Lesbók Morgunblaðsins - 19.04.1942, Blaðsíða 6

126
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hannyrðadeild, sem hún stóð fyr-
ir sýningu á. Var hún í ofurlítilli
stofu á efri hæð kvennaskálans.
Þar var raðað á langan bekk
ýmiskonar vefnaði og prjónlesi
úr íslenskri ull o. fl.
- HJÁ INDVERJUM.
Til gamans vil jeg geta um
það, að við Jón komum einu sinni
í sýningarskála Indverja. Ekki
ætla jeg að lýsa neinu, sem þar
bar fyrir augu, enda þótt mjer
virtist það bera vott um auðlegð
og skrauthneigð. En minnisstæð-
astur er mjer Brahmaprestur
einn, sem vék sjer að okkur.
Hann var mjög virðulegur ásýnd-
um, í austurlenskum viðhafnar-
búningi og mun hafa verið um
fertugs aldur. Jeg gæti trúað því
að mannfræðingar hefðu hiklaust
talið hann vera af hinum ariska
kynstofni, eftir andlitsfallinu að
dæma. Prestur þessi tók okkur
tali og barst brátt umræðan að
trúmálum. Hann kvaðst tilheyra
þeim flokki Bramatrúar sem elst
væri og hreinust. Jón spurði
hann hvort þetta væri ekki fjöl-
gyðis trú. Presturin varð glett-
inn á svip og sagði, að það færi
nú eftir því hvernig það væri
skilið: „Þið kristnir menn þyk-
ist vera eingyðistrúar, en trúið
þó á heilaga þrenningu". Lauk
tali þeirra með því að prestur-
inn gaf Jóni bækling, sem virt-
ist vera einskonar skýringarrit,
þar sem orð og hugtök úr San-
skrít voru þýdd yfir á enska
tungu.
SÝNINGARGESTIR
FRÁ WINNIPEG
Alls dvaldi jeg hálfa þriðju
viku á sýningunni og naut í
fyrstu leiðbeiningar frá ýmsum
góðum löndum mínum í Chicago.
En þegar eg var orðinn kunnug-
ur á sýningunni var jeg því jafn
fús að fylgja öðrum löndum, er
síðar komu og leiðbeina þeim.
Ein dag komu t. d. fjórir land-
ar frá Wjnnipeg, og fór jeg með
þeim á sýninguna. Ekki man jeg
að nafngreina þá, nema Albert
Jónsson frá Akureyri, sem síðar
varð fyrstur Islendinga danskur
og íslenskur ræðismaður í Winni-
peg. í annað sinn kom sjera
Steingrímur Thorláksson og fjöl-
skylda hans. Þau voru þá á leið
frá Noregi heim til sín. Frúin
var fædd og uppalin í Noregi og
voru þau hjónin þremenningar að
frændsemi frá Magnúsi Erlends-
syni presti á Hrafnagili. Rann-
veig, dóttir sr. Magnúsar var
móðir Þorláks á Stóru-Tjörnum,
föður sr. Steingríms. önnur dótt-
ir sr. Magnúsar hjet Karitas.
Hún átti Jósep Grímsson á
Stokkahlöðum. Þeirra sonur var
Sigurður skósmiður, sem fór til
Noregs og giftist þar og bjó
skammt frá Osló. Dóttir hans
mun kona sr. Steingríms hafa
verið. Þeir Steingrímur og sr.
Friðrik J. Bergmann stunduðu
háskólanám í Noregi að því er
mig minnir á árunum 1884—88.
Þá kynntust þeir þessu frænd-
fólki Steingríms og munu hafa
dvalið hjá því 1 sumarfríum.
Vegna þess að þau sr. Stein-
grímQr og frú hans höfðu með
sjer börn sín ung, gátu þau aldrei
farið bæði í einu á sýninguna.
Fylgdi jeg eitt sinn frúnni á sýn-
inguna og hafði hún með sjer
son sinn ungan. Drengurinn upp-
gafst fljótt að ganga, sem von
var, því að heitt var í veðri og
troðningur mikill af fólki. Mátti
jeg þá bera hann. En þegar inn í
einn sýningarskálann var komið
þá urðum við viðskila í mann-
þrönginni og reiddi mig sitt á
hvað með sveininn á handleggn-
um. Þóttist jeg aldrei í meiri
mannraun komist hafa en barn-
fóstur þetta á svo óþægilegum
stað, og varð þeirri stundu fegn-
astur, er jeg loksins fann móður-
ina aftur og komst út undir bert
loft.
Drengur þessi mun hafa verið
sjer Oktavíus Thorláksson, síðar
trúboði í Japan.
Slátrari einn í Newark fór heim
úr búð sinni eitt kvöld án þess að
gefa kettinum sínum eins og hann
var vanur. Símastúlka á miðstöð
komst að því, að verið var að fikta
við síma slátrarans. Símastúlkan
tilkvnti þetta lögreglunni, sem
sótti slátrarann. Það kom í ljós.
að kisa var í símanum. Kisa fjekk
sinn kvöldmat fyrir bragðið.
Fjailamenn
Framh. af bls. 123.
hömuðust þarna meiri part dagsins
með fjallameyju á milli sín, eins
og í filmunni „Hið hvíta helvíti“,
og voru svo myndaðir með stækk-
unarlinsu á .tindinum, jetandi
sítrónusneiðar, eins og vera ber
nú á vitamíntímunum.
Þetta var dýrðlegt, enda var
mikið hlegið, en skíðakapparnir
rendu sjer fram af hengju 20
metra eða meir og dönsuðu Cari-
oca á skíðunum af eintómum fögn-
uði.
Páskakvöld var vaka (ef nota
má það orð vegna vökumanna
þjóðarinnar). Var soðin feit
Grindavíkurísa og gaddaðar kart-
öflur, páskaegg fundust og kálfs-
hryggir á Staraya Russa svæðinu-
Þá var sungið mikið við glampa
marglitra norðurljósa. Guðmundur
Sigmundsson hjelt ræðu og safn-
aði í skálasjóð álitlegri upphæð.
Nú var kominn „spenningur" í
fólkið og vildu 10 verða eftir í
jökladýrðinni. Var það auðsótt,
en við hin 30 komum um kvöldið
að Skógum „heilu og höldnu“,
eins og útvarpið segir.
Við hjeldum lokaveislu að Skóg-
um, langborðum úr plönkum var
slegið upp á stjettinni og á þa:i
hlaðið hangikjöti og kartöflum, en
það er uppáhaldsmatur fjalla-
manna.
Jeg óskaði, að þarna hefðu kom-
ið þeir, sem eigi skilja að jökla-
ferðir hafi þýðingu fyrir bleik-
nefjað kaupstaðafólk. Þarna sátu
nú þátttakendur fararinnar yfir
hangikjötstrogum pítiteknir og af-
' buga allri húsvist. Það var ólíkur
hópur þeim, er lagði á fjöllin fyrir
fáum dögum, og þó er þetta fólk
vant meiri útivist en allur fjöld-
inn.
„Fletcher L. Bentley" var inn-
ritaður við háskólanu í Syracuse
í þrjú ár áður en það uppgötvað-
ist, að hann var terrier-hundur.
★
— Pabbi, má jeg ekki læra að
aka bíl ? Jeg er orðinn nógu gam-
all núna.
— Þú ert nógu gamall, en það
er bíllinn minn ekki.