Lesbók Morgunblaðsins - 24.05.1942, Side 8

168
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
FLUGVJELAR irá Ameríku. Flugvjelar á þilfarl
norsks olíullutningaskips, sem er á leiö írá Ameriku
til Stóra-Bretlands.
Sá er heppinn, sumar og vetur
sig forsorga vill og getur,
húsgangsráfið vont er valt.
Sælla er að veita en vola,
víf þó brjóti smáa mola. •
Sjálfs í búi sætt er alt.
Hollari er ærleg iðja
en með leti sníkja og biðja,
margur þessu fram þó fer.
Ef hjá ríkum vist ei velur,
víst má ske þig einhver dvelur.
Alt er betra’ en öngull ber.
2. Ekki þarf að efast um það,
að H. P. hefir sjálfur unnið al-
genga erfiðisvinnu og við heim-
ilisstörf, líka eftir að hann varð
prestur, meðan heilsan leyfði það
í Saurbæ. Sögnin um það, að hann
væri með fólki sínu á engjum,
þegar illræmdi óhappagesturinn
kom, sýnir iðjusemi hans. —
Þetta var um kvöldið 15. ágúst
1662, sem gesturinn illa lynti
fjekk gisting hjá Guðríði hús-
freyju, og lenti þeim saman í orða-
sennu. En um nóttina brann karl
inni, með bæjarhúsunum. H. P.
hefir sett í ljóð sönnun fyrir
því, að hann hafi gengið að
slætti á túni sínu. Hefir hann gert
þar svo skemtilegt og napurt háð
um sjálfan sig, innan um alvör-
una, að það mun seint fyrnast og
má ekki gleymast. Tek aðeins 6
erindi af mörgum:
Stutt er kveðjan, kæri Jón,
kominn er maðr í dengslu bón,
slyngvum Ijóða slöngvir són
sláttulúinn kirkjuþjón.
Þegar í morgun það var satt,
með þusum eg á fætur spratt,
áfram þá í dyrunum datt,
því dagmálaskinið var svo glatt.
Lagskona mín hún leti fer
löngum út á tún með mjer,
sjaldan eg því aleinn er.
Ekki vil eg skrökva að þjer.
Fyrir miðdag fór eg heim,
fullsaddur af verkum þeim,
hjelt um bakið höndum tveim,
hirti lítt um veraldar seim.
í viku slógum í vetling minn
og veltum honum í heygarðinn.
Kom þá boli með kjaftinn sinn
og kvomaði allan heyskapinn.
Á túninu fæst ei taðan feld,
tek því pípu og set í eld
eina í dag og aðra í kveld,
af iðju þeirri eg mikið held.
í ljóði þessu nefnir H. P. 3
sláttúmenn aðra en sig, og sýn-
ist það ekki sjerlega kotungsleg-
ur búskapur, þó andvirkið verði
nú ekki hjá honum á marga fiska
og fari heldur fljótt í bolann.
Reyndar var nú líka sitt að hverj-
um sláttúmanninum. Klemens:
Stráin reyndar fellir fæst. Árni:
Rót úr grundu rífur hann, og hjá
Ólafi; Eggin upp í bakka brýst,
o. s. frv.
3. Skáldið góða á Sandi, sem
hefir bæði oft og vel skemt manni,
virðist hafa „ruglast í rírninu" í
ljóðlínunum tilfærðu úr Hávamál-
um: „Ef tvær geitr eiga sjer“
taugreptan sal, þat es þó betra
en bæn. Og telur svo að þarna
geti 2 geitur táknað tvær mann-
kindur.
í útgáfu Finns Jónssonar. af
Sæmundar-eddu (Rvk 1905) er
nefnt erindi svona:
Bú es betra,
an biðja sje
halr es heima hverr.
Þótt tvær geitr eigi
og taugreptan sal,
þat es þó betra en bæn.
Tel jeg vafalaust að svona sje
vísa þessi rjettari, og að hún
merki það — án duldrar samlík-
ingar — að bú sje betra en bæn.
Þó búið sje lítið og bærinn lje-
legur, þá sje þó betra að eiga
heima undir sínu þaki, en að lifa
á vergangi, eða þurfa sífelt að
biðja, ellegar krefjast og heimta
allar sínar þarfir af öðrum.
Þótt tvær geitr eigi og taug-
reptan sal, merkir það eitt, að
betra sje að byrja búskap við ör-
lítil efni, en að lifa á bónbjörg-
um, eða torgætu atvinnusnapi.
Hjer á landi væru tvær geitur
svipaður bústofn og 5—10 kind-
ur, og taugreptur salur gildir
hjer eins og torfbaðstofa með
birkiárefti.
Margir bændur hjer á landi
hafa fyr á dögum byrjað búskap
með svo að segja tvær hendur
tómar. Búskap hafa menn byrj-
að með 1 kú, 1 hest og 10—20
kindur, og jafnvel ennþá minna,
einungis kvígildi það, er jarðar-
partinum fylgdi. Eigi að síður
gátu þeir, sem neyttu allrar orku,
sparneytni og ráðdeildar, orðið
vel bjargálna. Og ekki aðeins
„kerra, plógur, hestur“, heldur
líka konungur í sínu litla ríki.