Lesbók Morgunblaðsins - 09.08.1942, Blaðsíða 6

254
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
KLEFI NR. 3
Smásaga eftir Joan Kennedy
okan hjúpaði Lundúnaborg
grárri, hálfgagnsærri
slæðu,
Þar var undarlegt um að lit-
ast, dularfult — jafnvel drauga-
legt. Menn- og vagnar urðu gríð-
arstórir og torkennilegir í ör-
stuttri fjarlægð.
„Fari þokan grábölvuð!“ sagði
Bill Harris og beygði sig yfir
stýrið á bifreiðinni sinni. „Jeg
sje ekki lengur til að stýra“.
„Æi! vittu hvort þú kemst
ekki til Pelhams snyrtistofunnar
fyrst“, sagði Mary biðjandi. „Jeg
verð að láta leggja á mjer hár-
ið!“
Þokan var svo þjett, að Bill gat
varla greint förunaut sinn. Hann
vissi bara að hún sat við hlið
hans, falleg og glæsileg, í dýru
loðkápunni sinni, og eitthvað,
sem átti að tákna hatt á sljettu
og gljáandi hárinu.
„Hvers vegna þarftu endilega
að láta eiga við hárið á þjer?“
spurði hann gramur, „þú veist
að mjer líst best á þig með hárið
sljett“.
„Vertu ekki að þessari vitleysu,
elskan!“ sagði hún blíðlega.
„Skildu mig eftir hjá Pelhams.
Jeg skal lofa því að láta þig ekki
bíða lengur en hálftíma".
Bill andvarpaði: „Þetta kven-
fólk!------“
Hún vafði loðkápunni fastar
utan um sig, og hryllti sig. „Jeg
ætla að reyna að sofna meðan
þær eru að greiða mjer. Jeg er
svo ógurlega syfjuð. Sennilega á
þokan sök á því!“
„Ekki ósennilegt", tautaði Bill
hálf úrillur. „Ef henni ljettir
ekki bráðum, get jeg ekki ekið
lengra“.
Vindhviða feykti skyndilega
þokunni til hliðar, svo að Bill gat
ekið áfram, og eftir sex mínútur
námu þau staðar fyrir utan hár-
greiðslustofuna.
★
Mary flýtti sjer inn. Bill hafði
lofað að bíða eftir henni á veit-
ingahúsinu við hliðina, en helst
aðeins í hálftíma, hafði hann
sagt. Það var ennþá hálfgerður
hrollur í henni. Það virtist sem
þokan hefði einnig náð að fylla
upphituð húsakynni snyrtistof-
unnar köldu og röku lofti.
En innan skamms hafði ilmur
hárþvottadufts, ilmvatna og púð-
urs, ásamt Böddum hlæjandi
kvenna sigrað hið drungalega
skap, sem þokan hafði komið
henni í.
Ung aðstoðarstúlka í ljósgræn-
um slopp rýndi áhyggjufull nið-
ur í litla bók, sem hún hafði fyrir
framan sig.
„Mjer þykir leitt, ungfrú
Carteris, að þjer verðið líklega
að bíða ofurlitla stund. Það er
svo erfitt að fást við hár kven-
fólksins í dag. Þokan hefir eyði-
lagt bylgjurnar, og auk þess hafa
þær verið óvenjulega margar. En
jeg skal gera það, sem jeg get, til
þess að þjer fáið skjóta af-
greiðslu".
Mary beit gremjulega á vör-
ina. „Jeg hefi aðeins hálftíma til
umráða, svo að þjer verðið að
finna einhverja til að afgreiða
mig“.
Unga aðstoðarstúlkan gekk
hratt niður ganginn milli klef-
anna, sem viðskiftavinirnir voru
afgreiddir í.
Mary fjekk sjer sæti og sagði
við sjálfa sig: „Bara að hún geti
nú náð í ungfrú Debham! Hún er
sú eina, sem jeg hefi nokkurt
álit á“.
Hún lokaði augunum og sat
þannig dálitla stund — hvíldi sig
ofurlítið. Alt í einu hrökk hún
upp. Unga, snotra hárgreiðslu-
stúlkan, sem hún hafði svona
mikið dálæti á, stóð við hliðina
á henni.
* „Æ, fröken Debham, það var
gott þjer komuð. Segið þjer ekki,
að þjer sjeuð tímabundnar! Vin-
ur minn bíður, og jeg þarf aðeins
að fá eina bylgju í vangann. —
Haldið þjer að þjer getið ekki
hjálpað mjer?“
Ungfrú Debham brosti dauf-
lega og kinkaði kolli. Mary undr-
aðist yfir því, hvað hún var und-
arlega þreytuleg.
„Veslings stúlkan!“ hugsaði
hún. „Það hlýtur líka að vera á-
kaflega þreytandi að gera ekk-
ert annað en að þvo, klippa og
leggja hár“.
En sú heppni, að hún skyldi þó
hafa tíma til að greiða henni, svo
að Bill þyrfti ekki að bíða.
Hún gekk hægt á eftir grönnu,
grænklæddu stúlkunni inn í einn
af litlu klefunum,sem hárgreiðslu
stúlkurnar afgreiddu viðskifta-
vini sína í. Venjulega voru þeir
hlýir og bjartir, en nú virtist þok
an einnig hafa rutt sjer til rúms
þar, svo að herbergið var baðað
undarlegri, hálfgagnsærri móðu.
Meira að segja spegillinn var þak
inn gráleitum úða.
Mary tók eftir nokkrum dökk-
um blettum á gólfinu. Hún hjelt
að það væru hár, sem af vangá
hefði ekki verið sópað burtu —
og ýtti við þeim með fætinum.
En þeir hurfu ekki — svo að öll-
um líkindum hafði helst þarna
niður dálítið vatn.
„Æ! hvað jeg er syf juð!“ sagði
hún við fröken Debham, sem var
að hagræða hvítu slái á herðum
hennar. Mary virti hana fyrir
sjer í speglinum. Lifandi ósköp
var stúlkan föl.
„En hvað mjer þykir leiðinlegt
að vera að ómaka yður, þegar
þjer eruð svona þreyttar“, sagði
Mary.
Undirmeðvitund hennar sagði
henni á óþægilegan hátt að unga
stúlkan væri veik. Hún nálgaðist
það að líta vofulega út. Hún var
altaf heldur fámál, en í dag
kom ekki eitt orð yfir varir
hennar. Jæja, það sakaði að
vísu ekkert — þeim mun meiri
hvíld var að láta hana eiga við