór að þessu viturlega
ráði. Hann skar sjer þrjú kefli
og risti nöfnin á, — Búkul á eitt,
Bakóta á annað og Baró á það
þriðja. Og svo lagði hann öll kefl-
in í bólið konunnar um kvöldið,
að henni aðsjáandi.
— Hvaða tiltektir eru á þjer
núna? spurði Ta-ta. Hana fór að
gruna margt.
— Þjer væri holiast að með-
ganga undir eins, sagði hann, —
þetta kemst hvort sem er alt upp
í fyrramálið.
Ta-ta hlustaði ólundarlega á
hann, en svaraði engu og sneri
sjer til veggjar.
Morguninn eftir kom Sjúró
galdramaður til þess að rannsaka
keflin, en ekkert þeirra hafði
lengst um þumlung.
— Þarna sjerðu, Fakal, sagði
Ta-ta og setti á sig blíðusvip. Jeg
er trú eins og gull. Ári hinna illu
hvata hefir sannað það.
En Fakal var ekki grunlaus
enn og sagði að árinn hefði ef til
vill sofið. Hann heimtaði nýja til-
raun.
Sjúró reyndi að sefa hann.
— Ef konan þín hefði átt vin-
gott við einhvern af þessum mönn
um, þá hefði hún eflaust haft vit
á að skera þumlung af keflinu
hans og komið upp um sig með
því. Þessi rökfærsla mín hefir
aldrei brugðist hingað til. Eitt
keflið hefir altaf styst um þuml-
ung á einni nóttu.
Fakal var nauðugur einn kost-
ur að beygja sig fyrir ""þessari
miklu viskn. Og nú hjet hann því
að láta afbrýðisemina aldrei fara
með sig í gönur framar.
Og Ta-ta beygði sig líka fyrir
Sjúró galdramanni, sem þekti svo
vel fláræði kvennanna.
Enda hafði hún líka skorið
þumlung af öllum keflunum um
nóttina.