Lesbók Morgunblaðsins - 19.07.1942, Blaðsíða 2

226
LESBÓK MORGUNBLAÐSIHS
haldsnám í Frakklandi uns
hann gekk í Bandaríkjaherinn í
fyrri heimsstyrjöldinni. Var
hann þar foringi í fótgöngulið-
inu.
Síðar gerðist hann bókaút-
gefandi, uns hann gekk í þjón-
ustu ríkisins sem sendiherra
þjóðar sinnar. Hann er náinn
vinur Roosevelts Bandaríkja-
forseta frá æskuárum þeirra, og
hefir sú vinátta haldist fram á
þennan dag.
Okkur Islendingum var mik-
ill fengur að því, er Bandaríkja-
stjórn ákvað að útnefna hmgað
sendiherra. En sjerstakur heið-
ur og happ var það, að slíkur
maður, sem Mr. Mac Veagh
skyldi vera falin sú staða.
Enginn dregur í efa að ís-
lenska þjóðin er góðum gáfum
gædd og ýmsum kostum prýdd.
En hitt er heldur engum vafa
undirorpið, að gallar okkar og
skaplestir leynast ekki, þeim
'jem náin kynni fá af þjóðar-
högum okkar. Mat það, sem er-
lendir fulltrúar leggja á okkur
fer því mikið eftir því á hvaða
sjónarhól sá stendur er okkur
virðir fyrir sjer.
Það ríður á miklu, ekki síst
nú á tímum, að við njótum sann
mælis hjá þeim mönnum, sem
hingað eru sendir til þess að
kynna okkur öðrum þjóðum, að
þeir einblíni ekki á misfellurn-
ar, berji ekki í brestina, held-
ur líti með sanngirni og söguleg-
um skilningi á staðreyndir. Það
hefir verið okkur mikið happ og
getur orðið okkur ómetanlegur
stuðningur í framtíðinni, að hing
að skyldi koma, sem fyrsti sendi
herra Bandaríkjanna annar
eins landkynnir og Mr Mac
Veagh, gagnvart því stórveld-
inu sem íslendingar eru nú um
flest og mest háðir.
Þessi hámentaði gáfumaður
er í senn óvenjulega virðulegur,
aðlaðandi og elskulegur maður.
Vakti hann ekki aðeins virðingu
þeirra íslendinga er honum kynt
ust persónulega, heldur varð öll-
um hlýtt til hans.
Sjálfur átti hann greiðan að-
gang að öllu því er helst má
fegra íslendinga. Hann mat
mikils bókmenntir okkar, sjálf-
stæðisþrá og þrek, og dæmdi
milt það sem miður má fara í
fari okkar. Var hann alltaf boð-
inn og búinn til aðstoðar í mál-
efnum okkar og má rekja starf
hans í mörgum greinum íglend-
ingum til framdráttar og far-
sældar.
C' lugvjelamóðurskip taka sívax-
andi þátt í styrjöldinni. Áð-
ur urðu þau fyrir mikilli gagn-
rýni. Menn sögðu, að þau væru
of viðkvæm fyrir árásum. En nú
hafa þau sýnt það, að þau eru
verðug þess trausts, sem Eng-
lendingar hafa borið til þeirra.
Þau eru orðnar mikilvægar stöðv-
ar. Og þaðan geta flugvjelarnar
sótt á og varist úti yfir hafinu. í
þessu stríði hafa fulgvjelar frá
flugvjelamóðurskipum gert mikið
tjón á skipálestum, og hafa þau
reynst Bandamönnum ágætlega.
Mikið hefir verið talað og ritað
um flugvjelamóðurskipin, en öllu
minna um flugvjelarnar, sem á
þeim hafa aðsetur sitt. Gerð þess-
ara flugvjela verður að miða við
það, að þær verða að hefja sig
til flugs og lenda á mjög tak-
Þótt íslendingar samgleðjist
Mr. Mac Veagh er hann nú hef-
ir verið kvaddur til enn þýðing-
armeiri starfa í þágu fóstur-
jarðar sinnar, hörmum við ís-
lendingar sjálfra okkar vegna
að hann skuli hafa horfið hjeð-
an. Þeir sem kyntust sendiherr-
anum hjer og hans ágætu frú
munu af heilum hug óska þeim
allrar farsældar í framtíðinni.
mörkuðu svæði. Næstum því allar
móðurskipaflugvjelar hafa vængi,
sem hægt er að leggja saman.
Vinir og óvinir bera
virðingu fyrir þessum
flugvjelum.
Afrek móðurskipaflugvjelanna
hafa vakið aðdáun Bandamanna
og stuðningsmanna þeirra og ótta-
blandna lotningu fjandmannanna.
Lengi munu menn muna Taranto,
árásirnar á Bismarck, hinar dá-
samlegu en árangurlausu tilraunir
til að granda Scharnhorst og
Gneisenau og margar árásir á
skipalestir.
f frásögnum af þessum árásum
var oft minst á „Swordfish",
„Albacore“ og „Fulmar“. Allar
þessar flugvjelategundir voru
Framh. á bls. 232.
„Fulmar“-flugvjelin, hraðskreiðasta flugvjelategund í flugliði
breska flotans.
Frægustu flugvjelateg-
undirnar í flugliði
breska flotans