Lesbók Morgunblaðsins - 23.08.1942, Blaðsíða 6

270
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
>♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦
I
í
$
♦
X
v
v
Ý
?
x
x
x
f
x
x
y
Ólafur Jóh. Si^urðsson: *»*x*«:**k**XmXm>
3 |
Tvær dúfur !
f
f
y
X
í fölum jurtagarði hinsta rósin mókir rótt
og rökkurkyrðin svæfir blómsins hjarta. «
Að dularfullu marki ein dúfa flýgur hljótt
og dökkum fjöðrum vængir hennar skarta.
Hjá fölum jurtagarði meðal laufsins brunna líns |
jeg leita þess, sem enginn skyldi týna. |
— Ein dúfa sveimar áttavilt um himin huga míns. 'j.
en hennar vængir engilbjartir skína. ;i:
•*•
»:♦
og dvelja þar um veturinn. Kom
sjer nú vel fyrir hana að eiga þar
góða vini, sem Finsens-fjölskyld-
an var. Næsta vor hjelt hún svo
heimleiðis, en þessi vetrardvöl
hennar varð að nokkru leyti orsök
þess, að hún sigldi aftur, mörg-
um árum síðar og ílentist í Dan-
mörku.
Annars átti Guðrún sáluga
heima í Holti nærri óslitið frá
því er fjölskyldan flutti frá Vest-
mannaeyjum, fram til aldamóta.
Var hún hjá foreldrum sínum,
meðan þeirra naut við, og ijet
sjer einkar ant um þau, er þau
tóku að eldast og þreytast. Eftir
dauða þeirra hjeldu nokkur syst-
kinanna heimilinu uppi með sama
myndarbrag og áður hafði ein-
kent það, og eftir að Matthías
sem var einkasonur gömlu hjón-
anna, kvæntist og stofnaði sjer-
stakt heimili, bjó Guðrún áfram
í „gamla Holti“ með systrum sín-
um, Pálínu og Sigríði, frá því er
Sigríður kom úr Indlandsför
sinni'og til þess er hún flutti al-
farin til Hafnar. Hafði Guðrún á
þeim árum sauma að atvinnu,
einkum kjólasaum og leysti hún
þau störf af hendi sem öll önnur,
með frábærri vandvirkni og sam-
viskusemi.
Ein þeirra Holtssystra, María,
var gift Einari Pálssyni bókhald-
ara á Akureyri og áttu þau mörg
börn. Árið 1887 tóku þau Holts-
systkin til sín tvö börn þeirra
Maríu og Einars. Voru þau bæði
stálpuð og báru nöfn gömlu
Holtshjónanna. Gengu þau þeim
að öllu í foreldra stað og kostuðu
Matthías til skólanáms og er hann
nú góðkunnur læknir hjer í bæ.
En systirin, Sólveig, giftist
Bjarna Jónssyni cand. jur. frá
Unnarholti, sem um langt skeið
var bankastjóri á Akureyri. Er
þar ekki á neinn hallað þó full-
yrt sje, að Gtiðrún Matthíasdóttir
hafi átt mestan og bestan þátt í
þvj að annast uppeldi þeirra með
kærleiksríkri umhyggju, festu og
alúð.
Guðrún sál. var óvenjulega hög
og hagsýn í öllum störfum sínum,
manna vandlátust að dagfari og
málfari, bæði við sjálfa sig og
aðra. Fór þó að öllu hóflega og
með fylstu skynsemi. Mun hún
bæði vegna þeirra mannkosta og
annara hafa notið meira trausts
og virðingar en alment er, enda
mun enginn, sem af henni höfðu
veruleg kynni, minnast hennar
látinnar á annan veg. Hún gift-
ist aldrei, en vann fyrir sjer alla
tíð meðan kraftar leyfðu og átti
síðan áhyggjulitla elli. Síðustu tvo
áratugina bjó hún með Sigríði
systur sinni, sem var einnig vel
mentuð og hafði farið víða um
lönd. Sigríður andaðist fyrir tæp-
um tveimur árum. Hin allra síð-
ustu ár dvöldu þær systur þó á
heimili bróðurdóttur sinnar, frú
Guðrúnar Matthíasdóttur frá
Holti og manns hennar, Einars
Samúelssonar stórkaupm. Önnuð-
ust þau hjón hinar öldruðu systur
með mikilli prýði, og því munu
þau ekki hafa komið hingað til
lands með Esju frá Petsamó, að
þau vildu með engu móti skilja
við þær Holtssystur, sem þá voru
komnar fram á bakka grafarinn-
ar.
Enda þótt Guðrún Matthías-
dóttir lifðLjmeginhluta æfinnar í
Danmörku og ynni Dönum af
heilum hug, þá var hún svo mik-
ill íslendingur, að jeg undraðist
það oft. Hún tók stundum all-
óþyrmilega í okkur unglingana,
sem heimsóttum hana, ef við slett-
um dönsku, þegar við töluðum
við hana og sagði okkur til synd-
anna, ef henni fanst í einhverju
ábótavant við hegðun okkar og
framkomu. En alt var það gert af
góðum hug og jafnan áttum við
hauk í horni þar sem hún var, ef
einhverrar aðstoðar þurfti við, og
það kom ósjaldan fyrir.
Þegar jeg lít um öxl og hugsa
til þessarar öldruðu móðursystur
minnar, þá finst mjer að hún hafi
verið óvenju heilsteypt persóna og
heyrt hefi jeg marga, sem henni
voru óskyldir, halda sömu skoð-
un fram. Hún var fríð kona, há
og grönn, tíguleg í framkomu, og
enda þótt hún yrði fyrir alvarlegu
áfalli, fótbroti, á gamals aldri, gat
ekkert beygt hana. Þegar jeg sá
hana í síðasta sinn, 1937, var hún
enn teinrjett, enda þótt ellimörk-
in væru þá farin að gera vart við
sig að öðru leyti, sem vonlegt var,
þar sem hún var komin fast að
níræðu.
Guðrún Matthíasdóttir varð
langlífust systkinanna frá Holti
við Skólavörðustíg. Hún var á-
gætur fulltrúi sinnar kynslóðar,
og við ættingjamir og aðrir vin-
ir hennar, sem nutum góðvildar
hennar og gestrisni, minnumst
hennar með þakklæti og virðingu.
Ragnar Ásgeirsson.
Kona nokkur kom þjótandi inn
á lögreglustöðina um daginn með
miklum hamagangi og hóf frá-
sögn á sorglegri sögu.
— Augnablik, sagði lögreglu-
þjónninn. — Þjer segið að skart-
gripunum yðar hafi verið stolið
meðan þjer voruð að borða?
— ó, nei, nei, það var miklu
alvarlegra, sagði hún kjökrandi.
— Matnum mínum var stolið með-
an jeg var að setja á mig skart-
gripina.