Lesbók Morgunblaðsins - 07.06.1942, Blaðsíða 8

184
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hann í ró og næði og reið net eða
las bækur, sem hann fjekk lán-
aðar, því að hann hafði altaf haft
gaman af bókum, en Jóka altaf
tekið þær af honum.
Svo fjékk Jónki hann til að
selja alla innanstokksmunina, sem
hann þurfti ekki á að halda. Hann
seldi meira að segja sparifötin
hennar Jóku og saumavjelina
hennar. Og svo gleymdist Jóka
honum smátt og smátt um leið
og reiturnar hennar hurfu. Og
nú fann Pjetur, að hann var
frjáls.
Einn rigningardag bauð hanu
Jónka vini sínum hátíðlega heim
upp á kaffi. Rigningin buldi á
glugganum, en í eldhúsinu var
hlýtt og notalegt. Fyrst töluðu
þeir saman um veðrið og gigtina
og svo hóf Pjetur máls eftir langa
þögn:
— Heyrðu Jónki, jeg er farinn
að hugsa um það upp á síðkostið,
hvernig muni fara um okkur þeg-
ar við erum dauðir. Jeg hefi sætt
mig við þessi breyttu lífskjör og
jeg segi það hreinskilnislega, að
mjer líður vel núna, en nú er
sagt að maður eigi að hitta aU*i
ástvini sína hinum megin, og
þess vegna ætla jeg að spyrja
þig, Jónki: Heldurðu að maður
haldi sinni jarðnesku tilveru á-
fram þarna uppi í himnaríki ?
Hann þagnaði og horfði með eft-
irvæntingu á vin sinn.
— Ja, sagði Jónki hugsandi, —
það eru margir, sem halda það.
Hausinn á Pjetri seig niður á
bringu. — Og svo er jeg búinn að
selja saumavjelina hennar ....
og sparifötin .... og beljuna ....
og kindurnar......
Vinirnir sátu steinþegjandi
nokkra stund og svo kom breitt
bros á andlitið á Jónka og hann
gaut til hans augunum og spurði:
— Heyrðu, var hún Jóka þín
ekki gift áður en þú tókst hana
að þjer?
Pjetur kinkaði kolli en botnaði
ekki í neinu.
— Þá held jeg að þú getir
haldið áfram að lifa sem ekkju-
maður í himnaríki, því að fyrri
maðurinn hefir' auðvitað fyrsta
veðrjett í henni og ekki fær hún
að eiga tvo menn, í einu.
Og nú varð andlitið á Pjetri
að einu brosi. — Þetta er vitan-
lega alveg rjett! Að mjer skyldi
ekki detta þetta í hug sjálfum.
Og svo hristi hann höfuðið yfir
sinni eigin heimsku. Svo var eins
og hann mintist einhvers sem
hann hefði gleymt. Ílann stóð upp
og staulaðist inn í kamersi og náði
í fataplagg, sem hjekk bak við
hurðina. Það var rauða nærskjólið
hennar Jóku. Hann vafði því
saman og stakk því í eldinn. Svo
helti hann vænni lögg af brenni-
víni út í kaffið, deplaði augunum
til Jónka og sagði: — Mjer datt
í hug, að hún þyrfti kanske á
því að halda þarna efra — til að
flagga með!
Leikfjel. Akureyrar
Framh. af bls. 181.
þess em þó ætíð ofurlítil tilbreyt-
ing í gráum hversdagsleikanum.
Að endingu þetta: Leikfjelag
Akureyrar leggur nú út á annan
aldarfjórðung sinn. Enn geisar
heimsstyrjöld eins og þegar það
var stofnað fyrir 25 árum, og
útlit og horfur hin ískyggileg-
ustu. Lítill vafi er á því, að aldrei
hefir fyr í sögu landsins reynt
eins á þá krafta, sem í því eru,
að vinna örugglega að öllu því,
sem styður og styrkir íslenska
menningu. Leikstarfsemi, ef rjett
er á haldið, getur verið mikil-
vægt vopn í þeirri baráttu, ekki
síst þar sem erlend áhrif flæða
mjög inn í landið í sambandi við
kvikmyndir og alt skemtanalíf.
Leikfjelag Akureyrar hefir því
hjer hlutverk að vinna. Hlutverk
þess er að miða starfsemi sína
við það sem mest má íslenskri
menningu að gagni koma. Það
þarf að setja markið hátt og má
aldrei missa sjónar á því, ef svo
er fram haldið, mun því vel
vegna.
Akureyri 3. maí 1942.
Steindór Steindórsson.
Kennarinn: — Geturðu nefnt
mjer stjörnu með hala, Jón?
Jón: — Mickey Mouse.
Fjaðrafok
Húsbóndinn (við stúlkuna í
húsinu) : — Tengdamóðir mín
kemur á morgun. Hjer er skrá yf-
ir uppáhaldsrjetti hennar.
Stúlkan: — Ó, já, þökk fyrir.
Húsbóndinn: — Ef þjer fram-
reiðið einn þeirra, segi jeg yður
tafarlaust upp.
★
— Getuy litli drengurinn yðar
gengið?
— Nei.
— Það var einkennilegt, minn
getur gengið. Ilefir yðar drengur.
tekið tennur?
— Nei.
— Drengurinn minn hefir tek-
ið fimm tennur, en yðar getur þó
talað, er það ekki?
— Heyrið þjer frú mín góð —
rakar drengurinn yðar sig sjálfur,
eða fer hann til rakara?
★
Kona (við lögregluþjón) : Hvers
vegna hafið þjer þessa ól undir
hökunni, sem er fest við húfuna
yðar ?
Lögregluþjónninn: — Til þess
að hvíla neðri kjálkann, þegar
jeg er búinn að svara heimsku-
legum spurningum.
★
— Jeg get því miður ekki opn-
að hurðina, herra Gústaf, því að
jeg er berfætt.
— Hvað. Það gerir ekkert til
ungfrú Hansína.
— Jú, því að jeg er berfætt
upp að hálsi.
★
— Hve gömul er stóra systir
þín?
— 24 ára.
— En hún segir sjálf að hún
sje 20 ára.
— Já. Hún lærði að telja þeg-
ar hún var fjögra ára.
★
— Hans litli, segðu mjer, átt
þú bróðir?
— Nei, en jeg á systir og hún
á lítinn bróðir, og það er jeg.
★
Greifinn (við þjóninn): — Jeg
ætla sjálfur að afhýða eggið mitt,
Georg, jeg hef ómótstæðilega löng
un til þess að gera eitthvert gagn.