Lesbók Morgunblaðsins - 24.05.1942, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
163
óaðskiljanlegar og hvor þeirra
fyrir sig mjög undir hinni kom-
in: lífið í kirkjunni og líf ein-
staklingsins, og hvortveggja er
undir hinum heilaga anda komið.
Jeg trúi á heilagan anda og hina
heilögu almennu kristilegu kirkju;
en jeg trúi líka á samfjelag
heilagra.
Viljir þú afla þjer vitneskju um
það, hverju andinn fær áorkað í
einstaklingnum, þá skalt þú lesa
8. kap. Rómverjabrjefsins, og þar
muntu sjá, hvernig andinn trels-
ar frá lögmáli syndarinnar og
dauðans og vekur hjá manninum
þrá eftir eilífðarkraftinum, hvern-
ig andinn stjórnar börnum Guðs
og sannfærir þau um barnarjett
hjá Guði, hvernig hann er þeim
trygging fyrir uppfylling hjálp -
ræðisvona þeirra, og biður fyrir
þeim andvarpandi, hjá Guði. Eða
þú skalt lesa 5. kap. Galatabrjefs-
wis. Þar sjerðu, hvernig andinn
veitir sigur yfir holdinu, og að
fyrir hans aðgerðir verður vegur-
inn til himna að fögrum trjágöng-
um, með indælum ávaxtatrjám á
báðar hendur. Eða þú skalt athuga
15. kap. Jóhannesar-guðspjallsins,
þar sem Jesú leiðir þig inn í
víngarðinn, og talar við þig þar
um alt það, hið nýja, sem vakna
mun til lífs og þroskast í þjer ef
þú vilt vera í honum, og hann í
þjer; þá munt þú bera mikinn og
góðan ávöxt, þú munt verða æ
hreinni, þú munt fá fullvissu fyr-
bænheyrslunni, eignast hina
fullkomnu gleði, verða trúnaðar-
öiaður Guðs, vitna um Krist frjá’s-
öiannlega, elska bræður þína. Og
tú munt þá og skilja, er þú lest
þetta, og sjer alt samhengið, að
alt þetta verður — fyrir aðgerðir
beilags anda, að hinn duldi lífs-
braftur vínviðarins er hinn lifandi
andi Guðs.
Og þar sem hinn heilagi andi
framkvæmir þetta í mannsálun-
^di, og andinn er hinn sami í þeim
óllum, þá er þó ekki tilgangur
bans að setja oss í einkennisbún-
ln?, en alveg eins og aldrei eru
tvö blöð á vínviðinum alveg eins,
þó að þau sjeu bæði vínlaui,
þannig vill og andinn setja sjer-
emkenni sitt á hverja einstaka
Sal, svo að einkenni hennar komi
fram og hinir bundnu hæfileikar
hennar losni úr læðingi. Með því
að komast í þjónustu andans,
verðum vjer fyrst fyrir fult og alt
með sjálfum oss, eða það, sem Guð
hefir ætlað oss að verða. Þú munt
geta fundið þessi sjereinkenni í
hinum ýmsu safnaðarfjelögum,
sem geta verið svo gerólík þó þau
sjeu nágrannar, annað, ef t'l vill,
með ljettu og björtu yfirbragði,
en hitt drungalegu og stranglegu,
annað frjálslegt og síungt, en hitt
hangandi í kreddum, en þó reikult
í ráði. Þessara sömu sjereinkenna
verður vart hjá öllu kristnu fólki,
en mest hjá þeim, sem mest eru
áberandi, hjá þeim sem Guð notar
til stórvirkja. Og þú munt þá og
hafa reynt það, þjer til hrygðar,
en um leið til hvatningar, að þú
hefir máske sagt við sjálfan þig,
þegar þú varst búinn að hlýða á
einhvern þessara andans stór-
menna vorra tíma, sem eru for-
göngumenn Guðsríkis, einhvern
John Mott eða Moody eða Albert
Lunde:1) „Er þetta þá alt og
sumt?“ Hjer var þó engin gagn-
takandi ný hugsun eða sjerstök
aðdáunarverð skarpskygni? Vjer
höfum heyrt alveg það sama áður,
og jafnvel miklu betur orðað? Já,
og þú hefðir ef til vill sagt hið
sama, þó að þú hefðir heyrt Pjet-
ur prjedika hvítasunnudaginn
fyrsta: er þetta þá hinn víðfrægi
Símon Pjetur? Þetta eru ekkert
annað en afar hversagslegar hugs-
anir, og jafnvel mest af því til-
vitnanir í ritninguna? Presturinn
okkar gæti gert það betur! Alveg
rjett: en hefir presturinn þinn
nokkurn tíma unnið 3000 sálir á
einum degi? Hleypa ræður hans
hjörtunum í funa, svo að fólkið
fýsi að komast að niðurstöðu í
hjálpræðismálefnum sínum? Það
er andinn sem notar verkfæri sitt
einmitt með svona látlausum og
einföldum hætti. Það voru and-
þrungnir menn sem stóðu þarna
á þakinu og báru Gnðs ríki vitni'
og lögðu hyrningarsteininn í hina
fyrstu kirkju.
Albert Lunde var norskur
leikmannstrúboði, afbragðs ræðu-
maður, sem víða ferðaðist.
Já, vinir mínir! Þegar vjer
heyrum þetta, þá finnum vjer hjá
oss þörf til þess að þakka Guði
fyrir þann grundvöll senr~hann
hefir lagt í sálum vorum, af náð
sinni, og um leið óskum vjer þess,
að ávextirnir megi verða miklir og
að hann taki oss með lífi og sál í
þjónustu sína. En það er einmitt
hið sama og að vjer biðjum um
meiri gnægð heilags anda. Drott-
inn, vek þú þessa ósk í oss öllum
og gef oss meira en vjer getum
óskað! Amen!
Th. Á. íslenskaði.
Fjaðrafok
— Hamingjan hjálpi mjer, sagð:
matseljan. — Það er nrás í búr-
inu! Hvað á jeg að gera?
— Lokið búrdyrunum og þá líð-
ur ekki á löngu áður en greyið
deyr úr hungri, svaraði einn af
viðskiftavinunum.
★
Forstjórinn; Hafið þjer sjeð
gjaldkerann í dag?
Skrifstofumaður: Já, hann kom
hjer snemma í morgun. Hann var
búinn að raka af sjer skeggið og
bað um skipaáætlunina.
★
— Send'sveinninn okkar þreytir
mig. Hann er síblístrandi þegar
hann er að vinna.
— Þú ættir að hafa okkar sendi
svein. Hann bara blístrar.
★
Hermaður einn, sem var á
langri göngu, varð var við að eitt-
hvað var í skónum hans, sem
meiddi hann. Er hann kom í her-
búðirnar um kvöldið, var komin
blaðra á fótinn. Er hann fór úr
sokknum fann liann í honum papp-
írsmiða, sem á var letrað:
„Guð blessi hermanninn, sem
fær þessa sokka“.
★
Fíll hitti mús langt inni í skógi
og sagði: „Fjári eru lítil og rytju-
leg“.
„Æ, já“, sagði músin, „jeg hefi
verið með flensu og þú veist
hvernig það fer með mann“.