Lesbók Morgunblaðsins - 19.04.1942, Blaðsíða 2
122
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ulinn, enda er hann nú um 1200
metrum styttri en hann var þá.
Rokið harðnaði og fauk sumt
fólkið bókstaflega. Var það mjög
skoplegt. Eitt sinn, er jeg kastaði
mjer niður undir stóran stein til
þess að „anda rólega“, þá sá jeg
einn af okkar þjettvöxnu ungl-
ingum, 16 ára pilt 185 pund að
þyngd, í flugstökki með grjót-
flugi og malarroki koma svífandi
til mín að steininum. „Hann er
bara hvass'-, sagði pilturinn.
Heima að Skógum var mikið
spáð, og voru spádómarnir þanr.
veg, að einhver hlaut að spá rjett,
en ekki slotaði samt veðrinu. Voru
nú haldnar kvöldvökur uppi á
ilmandi heystálinu í rúmgóðii
hlöðunni, einnig miklar hangi-
kjötsveislur. Var borið fram í
trogum að gömlum sið, jafnvel
þótt munngát væri eigi á borð-
um, þá minti dvöl okkar þarna
á fornar 3 nátta veislur.
Að lokum spáðu hinir bjartsýnu
rjett og við eygðum bláan himinn
gegn um hríðarbólstrana. Klukkan
7 að morgni stóðu 38 klyfjahest-
ar á hlaðinu að Skógum og 5 lesta
menn, albúnir að leggja af stað.
Heiðin var alhvít framundir
brúnir, en þegar kom upp á móts
við Hornfellsgnýpu, þá vorum
við í ríki vetrarins. Jöklarnir
blöstu við okkur heiðir og hrein-
ir. Suma var nú „farið að kitla
í fæturna", enda fengu þeir að
dansa á skíðum þann sama dag,
aðrir þrifu til í skála vorum, sem
■
-*■ -s.-~
Lestin bugðast upp Skógahei'Si.
óboðnir gestir höfðu skilið við i
sóðalégu ástandi.
Snjóborgarmennirnir tóku upp
'snjósagir sínar og skóflur og
reistu sjer snjóborgir (Iglo).
Þarna sátum við nú 40 talsins í
1100 metra hæð, kolalaus, því
kolabirgðir skálans höfðu „gestirn-
ir“ notað án þess að við vissum.
Fyrir 40 manns þarf að bræða ca.
120 lítra af vatni daglega itr
snjó og ís. Sem betur fór
voru þrír prímusar með í för-
inni og töluvert af olíu. Kass-
ar og koffort voru brotin í eldinti
og spýtnarusl barið upp úr gadd-
inum. Að kvöldi lögðust allir til
svefns saddir og þreyttir, 18 í
skálanum, en hinir aðallega í tjöld-
um.
Um nóttina rauk á hríðarveður
Skálí og tjaldbútSir á kafi í snjó.
með ofsaroki. Mun vindhæðin
hafa verið 10—12 stig, enda mátti
heita að óstætt væri á Fimmvörðu-
hálsi.
Þegar skarafokið buldi á þak-
inu og veðurdunurnar norður á
Goðalöndum lílitust fjarlægum
þórdunum, þá hugsaði jeg:
Skyldu nú tjöldin halda? Þau
höfðu öll 5 verið stjóruð niður og
hlaðnir háir skjólgarðar um þau,
en jeg mintist þess, að hvergi á
fslandi hafði jeg um 25 ára skeið
rifið tjöld mín nema á Fimmvörðu-
hálsi, og einmitt í norðaustanroki-
Jeg hugleiddi nú þetta, liggjandi
í þykku húðfati -í traustum skálu
og minnist, er síðasta tjaldið fauk,
er við vorum að byggja skálann
í lok ágústmánaðar fyrir tveimur
árum. Það var um nótt í samskon-
ar veðri, jeg steinsvaf þrátt fyrir
skellina í hinum 3 tjöldum, og
vakna við, er holdvotir menn
skríða inn í tjaldið, er jeg svaf í-
Þeir sögðu mjer, að tjald þeirra
hefði svifst í tætlur, en þeir sjálf-
ir björguðust skríðandi yfir í mitt
tjald. Meðal þeirra var unglingur,
sem óvanur var svona hrakförum-
Hann hafði fengið köldu, svo að
tennurnar í honum glömruðu eins
og tómir mjólkurbrúsar í skrölt-
vagni. Jeg dreif hann í þur klæði
og ofan í húðfat mitt, helti ofan
í hann tei, rommi og kamfóru-
dropum eins miklu og jeg þorði,
með tilliti til þess, að hann hafði
eigi bragðað áfengi áður. Eftir
lítinn tíma var pilturinn hættur