Lesbók Morgunblaðsins - 31.05.1942, Blaðsíða 8

176
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
að vita hvaðan hún var, því að
hún hafði aðeins dvalið á gisti-
húsinu nokkra klukkutíma og
hafði ekki útfylt gestaskýrsluna.
Þess vegna hafði Ned verið orðinn
vondaufur um að fá nokkurntíma
að sjá hana aftur, en oft hafði
hann hugsað til hennar. Hún hafði
haft va»anleg áhrif á hann þessa
stuttu stund sem þau höfðu verið
saman.
★
Nú sátu þau þarna hvert á
móti öðru — læknirinn hafði sagt,
að hættan á lungnabólgu væri
liðin hjá — og Nancy var að
segja honum hvers vegna hún hefði
horfið svo skyndilega þarna forð-
um. t.
— Jeg fór ekki vegna þess að
jeg væri reið við ’rður, sagði hún,
heldur af því að jeg fann, að jeg
varð sífelt hugfangnari af yður.
Og það vildi jeg forðast .. þá ..
— Þá ? .... En hvernig er það
nú? spurði Ned.
★
Jeg þarf ekki að spyrja yður
hvort þjer hafið getað komið þessu
máli í kring, sagði útvarpsstjór-
inn hlæjandi, þrem dögum síðar,
þegar Ned kom aftur. Mjer er
nóg að sjá hve glaðlegur þjer
eruð á svipinn.
— Já, svaraði Ned, — þetta
tókst ágætlega. Og þetta var áríð-
andi mál. Jeg hefi aldrei fengist
við mikilsverðara mál á æfi minni.
iiniiiiiiiMiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiimiiiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiuiiiiMiui
FJ AÐ RAFOK
Tmmmmiimmmmmimimmii;n;mi
ji mHmHiimiimiHmmimimiimmiil
sagði hún og stöðvaði bílinn fyr-
ir framan gistihúsdyr.
— Hjerna? sagði Ned hlæjandi.
— Hjerna? Og jeg á líka heima
hjerna! Skrítin tilviljun. Og svo
urðu þau samferða inn.
—- Lykillinn minn! sagði hún
við ármanninn.
— Nokkur brjef til mín? spurði
Ned og deplaði augunum til ár-
mannsins. Hann skildi bending-
una. Herra Joes á nr. 33, tautaði
hann. Nei, engin brjef í dag.
— Þökk fyrir, sagði Ned og
leit þakkaraugum til ármannsins
fyrir að hafa hjálpað honum.
Þau drukku coctail saman
niðri og Ned varð æ hrifnari af
henni. Hún þurfti að fara út
áður en hún borðaði miðdegisverð
og Ned hafði líka eitthvað að
erinda. Hann ætlaði að sækja
dótið sitt á gistihúsið, sem hann
hafði verið á til þessa.
Þegar hann kom aftur, spurð-
ist hann fyrir um nafn stúlkunn-
ar. Ármaðurinn sagði að hún hjeti
Nancy Paddington. Ned fór upp
1 herbergið sitt og hafði fataskifti
fyrir miðdagsverðinn. Svo ljet
hann senda eftir konfektöskju,
sem hann ætlaði að gefa Nancy.
En enginn svaraði þegar hann
barði að dyrum hjá henni. Ilonum
datt þá í hug að lauma öskjunni
þegjandi inn á borðið hjá henni
og láta hana koma á óvænt. Um
leið og hann setti öskjuna á borðið
heyrði hann fótatak. Líklega stofu
stúlkan, hugsaði Ned — hún má
ekki sjá mig hjer. Og hann flýði
inn í innra herbergið.
En þetta var nú Nancy sjálf
og hún varð æfareið. Ned benti
á öskjuna til að afsaka sig.
— Það er alveg ástæðulaust að
ryðjast inn í herbergi til kvenna,
sagði hún reið. Jeg felli mig ekki
við karlmenn, sem það gera.
Viljið þjer gera svo vel að hypja
yður út sem skjóíast!
Ned fór út eins og sneyptur
hundur. Hann ætlaði að skýra
málið fyrir henni síðar um kvöld-
ið, en hún ljet honum engan kost
á því. Hann1 sá hana ekki í mat-
salnum og þegar hann spurði um
hana, varð hann þess vísari, að
hún væri farin af gistihúsinu.
Hann gat ekki einu sinni fengið
Þrír hermenn frá Kanada sváfu
saman í tjaldi í tjaldbúðum í
Englandi. Eina nóttina vöknuðu
þeir við geysilegan sprengingahá-
vaða.
i
— Var þetta sprengja eða
þruma? spurði einn þeirra.
— Sprengja, var svarið.
— Hamingjunni sje lof, sagði
sá þriðji. Jeg var farinn að ótt-
ast að hann hjeldi áfram að
rigna.
★ •
Flugliðsmaður: — Getur þú les-
ið hugsanir mínar?
Flugliðsstúlka: — Já.
Flugliðsmaður: — Jæja, haltu
áfram.
Flugliðsstúlka: — Nei, haltu
bara áfram sjálfur.
★
Lögregluþjónn mætir dauða-
drukknum manni klukkan 3 um
nótt:
— Hvert eruð þjer að halda
maður minn á þessum tíma næt-
ur?
— Ha? Jeg? Á fyrirlestur.
★
Símastúlkan: Símtalið kostar
tvær krónur.
Maðurinn; — Er ekki hægt að
fá sjerstök kjör ef maður bara
hlustar? Jeg ætla að hringja kon-
una mína upp.
Jóhannes endaði rifrildi sitt
við frú Sigríði með þessum orð-
um: „í hvert sinn sem jeg horfi
á yður finst mjer jeg hafa svikið
ríkið um skemtanaskatt".
★
Rithöfundurinn:' Jeg fjekk 25
krónur fyrir síðustu smásöguna
mína.
Vinurinn: Jæja, hver borgaði?
Rith.: Vátryggingarf jelagið.
Það brann hjá mjer handritið.
*
★
— Fjekstu ekki ávísunina, sem
jeg sendi þjer?
— Jú, blessaður vertu. Fyrst
frá þjer og síðan frá bankanum.
★
Nýja vinnustúlkan var úr sveit
og hún var að venjast störfunum
í kaupstaðnum. Alt í einu hringir
síminn. Stúlkan svarar og hús-
móðirin kallar á hana og spyr,
hver hafi verið í símanum.
— Það var ekkert. Það var ein-
hver stúlka sem spurði: „Lands-
sími frá Akureyri?“ Jeg svaraði,
að jeg byggist við að það væri
landssími þangað og hringdi af.
★
Hann: — Þarna er stúlkan,
sem jeg var með síðastliðið ár.
Hún: — Hvað hefir hún, seni
jeg hefi ekki?
Hann: — Bankabókina mína.