Lesbók Morgunblaðsins - 12.07.1942, Side 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
219
ar, en ekki margir Plateyingar.
Enn hafa eyjabúar á Breiðafirði
allmikið fje og hafa ekki lítið fyr-
ir að flytja það til lands á vorin
og frá iandi á liaustin. En yfir-
leitt munu kýr þar ekki margar.
Þó mun sumum ljóst, að farsælla
myndi að fjölga þeim og rækta
meira, en hafa aðeins sauðfjenað
til heimilisþarfa. Matjurtagarðar
virtust mjer hvorki margir nje
stórir á Flatey, en þó sögðust
íbúarnir hafa nóg úr þeim fyrir
sig. Nóg hefir sá sjer nægja læt-
ur, segir máltækið.
Síðari daginn efndu eyjar-
skeggjar til samkomu um kvöld-
ið, sem var að nokkru leyti end-
ir á þeirra „sæluviku", því sýslu-
nefndarfundur var nýafstaðinn. Á
eftir kaffidrykkju óg ræðuhöldum
var dans og í mörg ár hefi jeg
ekki komið á blómlegri dansleik.
— „Sextán voru meyjarnar, en
karlinn aðeins einn“, segir gamalt
viðlag. Svo slæmt var það nú
ekki, en konurnar voru á fimta
tug, en karlarnir um 20. Lýsi jeg
því ekki nánara.
Annars mætti margt um þessa
frægu ey segja, fögur var hún
þessa dagana, þó ekki væru aðrir
fuglar komnir en ritan í bergið á
Hafnarey. Gömul örnefni minna
á gamla tíma, t. d. Klausturhólar.
Er þar nú sljettað yfir leifar af
rústum hins gamla klausturs. Er
það var gert, þá var „Þvotta-
steini" lyft, en hann var mjög í
jörð sokkinn. í hann er klöppuð
skál, sem mun vart rúma meir
ep tæpan lítra vatns. En vígt mun
það vatn verið hafa. Þegar sljett-
að var kom niður á hellu stóra,
sem álitin er hafa verið dyrahella
klaustursins. En ekki var henni
lyft upp á yfirborðið, en moldin
geymir hana vel. Frá þessu sagði
mjer Bogi Sigurðsson kaupmaður.
Gott þótti okkur í Flatey að vera,
enda þótt fleiri vildu dansa við
okkur en hlýða á erindin. Og
væntanlega rís smjörsamlag upp
í Flatey áður en langt um líður,
þó daufar væru undirtektir.
Frá Flatey fórum við með
„flóabátnum“ Konráði að Múla á
Barðaströnd. Yið rendum með-
fram Hergilsey í blíðu veðri, með-
fram hinu fagra stuðlabergi, sem
heitir Vaðsteinaberg. Eyjan er há-
lend og fögur, en hrjóstrug.
Margar eyjar liggja undir hana
og er þar mikil selveiði' og dún-
tekja. í Hergilsey er þríbýlt, en
mUn þó fækka um einn ábúanda
í vor. Svona gengur það, fólkið
neyðist til að leita í þjettbýlið og
býst jeg þó við, að margir fari
nauðugir úr eyjnnum. En þessum
bygðum við Breiðafjörð er eng-
inn sómi sýndur hvað samgöngur
snertir. Þær eru strjálar og óviss-
ar og Konráð er sönnun fyrir,
hvað Breiðfirðingum er boðið og
líka fyrir því, hvað þeir láta bjóða
sjer. Farþegarúm er þar ekkert
nema rúmflet skipverja — sem
þarf meiri íþróttamann en mig
til að komast inn í. Ekkert skjó!
er þar ofan þilja, hurðir dingla á
einni hjör og gluggum er haldið
í skorðum með tómum sígarettu-
pökkum og trjefleygum. Og margt
annað eftir því. En vjelin og
kunnugleiki skipverja virtist mjer
vera í lagi.
Úr samgönguvandræðum Breið
firðinga þarf að leysa, ef bygð á
þar að haldast og þróast með eðli-
legum hætti. Allir Breiðfirðingar
þurfa að standa að þeirri lausn
málsins. Það væri óbætanlegur
skaði þjóðarinnar, ef bygðum við
Breiðafjörð hrakaði meir en orð-
ið er. Og því ver eiga Breiðfirð
ingar með samtökin, sem bygðin
verður strjálari. Bændur við ísa-
fjarðardjúp hafa nýlega kallað
saman hjeraðsfund til að ræða um
samgöngmál sín og „Djúpbátinn".
Jeg held að Breiðfirðingar þyrftu
að gera slíkt hið sama og held að
þörfin sje enn brýnni þar, en í
Djúpinu — þó hún þoli þar enga
bið. Góðan flóabát, sem stjórnað
er með hagsmuni almennings fyr-
ir augum þurfa Breiðfirðingar að
hafa, annars fer varla vel.
í Múla á Barðaströnd vorum
við í tvo daga í góðu yfirlæti hjá
þeim bændunum Jóhanni og
Þórði. Fundarhúsið stendur niður
við sjóinn og þar fluttum við er-
indi okkar þann 20. og 21. Rúm-
lega 30 manns hlustuðu á. Á eftir
fyrirlestrunum eru jafnan fyrir-
spurnir og umræðúr. Kvenþjóðin
á Barðaströndinni var miklu
spurulli en karlmennirnir. Þær
spurðu um mjólkurmeðferð, um
garðrækt og hesta og ekkert við-
komandi búskapnum virtist þeim
óviðkomandi — og karlarnir hlust-
uðu á, en aðeins einn þeirra bar
fram spurningu.
Eiginlega áttum við að halda
námskeið í Tálknafirði og Arnar-
firði, en vegna þess hve nú var
áliðið og hve illa okkur gekk í
byrjun ferðarinnar vegna óveðurs-
ins og svo af því, að við komum
við í Múla, sem ekki var á áætl-
un okkar í upphafi, urðum við að
snúa við þarng og halda heim-
leiðis. Var það þó með hrygð i
huga að við tókum þá ákvörðun
að sleppa fjörðunum í þetta sinn.
Því búnaðarnámskeiðin eru víða
vel þegin, en þó máske best í hin-
um strjálu bygðum, sem verða
útundan um flesta hluti — nema
góð loforð fyrir kosningar.
Konráð gamli sótti okkur að
Múla að kvöldi þess 21. og fór
með okkur til gistingar í Flatey
um kvöldið. Næsta morgun hjelt.
hann áfram tneð okkur til Stykk-
ishólms. Til allrar lukku var besta
veður og sljettur sjór — jeg vildi
ógjarnan lenda í vondu Veðri á
þeim bát. Síðau ekki söguna meir
— annað en það, að vegurinn frá
Stykkishólmi upp að fjallinu er
það mál. Þyrnirós sefur ekki ei-
lífum svefni. Höfnin bíður og hin
nú ein hin mesta vegleysa af þeim
sem eru í þjóðvegatölu. Bar bíl-
stjórinn þá frómu ósk fram, að
vegamálastjórinn væri kominn í
bílinn til okkar til þess að þurfa
ekki að halda á lýsingu annara
á veginum.
Ragnar Ásgeirsson.
Trúboðinn: Aumingja maðurinn.
Þjer hafið ekkert kynst trúarlífi?
Mannætan: Jia, mikil ósköp. Við
fengum aðeins bragð, þegar síð-
asti trúboðinn var hjer á ferðinni.
★
— Konuna mína dreymdi í
nótt, að hún væri gift miljónamær-
ing.
— Blessaður vertu, hvað er
það? Mín heldur það á daginn.