Lesbók Morgunblaðsins - 09.08.1942, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGÚNBLABSINS
255
hárið á sj.er. Hún var líka hrein-
asti snillingur í því að fá bylgj-
urnar fram á rjettan hátt.
Mary lokaði augunum og hálf
dottaði um stund. Litlu seinna
opnaði hún augun snöggvast og
virti ungfrú Debham fyrir sjer.
„Þjer ættuð eiginlega ekki að
vinna í dag. Þjer hljótið að vera
veikar!“
Ungfrú Debham brosti dapur
lega. Mary horfði áhyggjufull
á hana. Henni hafði altaf geðj-
ast vel að ungfrú Debham. En
hvað gat hún gert, þegar unga
stúlkan kaus að þegja yfir því,
sem þjáði hana?
Hendur hennar voru mjúkar
og varfærnar. Mary hagræddi
sjer í stólnum og lokaði augun-
um. Þegar hún vaknaði aftur,
hafði hún það á tilfinningunni,
að hún hefði sofið. Ungfrú Deb-
ham var horfin. Mary brosti.
„Hún hefir að öllum líkind-
um ekki tímt að vekja mig“,
hugsaði hún — það var fallega
hugsað af henni. En Mary flýtti
sjer þó að setja á sig hattinn.
Bill i»eið eftir henni, og setjum
nú svo, að hún hefði verið leng-
ur en hálftíma! Það lá við að
það væri hálfgerður bjarnar-
greiði, sem ungfrú Debham
hafði gert henni með því að
vekja hana ekki.
Á ganginum rakst hún á for-
stöðukonu hárgreiðslustofunn-
ar.
„Æ, fröken“, sagði hún, „mjer
þykir það leitt, en allar stúlk-
urnar eru uppteknar. Við höf-
um svo óskaplega mikið að gera.
Það er líklega þokunni að
kenna. Getið þjer ómögulega
komið ofurlítið seinna, t. d. kl.
5?“
Mary góndi á hana. „En jeg
---------það er búið að laga á
mjer hárið“.
Andlitið á ungfrú Trevor varð
eitt spurningarmerki: „Fyrir-
gefið, fröken. Jeg skil ekki vel,
hvað þjer eigið við---------“.
„Jeg sagði, að það væri búið
að laga á mjer hárið. Fröken
Debham hafði til allrar ham-
ingju tíma til þess. Jeg hjelt að
þjer hefðuð sent hana til mín!“
Ungfrú Trevor greip andann
á lofti, en Mary hjelt áfram:
„Hún afgreiddi mig í klefa
nr. 3“.
Mary gat ekki varist brosi.
Ungfrú Trevor var svo hræði-
lega skelkuð á svipinn. Hjelt
hún raunverulega að ekkert
gæti skeð þarna á stofunni án
hennar vitundar? Vonandi fengi
ungfrú Debham engar ákúrur
fyrir að hafa tekið hana á und-
an hinum stúlkunum, sem biðu.
Hún leit afsakandi á ungfrú
Trevor. Hún yrði líklega að
biðja hana að fyrirgefa ungfrú
Debham þessa bíræfni — og
taka sökina á sig. En hvers
vegna var svipur hennar skelf-
ingin uppmáluð?
„Yður er líklega ekki illt? “
spurði Mary kvíðin.
„Nei! nei! En klefi nr. 3 er
lokaður. Við höfum ekki notað
hann síðustu vikurnar — ekki
síðan — síðan-------
„Ef til vill ekki, en jeg veit
að hann er opinn núna. Ungfrú
Debham fór með mig þangað.
Er það kannske ekki hennar
klefi?“
„Jú, ungfrú, hann var það“.
„Hvað eigið þjer við með þessu
var?“
Mary var hætt að lítast á blik-
una. Ungfrú Trevor starði út í
loftið. Augnaráð hennar skelfdi
Mary. Það virtist sem hún væri
að berjast við að segja eitthvað,
en gæti ekki komið orðunum út
úr sjer. Krampakendir drættir
fóru um munn hennar. Andlit
hennar var náfölt og stakk mjög
í stúf við hárauðan varalitinn.
Loks rauf hún þögnina og sagði
lágri, hljómlausri röddu:
„Ungfrú Debham er — er dá-
in!“
Nú var það Mary, sem greip
andann á lofti. „En jeg segi yður
satt, hún var að enda við að laga
á mjer hárið í nr. 3.-----Jeg
skil ekki--------“.
Hún hætti í miðri setningu og
leit skelkuð á ungfrú Trevor. —
Hana langaði mest til þess að
æpa.
„Ungfrú Debham! Hún framdi
sjálfsmorð fyrir nokkrum vikum
síðan — og einmitt í klefa nr. 3.
Þess vegna notum við hann ekki
framar“.
Konurnar tvær störðu hvor á
aðra. Augu þeirra mættust full
óumræðilegrar skelfingar. Ung-
frú Trevor benti skjálfhent á
hattinn, sem Mary hafði á höfð-
inu. Mary tók hann af sjer.
„Hárið á yður — það hefir
ekki verið lagað“, stamaði for-
stöðukonan.
Mary beygði sig nær speglin-
um og sá, að forstöðukonan hafði
rjett fyrir sjer.
Snyrtistofa Pelhams misti einn
viðskiftavin fyrir fullt og alt —
Bill til mikillar ánægju.
Viðvaningar
Nýliðinn gekk til foringja síns
og ávarpaði hann á eftir-
farandi liátt:
„Herra undirforingi“, sagði
hann kurteislega. Jeg er hræddur
um að mjer hafi orðið lagleg
skyssa á þegar jeg ljet skrá mig
í herinn. JegJiefði þá líklega átt
að skýra frá því, að jeg vildi fara
í flugliðið, en jeg gleymdi því, og
nú hafa þeir sett mig í riddara-
liðið“.
„Nú! Hvað er athugavert við
riddaraliðið ?“ spurði undirforing-
inn höstuglega.
„Nú, eiginlega ekkert, að því
er jeg get best sjeð“, sagði ný-
liðinn. „En það er jeg sem er
ómögulegur. Jeg veit ekkert um
hesta, jeg hefi aldrei setið á hest-
baki á æfi minni, þess vegna lang-
ar mig til þess að biðja yður að
lána mjer meinlausan hest til þess
að byrja með“.
„Komdu hingað“, sagði- liðsfor-
inginn, og ískyggilegum glampa
brá fyrir í augum hans. Hann
benti á grannvaxinn ungan hest
þ^r skammt frá: „Þarna er hest-
urinn þinn“, sagði hann. „Þii seg-
ist aldrei hafa komið á hestbak.
Jæja! Þarna er þá hestur, sem
aldrei hefir verið komið á bak á!
Það er best að þið viðvaningarnir
vinnið saman!!“