Lesbók Morgunblaðsins - 30.08.1942, Blaðsíða 2

2Í4
LESBÓK MORGUNBLAÐSIlSfS
og hafði regnhlíf sína yfir sjer,
en hún var svo lítil, að hún nægði
varla til að skýla nefinu á náung-
anum. En þarna sat hann og var
orðinn hundblautur.
Kunningjar hans sögðu, að hann
væri ekkert skrítinn, en hann hag-
aði sjer bara svona til þess að fara
í taugarnar á De Mille.
★
Eitt einkenni De Mille er, að í
kvikmyndum þeim, sem hann
stjórnar vill hann ekki hafa neitt
svikið. Alt verður að vera, en
ekki að eins að virðast.
Einu sinni sat hann og Sam
Wood, sem þá var aðstoðarkvik-
myndastjóri hans, en er nú orðinn
heimsfrægur kvikmyndastjóri, sem
stjórnað hefir óviðjafnanlegum
myndum, eins og t. d. „Verið þjer
sælir, hr. Chips“ og „Kitty Foyle“.
Alt í einu sagði De Mille: „Heyrðu
mig nú, Wood minn góður. Við
þurfum að útvega okkur hlje-
barða fyrir næsta þátt á morgun.
„Já“, sagði Wood, „jeg er búinn
að sjá mjer út einn vel stoppað-
an“. „Hvað heyri jeg? Ertu geggi-
aður maður? Stoppaðan hljebarða
í mynd, sem jeg stjórna?“ æpti
De Mille stórhneykslaður. Honum
fanst það vera jafnmikil fjarstæða
og að ætla að fara að kæfa móður
sína eða svívirða þjóðfánann. „Nei,
lagsmaður. Þú gjörir svo vel að
fara og ná í bráðólman hljebarða,
fallegan og í broddi lífsins“. —
Aumingja Wood þ’orði ekki annað
en að hlýða.
En svo horfði til stórvandræða.
Þegar Wood var búinn að ná í hlje
barðann, þá afsagði Thomas Meig-
han, sem ljek í þessari mynd að
fara út úr herbergi sínu, meðan
skepnan væri á kvikmyndastöð-
inni. En Wood bjargaði öllu við.
Hann hljóp út í lyfjabúð, sem var
hinum megin við götuna og keypti
kloroform. Svo var veslings dýrið
svæft og nú þorði Meighan að fara
út úr herbergi sínu, en þó með
hálfum huga.
Af því að De Mille vill hafa alt
ósvikið og verulegt í myndum sín-
um, hefir hann eytt svo miklu fje,
að Paramount fjelagið, sem hann
starfar hjá hefir oft verið í dauð-
ans angist.
Hann heimtar, að föt leikend-
anna sjeu úr fínasta efni, sem hægt
er að fá, þótt það sjáist alls ekki
á myndinni, hvort leikandinn sje
í fötum úr góðu eða ljelegu efni.
Hann vill, að blóm, sem kærastinn
gefur kærustunni sinni sjeu þau
dýrustu og fallegustu, sem hægt
er að fá, enda þótt gerviblóm
myndu gera alveg sama gagn. Og
svona mætti lengi telja.
De Mille segir sem svo; Leik-
andinn leggur sig miklu betur
fram, ef hann er ekki klæddur í
einhverjar ódýrar druslur. Og
hvernig á leikkonan að geta bros-
að' yndislega um leið og kærastinn
færir henni nokkur tuskublóm?
De Mille virðist hafa á rjettu að
standa, því að svo mikið er víst,
að kvikmyndir þær, sem hann hef-
ir stjórnað, hafa fært Paramount
fjelaginu vænan skilding.
★
De Mille er oft utan við sig.
Eitt sinn var hann að horfa á
kvikmynd, sem nýbúið var að
taka. Hjá honum sat samverka-
maður hans, Rosson.
Þegar komið var aftur í miðja
myndina stökk De Mille á fætur
og æpti: Bölvuð hörmung er að
sjá þessa mynd. Jeg skammast
mín fyrir þig, Rosson. Sonarsonur
minn, sem er 5 ára, hefði getað
tekið þessa mynd betur.
Rosson svaraði: „Mjer þykir það
mjög leitt, vinur minn, en jeg tók
alls ekki þessa mynd, heldur þú
sjálfur". De Mille varð æfur og.
bar á móti þessu, en svo var
myndatökumaðurinn kallaður til
vitnis og hann var á sama máli
og Rosson.
★
Cecil B. Mille á einkennilega
sögu að baki sjer. Það var ein-
skær tilviljun, að hann fór að fást
við kvikmyndir.
Einu sinni voru tveir menn.
Annar þeirra hjet Samuel Gbld-
wyn. Hann var braskari, sem lifði
á því að kaupa hanska í París á
fimtíu cent parið og selja þá aft-
ur í New York á þrjá dollara og
fimtíu cent parið. Hinn hjet Jesse
L. Lasky og vaf mágur Goldwyns.
Hann var forstjóri lítils leikhúss.
1912 voru sett lög um innflutn-
ing, sem ollu því, að Goldwyn
varð að hætta þessu starfi sínu.
Lasky fór á hausinn um sömu
mundir.
Þessum tveim mönnum kom
saman um að stofna kvikmynda-
fjelag. Þeir sáu, að kvikmyndafje-
lög græddu óhemju fje.
En nú vantaði þá duglegan kvik
myndastjóra. Lasky hafði sjeð fit
mann, sem hann áleit mjög vel til
starfsins fallinn. Maðurinn var
William C. De Mille.
Þeir fóru nú til þessa manns
og buðu honum kvikmyndastjóra-
stöðuna, en hann afþakkaði boð-
ið heldur en ekki kuldalega. Þeg-
ar Goldwyn og Lasky vorú búnir
að setja á sig hattana og voru í
þann veginn að fara, kom móðir
Williams og spurði, hvort ekki
væri athugandi, að yngri bróðir-
inn, Cecil B. De Mille, fengi stöð-
una í staðinn fyrir William.
Eftir dálítið þóf fjellust þeir
fjelagar á það.
Cecil var þá 31 árs.
★
Daginn eftir hittust þeir allir
þrír. Þeim leist báðum ágætlega
á Cecil.
Nú var alt tilbiiið. 20.000 doll-
ara þurfti að Ibggja í stofnsjóð
fjelagsins.
Hver þeirra lagði 5.000 dollara.
Þá voru 15.000 komnir, en 5.000
voru enn eftir. Nú var um að gera
að finna-einhvern víðsýnan mann.
William C. De Mille varð fyrst-
ur manna fyrir valinu. En hann
tók því fjarri, kvaðst verða eiga
einhverja aura til þess að kosta
heimför Cecils, er fjelagið væri
komið á hausinn.
Því næst sneru þeir sjer til
Dustin Farnum, sem þá var fræg-
ur leikari og buðu honum þennan
5.000 dollara hlut í fjelaginu.
Farnum vildi ekki heyra það
nefnt, en bauðst hinsvegar til að
vinna fyrir þá, ef hann fengi 250
dollara á viku í kaup.
Aumingja Farnum hagaði sjer
heimskulega. Ef hann hefði þegið
boðið, þá myndi hann á næstu
10 árum hafa grætt 15.000.000
dollara.
Nú var ekki um annað að gera
fyrir þá fjelagana en að hefjast
handa, enda þótt þá skorti enn
þessa 5.000 dollara. Þeir fóru til