Lesbók Morgunblaðsins - 16.08.1942, Blaðsíða 8

264
LESBÓK MORGUNBLADSINS
veit enginn um tildrögin að þessu
slysi nema jeg sjálfur og einn
annar maður, sem nú er horfinn
af landi burt. Nú, þar sem hún
er dáin, sakar ekki, þótt jeg
segi ykkur þetta.
Ungur kennari var nýfluttur til
þorpsins. Hann var la^jegur og
hafði göngulag sem hermaður. All-
ar stúlkur þorpsins eltu hann á
röndum, en án árangurs. Sann-
leikurinn var sá, að hann var
ákaflega smeykur við yfirmann
sinn, skólastjórann hann 'Grabu
gamla, sem var bæði skapillur og
vandlætingasamur.
Grabu gamli tók Hortensu fögru
— sem þið þektuð undir uppnefn-
inu hennar, Clochette — í þjón-
ustu sína. Unga kennaran-
um leist heldur vel á hana, og
hún, sem var eflaust hreykin af
því að bera sigur úr býtum í
samkeppninni við kynsystur sínar
í þorpinu — varð ástfangin af
honum. Honum tókst að fá hana
til þess að koma á stefnumót út
í heyhlöðu, sem stóð að baki
skólahússins, er hún hafði lokið
dagsverki sínu.
Hún þóttist ætla heim, er hún
hafði lokið starfi sínu, en í stað
þess fór hún út í heyhlöðuna, faldi
sig í heyinu, og beið þar elskhuga
síns. Hann kom brátt þangað til
hennar, og var einmitt að byrja
að hvísla að henni ástarorðum,
þegar hlaðan opnaðist og skóla-
stjórinn birtist í dyrunum. „Hvað
ertu að gera þarna, Sigikbert ?“
spurði hann. Það kom fát á unga
kennarann, þar eð hann bjóst við
að alt myndi komast upp um hann.
;jJeg er bara að hvíla mig hjerna
í heyinu, herra Grabu“, sagði
hann. _
Heyloftið var stórt og niðdimt.
Sigisbert ýtti lafhræddri stúlk-
unni út í horn og hvíslaði: „Parðu
og feldu þig. Jeg missi stöðuna,
ef þú ekki flýtir þjer“.
Þegar skólastjórinn heyrði pískr
ið, þá hjelt hann áfram: „Hvað
er þetta? Þú ert alls ekki einn“.
„Jú, það er jeg, herra Grabu“.
„En það ertu nú ekki samt. Við
hvern ertu að tala?“
„Jeg sver að jeg er einn, herra
Grabu!“
„Jeg mun ekki vera lengi að
ganga úr skugga um það“, sagði
Grabu gamli, um leið og hann
tvílæsti hlöðunni að utan, og fór
af stað til þess að sækja ljós.
Ungi maðurinn varð alveg
ringlaður af hræðslu. Hann út-
helti sjer yfir vesalings stúlkuna,
og kendi henni um alt saman.
„Parðu og feldu þig, svo að hann
finni þig ekki. Ætlarðu að eyði-
leggja alla framtíð mína, og gera
mjer ókleyft að vinna fyrir brauði
mínu. Parðu og feldu þig, segi
jeg!“
Þau heyrðu að lyklinum var
stungið í skrána. Hortense tók til
fótanna að glugganum, sem vissi
út að strætinu, opnaði hann og
sagði lágri en ákveðinni röddu:
„Þú getur komið og sótt mig
þegar hann er farinn“ og kastaði
sjer út.
Grabu gamli fann engan, og
varð steinhissa. Stundarfjórðungi
síðar kom hr. Sigisbert til mín og
skýrði mjer frá óhappinu. Stúlkan
lá fyrir neðan veginn og gat sig
hvergi hreyft, þar eð hún hafði
kastað sjer ofan af þriðju hæð.
Það var hellirigning. Jeg fór með
vesalings stúlkuna heim með mjer,
því að hægri fótur hennar var
brotinn á þrem stöðum, og beinin
stungust út gegnum holdið. Hún
kveinkaði sjer ekki, heldur sagði
með aðdáunarverðri skapfestu:
„Jeg hefi hlotið mína refsingu.
Jeg átti þetta skilið!“
Jeg sendi eftir hjálp og eftir
vinum stúlkunnar, og neyddist því
til að búa til langa sögu um
vagn, sem hefði ekið á hana, án
þess að staðnæmast og hyggja að
sárum hennar. Þorpslögreglan leit
aði ökuníðinganna í tvo daga —
en auðvitað án árangurs!
Þetta er alt og sumt! Mjer
virðist þessi lrona vera engu minni
hetja en margar “frægustu hetjur
veraldarsögunnar.
Þetta var einasta ástarævintýr-
ið hennar, svo að hún dó hrein
og saklaus sem barn. Hún var
píslarvottur., göfug og óbifanlega
trygglynd kona. Ef jeg ekki væri
fullur aðdáunar á henni, hefði jeg
aldrei sagt ykkurþessa sögu. Jeg
gat heldur ekki sagt neinum hana
meðan hún lifði, eins og þið ef-
laust skiljið".
Læknirinn hafði lokið frásögn
sinni. Mamma grjet, og pabbi
muldraði eitthvað í barm sjer, sem
jeg ekki heyrði, og síðan yfirgáfu
þau herbergið. Jeg kúrði mig nið-
ur í djúpa stólinn og hágrjet. Þá
heyrði jeg einkennilegan hávaða,
eins og einhverjir gengju þung-
lamalega um, og jeg heyrði að
eitthvað rakst í þilið við stigann.
Það var verið að fara burtu með
lík Clocliette gömlu.
LÝSINGUR
Framh. af bls. 262.
lent ofan í þessari örmjóu gjótu,
sem var í hvarfi í grasi, en hest-
urinn steypst yfir sig, með fótinn
á kafi í gjótunni. Við flýttum
okkur heim í mesta ofboði, er við
sáum að við gátum hjer ekkert
að gert, og sögðum hvernig komið
var. Piltar búa sig skjótt með
skóflur og önnur áhöld og stór-
gripabyssu. Lýsingur er leystur
upp úr gjótunni, með því að grafa
upp fótinn. En fóturinn hjekk við
hestinn á skinninu.
Lýsingur hoppaði nú á þrem
fótum í grashvamm fáar lengdir
sínar frá kvalastaðnum. Þar stóð
hann nokkur augnablik, lotinn,
angistarlegur, uns byssan veitti
honum lausn. Þannig lauk æfi
hans.
★
Næsta vor breiddi nýgræðingur-
inn yfir öll verksummerki í
hvamminum hans Lýsings, og
mætti ætla að með því væri hann
úr sögunni, nema í endurminning
okkar sem þektum hann.
Götuslóði lá yfir hvamminn
rjett fyrir neðan þar sem Lýs-
ingur stóð á banastund sinni. Við
lærðum það brátt, er rökkva tók
næsta sumar, að vara okkur, er
við áttum leið ríðandi eftir slóð
þessari. Það var víst mark að
hestar tóku snögt viðbragð ein-
mitt á þessum stað, þegar farið
var að dimma, rjett eins og þeir
sæju þar alt í einu eitthvað skelfi-
legt, er var hulið sjónum okkar
mannanna. Og alt var þetta eins,
hvort ókunnugir eða heimahestar
áttu í hlut.
Sáu þeir Lýsing, þar sem hann
stóð þrífættur og beið dauða síns?
Kannske stehdur hann þar enn
í dag í hvamminum sínum, þó
engir sjái hann nema hestar.
V. St.