Lesbók Morgunblaðsins - 10.05.1942, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
151
og ber þar ekki alveg saman eins
og jeg hef heyrt þær, en meira er
það í smáatriðum. Set jeg einnig
þær sögur hjer.
Jeg segi sögurnar eins og þær
hafa gengið manna á milli og jeg
heyrt þær, þó Kristófer sje þar
oftast í þriðju persónu í stað
fyrstu, sje ekki að það skifti máli.
Riffillinn.
Eitt sinn var Kristófer staddur
úti á verslunarskipi á Brákarpolli
og var þar í verslunarerindum.
Hitti hann þá kapteininn, sem
var danskur (skipstjóri var þá
óþekt) og tóku þeir tal saman.
Barst talið að skyttunni og skot-
vopnum. Tók þá kapteinninn fram
nýjan riffill og sýndi Kristófer.
Var þetta gersemi hin mesta, en
er þeir voru búnir að skoða riff-
ilinn og dáðst að honum nokkra
stund, tekst svo óheppilega til, að
kapteinninn missir hann úr hendi
sjer og fjell hann útbyrðis; en af
því Kristófer var syndur vel,
kastar hann sjer þegar fyrir borð
og kafar til botns. Þegar þangað
kemur, svipast hann um eftir
rifflinum, en sjer hann hvergi og
þótti kynlegt. En er hann snýr við
upp aftur, sjer hann riffilinn uppi
í sjónum. Er hann þar að koma
niður; hafði hann orðið þetta
fljótari.
Mógröfin.
Eitt sinn var hann á ferð í
náttmyrkri; var ríðandi og lá leið-
in eftir flóa einum. (Ásgeir segir
að það hafi verið úti í Melasveit).
Veit hann þá ekki fyr til en
hesturinn steypist niður í mógröf
og alt á bóla kaf. „En hvað haldið
þið að jeg geri? Jeg tek í eyrun
á sjálfum mjer og kippi öllu upp
úr“.
Selurinn.
Eitt sinn var Kristófer, sem
oftar, á selaskyttiríi suður í Borg-
arfirði. Komst hann þar í færi
við sel og sendi honum kúlu; fór
hún í gegnum bæði augu selsins,
svo hann blindaðist, en gerði hon-
um ekki annað; komst hann síðan
að honum og náði til hans. En
þar sem selurinn var bráðlifandi,
eu Kristófer vildi ekki sleppa af
honum, tók hann það ráð að
stökkva út á selinn, svo þeir gætu
þá áttst við í sjónum, en selsi
tók þegar í stað á rás út fjörð-
inn með Kristófer á bakinu. Gekk
svo um hríð. „En þegar komið er
út hjá Miðfjarðarskeri, og selur-
inn stefnir á fullri ferð beint til
hafs, fór mjer ekki að lítast á
blikuna", segir Kristófer. „Tek
jeg þá það ráð, að jeg kippi í
eyrun á Kobba, og fæ með snöggu
átaki snúið honum við. Stefnir
hann nú inn fjörðinn. Ljetti hann
svo ekki ferðinni fyr en uppi í
sandi í Borgarnesi. Endaði þar
sjóferð sú“.
Teistan.
Eitt sinn var Kristófer að sigla
út Borgarfjörð í norðan stórviðri.
Þegar hann kemur út undir Akra-
nes, er gangur skipsins orðinn svo
mikill, að teista, sem kom upp úr
sjónum rjett fyrir framan skipið,
fjekk ekki forðað sjer en lenti á
stefni þess, sem klauf hana að
endilöngu. Flaut sinn helmingur-
inn aftur með hvoru borði.
Grásleppan.
Á yngri árum sínum rjeri Kristó
fer skipi sínu til fiskjar suður í
veiðistöðvarnar. Var hann þá ætíð
vanur að hafa byssuna með sjer
á sjóinn; sagði það yrði sjer oft
til happs. Eitt sinn er hann að
leggja í róður og er stutt kominn.
Vindur var dálítill. og alda nokk-
uð kröpp. Sjer hann hvar grá-
sleppa kemur út úr einni öldunni.
Var svo mikil ferð á henni, að
hún fór í loftinu á milli öldu-
hryggjanna. 'Greip hann þegar til
byssunnar og skaut á hana á
fluginu, en svo var fljótt við
brugðið, að grásleppan datt dauð
niður í sjóinn áður en hún næði
næstu öldu.
Hann var
hjólbeinóttur.
Kristófer hafði' verið dálítið
hjólbeinóttur. Var hann mintur
á það eitt sinn, og sagði hann þá,
að þannig hefði það atvikast:
„Eitt sinn kom jeg á skipi'mínu
sunnan af Miðnesjum. Var að
sækja þangað skreið og annað
fiskmeti. Var hlaðinn hár skreið-
stakkur aftan á skipið, eins og þá
var títt. Sat jeg fyrir aftan hann
við stýrið og var ekki sjeður af
hásetunum fram á skipinu. Leiði
var og siglt. Þegar kemur inn
Borgarfjörð, var þar brim og því
nokkur ylgja. Skeður þá það að
byrðingur skipsins rifnar frá aft.-
urstefni alveg niður í kjalsog og
fjell þar inn sjór kolblár. Þóttist
jeg vita, að hásetarnir yrðu hrædd
ir ef þeir vissu hvernig komið
var og vildi jeg forðast það, enda
þurfti hjer skjótra aðgerða. Sett-
ist jeg því klofvega yfir stefnið og
beygi fæturna innundir með síð-
unni beggja megin og sigli þannig
inn í Borgarnes. Svo vel tókst
mjer að halda skipinu saman á
þenna hátt, að ekki dreyrði dropa.
En áreynsla á fótleggina var það
mikil, að jeg er hjólbeinóttur
síðan“.
J. B.
Alþjóðasamband
vísindanna
Framh. af bls. 147.
inn sje í heiðri hafður og tign
mannsins varðveitt.
Er konungur einn í Israel tók
við ríki, bað hann ekki um auð-
æfi, heldur um þekkingu og skiln-
ing. Ef vjer í upphafi nýrrar
aldar staðfestum hollustu vora við
mannsandann og boðorð hans, þá
má vera, að guðlegur máttur gefi
oss ekki aðeins „gaumgæfið
hjarta“, sem vjer munum reyna
að öðlast, heldur veiti að auki
hinu nýja ríki, sem þá hefir
fæðst með sárum hríðum, „auðlegð
og heiður“, sem hinn vitrasti kon-
ungur fjekk að launum fyrir bæn
sína.
Guðm. Finnbogason þýddi
úr Times Litarary Supplement,
28. mars 1942.
Hvers vegna tilkynnir þú ekki'
lögreglunni, að bílnum þínum var
stolið 1
Mjer er nokkurn veginn sama
um bílinn, en það, sem jeg skil
ekki, er, hvernig þjófurinn gat
komið honum í gang.