Lesbók Morgunblaðsins - 10.05.1942, Side 5

Daníel Daníelsson,
fyrsti formaður Fáks.
andi Þórður Kristjánsson. Stendur
met Sleipnis 22.2 sek. óhaggað
síðan.
Hins vegar hefir náðst glæsi-
legri árangur á 350 m. hlaupinu.
Má segja, að þar hafi komið fram
á völlinn einn öðrum meiri. Meti
Neista (26.4 sek.) ruddu þeir •'
sameiningu 20. ágúst 1933, Reykur
og Háleggur og færðu niður í
26.2 sek. Voru þeir þá eign sama
manns (Óla Þór). Stóð met þeirra
til 1. júní 1936, að Gjósta færði
það niður í 26 sek. En met Gjóstu
stóð skamma stund og varð hún
að sætta sig við, að Drotning,
systir hennar, ruddi því 6. júní
1938 og færði niður um 4/10.
Var Drotning þá 7 vetra, en meti
hennar, 25.6 sek., hefir engum
tekist að hnekkja.
VI.
Þegar skygnst er um og litið
yfir kappreiðar Fáks, og alt, sem
unnist hefir á þeim vettvangi þá
tvo áratugi, sem liggja að baki,
verður eigi hjá því komist að
nefna nöfn örfárra þeirra, sem
lengst og best hafa Fáki dugað
og fjölgað sigrum hans.
Er þá fyrstan að nefna þann,
sem hæst bar í þeim hópi, mann-
inn, sem Fákur má þakka öðrum
fremur, hversu giftusamlega hefir
tekist. En það er hinn þjóðkunni
hestamaður, Daníel Daníelsson,
fyrrum ljósmyndari. Hann var
fremstur þeirra, er drjúgast
studdu að því, að Fákur risi á
legg. Hann var þá þegar kjörinn
formaður Fáks, og skipaði síðan
LESBÓK MORGUNBLAÐSIN3
149
þann sess með sóma um 16 ára
skeið, eða alt til æfilöka, 6. des-
ember 1937. Hann átti drýgstan
þátt í að móta alt starf Fáks.
Gætti þar ekki aðeins áhuga hins
slynga hestamanns, heldur pg hug-
kvæmni hans og ósjerplægni að
leysa hverskonar vandamál fje-
lagsins sem best og gera veg þess
sem mestan. En hjartfólgnasta
áhugamál hans munu þó kapp-
rejðarnar hafa verið.
Hinir, sem nefndir verða, eru:
Björn Gunnlaugsson, sem tók við
formannsstörfum við fráfall Dan-
íels og jafnan endurkosinn síðan,
•Sigurður lögregluþjónn Gíslason,
Þorgrímur kaupm. Guðmundsson
og dr. Björn hagfræðingur Björns-
son. Stóðu þeir að stofnun Fáks:
Björn Gunnlaugss., Sigurður og
Þorgrímur, og er ekki á neinn
hallað, þó að fullyrt sje, að fáar
kappreiðar muni bafa verið háðar
svo á skeiðvellinum við Elliðaár,
að eigi kæmi til kasta þeirra fje-
laga um allan nauðsynlegan und-
irbúning og margt fleira. Allir
áttu þeir sæti í skeiðvallarnefnd
árum saman og Sigurður samfleytt
til 1934, að nefndin var lögð
niður og fjölgað mönnum í stjórn-
inni, en þar hefir hann síðan átt
sæti sem annar meðstjórnandi. Og
ræsir hefir hann verið á öllum
kappreiðum Fáks, að tveimur eða
þremur undanskildum, er hann
var víðs fjarri úr bænum. Björn
og Þorgrímur hafa og átt sæti í
stjórn Fáks og gegnt þar fje-
hirðis störfum, Björn þó nokkuru
lengur. Dr. Björn Björnsson hef-
ir nú um fjögurra ára skeið gegnt
fjehirðis starfi í stjórninni. Hefir
hann rækt það starf af svo mikl-
um dugnaði og hagsýni, að þrátt
fyrir þá viðsjálu tíma, er nú
geisa, hefir fjárhagur Fáks aldrei
staðið jafn traustum fótum.
VII.
Annar meginþátturinn í starfi,
Fáks hefir verið sá, að reyna svo
sem kostur er, að stuðla að því,
að Reykvíkingar geti haldið reið-
hesta í bænum og notið þeirra sem
hest. í fyrsta lagi með því að
annast um hagbeit, flutning og
sóknir reiðhesta Reykvíkinga sum-
arlangt fyrir gjald, sem stilt var
Björn Gunnlaugsson,
núverandi formaður Fáks.
mjög í hóf. í öðru lagi — og
ekki síður, — með því, að láta
ryðja reiðvegi og viðhalda í ná-
grenni Reykjavíkur og víðs vegar
um Mosfellssveit.
Um 1920 ljetu nokkurir efnaðir
reiðhestaeigendur bæjarins, fyrir
forgöngu Eggerts Claessens hæsta
rjettarmálaflutningsmanns, gera
reiðveg meðfram Suðurlandsbraut-
inni inn að Elliðaám. Þeim vegi
hjelt Fákur svo áfram, á eigin
spýtur, alt að Kolviðarhóli. Þá
ljet Fákur og ryðja veg frá skeið-
vellinum, um Biesagróf upp að
Vatnsenda, auk annara lengri og
styttri spotta. Telst svo til, að
reiðvegir Fáks muni fast að 50
km. langir. Vegna þeirra hafa
margir Reykvíkingar átt því láni
að fagna, að komast ríðandi upp
úr bænum og þar með auðnast að
fá notið þess yndis, sem gæðingur-
inn einn fær þeim veitt, sem meta
kunna.
En nú er aðal-reiðvegurinn upp
úr bænum „í hershöndum“, svo
að eigi sje fastara að kveðið og
öllum torveldað að komast ríðandi
á hina, sem fjær liggja. Muu
torfundin sú leið upp úr bænum,
að ríðandi mönnum sjer þar fritt
í öllu því umferðar-öngþveiti, sem
nú hefir skapast á öllum vegum.
Sakir þessa munu eigi all-fáir
reiðhestaeigendur hafa hliðrað sjer
hjá, að taka gæðinga sína í bæinu
í vetur,--svo sem tíðlrast hefir
áður.
En þó að svo hafi skipast um
hríð, og víða sje vá fyrir dyrum,
væntir Fákur þess fastlega, að úr