Lesbók Morgunblaðsins - 05.04.1942, Blaðsíða 13

LE8BÓK M0RGUNBLAÐ8INS
109
FALLHLÍFARHERMENN
LENDA Á KRÍT
Þegar bardagarnir um Krít stóðu sem hæst, síðast-
liðið vor, voru það einkum hermenn frá Nýja-Sjálandi er
þátt tóku í vöm eyjarinnar. Einn af þeim var Melville C.
Hill Remir, óbreyttur liðsmaður úr 20. fótgönguliðsdeild
nýsjálenska hersins. Hann gekk í herinn haustið 1940,
fór til Egyptalands og svo þaðan til Grikklands. Áður en
hann gekk í herinn var hann blaðamaður, og hefir hann
ritað eftirfarandi grein um baráttuna á Krít gegn innrás-
armönnunum.
I.
EGAR við höfðum yfirgefið
Grikkland var herdeildinni
skipað á land á Krít, og hún
látin taka sjer stöðu á hæðunum
upp af Canea, en það er höfuð-
borg eyjarinnar. Áður en her-
förin til Grikklands hófst höfðu
einungis verið þrjár hersveitir
á eynni, en við komu okkar óx
tala varnarliðsins upp í um 27
þúsundir.
Mestur hluti þessa liðs hafði
verið kallaður saman í skyndi,
lítt æfður, enda vantaði mjög á
að hermennirnir kynnu, eða
hefðu nægilega reynslu til þess
að vinna saman, er barist var
við óvinina.
Krít er lítil en falleg eyja, er
að landslagi líkist mest Grikk-
landi Brúnar fjallahlíðarnar,
rúgakrarnir og olíutrjen unnu
strax hylli aðkomumannanna.
Hafnarborgir eyjarinnar, sem
eru fremur fáar urðu daglega
fyrir loftárásum, en við sem
dvöldum upp til fjallanna urð-
um fyrst um sinn einskis varir.
Á kvöldin heimsótti jeg oft, með
- félögum mínum, litlu, kyrlátu
fjallaþorpin og drakk heima-
bruggað vín með eyjarskeggj-
um.
Um fjórum dögum áður en
innrásin hófst, 20. maí, tók að
brydda á auknum hernaðarað-
gerðum. Flugvjelar voru stöð-
ugt á sveimi yfir eynni, en þær
ljetu okkur með öllu afskifta-
lausa, þar sem hlutverk þeirra
var aðallega það, að ráðast á
hina þrjá flugvelli éyjarinnar,
sem gerðir höfðu verið til bráða-
birgða.
Við komustum að því síðar,
uð flugvjelunum hafði þegar
tekist að eyðileggja á jörðu
niðri þær fáu Hurricane- og
Srewster Buffalo-vélar, sem
enksi flugherinn hafði þar til
umráða, svo að þegar innrásin
hófst, var engin bresk flugvél
til, er fær væri um að hefja sig
til flugs. Athafnasemi Þjóð-
verja, sem stöðugt fór vaxandi
gaf okkur til kynna, að eitthvað
mikið væri í vændum. Við fórum
því, til frekara öryggis, að grafa
skotgrafir, þriggja til fjögra
feta djúpar, allt í kring um
hæðirnar við Canea.
TZ VÖLDIÐ 19. maí gengum
-ÁV vjg til náða um kl. 9, sem
venjulega. Þar sem jeg lá, dúð-
aður teppum, undir olíutrján-
um í stjörnubjartri nóttunni,
man jeg eftir, að jeg heyrði einn
hermanna, rjett áður en jeg
festi blundin, syngja „Empty
Saddles in the Old Coral með
skærri röddu.
Daginn eftir fór herdeild sú,
er jeg tilheyrði, í könnunarferð
upp til fjallahnjúkanna, til þess
að vera á verði gegn fallhlífar-
hermönnum. Skyndilega þóttist
einn fjelaga minna heyra hvin
í lofti. Við námum staðar og
góndum út í loftið.
Langt í fjarska heyrðum við
dyninn í flugvjelasveit, er stöð-
ugt varð hærri og hærri. Þá
komu flugvjelarnar í ljós, ekki
nokkrar í hópi, heldur voru þær
bókstaflega hundruðum saman.
Þær stefndu til okkar úr áttinni
frá grísku ströndinni, og jeg sá
að þær fremstu voru þegar farn-
ar að lækka flugið til þess að
ráðast á okkur.
í sömu svifum og jeg fleygði
mjer niður í eina hlaupagröf-
ina, taldi jeg átta sprengjur, er
ein Dornier 17, ljet falla niður
í náttstað okkar, er við höfðum
rjett áður yfirgefið.
Við höfðum ekki fyrr varpað
okkur til jarðar, en Messers-
chmitt-orustuvélarnar steyptu
sjer niður og Ijetu vjelbyssukúl-
unum rigna alt umhverfis okk-
ur. í kjölfar þeirra komu steypi-
flugvjelarnar, og í hvert skipti,
sem jeg vogaði að reka upp
hausinn, sá jeg þær sleppa
hverri sprengjunni af annari, er
þær rendu sjer niður að yfir-
borði jarðar. Annars þorðum við
mjög sjaldan að líta upp, þar eð
flugmennirnir í Messerschmitt-
vjelunum gátu auðveldlega sjeð
kollana.
Þeir flugu oftast í 40—50
feta hæð, rjett yfir trjátoppun-
um og ljetu skothríðina mis-
kunnarlaust dynja. Þarna láum
við allir á maganum í gröfinni,
og áttum von á að verða fyrir
skotgusu hvenær sem væri.
Árásin stóð í rúman klukku-
tíma. En sá klukkutími virtist
aldrei ætla að líða. Að lokum,
þegar ósköpin voru liðin hjá,
vissum við að þetta var ekki
ne'in venjuleg loftárás. Þjóðverj
ar reyndu bersýnilega að halda
okkur ,,á maganum“ við jörð-
ina. Þeir voru að undirbúa komu
fallhlífarhermanna. Hver flug-
vjelabylgjan af annari skall yf-
ir. fyrst Messerschmitt- síðan
steypi- og að lokum Dornier-
flugvélar. Röðin var svo reglu-
leg að það var sem alt gengi eft-
ir úrverki.
Þjóðverjar notuðu öll hugsan-
leg ráð til þess að draga úr okk-