Lesbók Morgunblaðsins - 30.08.1942, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 279
Hádegisverðurinn
Smdsaga eftir Somerset Maugham
Jeg sá hana í leikhúsinu. Það
var langt síðan jeg hafði sjeð
hana, og jeg hefði eflaust ekki
þekkt hana aftur, ef jeg hefði
ekki heyrt mann, sem sat rjett
hjá mjer nefna nafn hennar. —
Hún ávarpaði mig glaðlega.
„Nú er orðið langt síðan við hitt-
umst. En hvað tíminn flýgur á-
fram. Við höfum hvorugt okkar
yngst með árunum. Manstu þegar
við hittumst fyrst? Þú bauðst
mjer til hádegisverðar“.
Hvort jeg mundi!
Það var fyrir tuttugu árum síð-
an, meðan jeg bjó í París. Jeg
bjó í lítilli íbúð í ódýru hverfi,
og hafði rjett nóga peninga til
þess að drága fram lfið. Ilún hafði
lesið bók eftir mig og skrifað
mér álit sitt á henni. Jeg svaraði
brjefinu, og þakkaði henni fyrir.
Skömmu seinna fjekk jeg annað
brjef frá henni, þar sem hún
sagði að hún ætti leið gegnum
París, og hún vildi gjarnan fá
tækifæri til þess að tala við mig.
En tími hennar var takmarkaður,
og eina frístundin hennar væri um
hádegisbilið, næstkomandi fimtu-
dag. Myndi jeg ekki vilja borða
með henni hádegisverð á Foyot-
hótelinu?
Foyot var hótel, þar sem öld-
ungadeildarmennirnir snæddu há-
degisverðinn sinn. Jeg hafði alls
ekki efni á því að bjóða henni
þangað. En jeg var upp með mjer,
og of ungur til þess að geta neit-
að kvenmanni um nokkurn hlut.
Jeg átti áttatíu franka — en
þeir áttu líka að endast mjer út
mánuðinn. Venjulegur hádegisverð
ur myndi ekki kosta meira en
fimmtán franka. Ef jeg þá drykki
ekkert kaffi það sem eftir væri
mánaðarins, myndi jeg geta lifað
sæmilegu lífi.
Jeg skrifaði henni aftur og
sagði henni, að mjer væri sönn
ánægja í því að hitta hana á
Foyot, klukkan hálf eitt á fimtu-
daginn.
Hún var ekki eins ung og jeg
hafði búist við, og útlit hennar
var að vissu leyti eftirtektarvert
— en ekki að sama skapi aðlað-
andi. Satt að segja var hún kona
á fertugs aldri (töfrandi aldvir að
vísu — en þó hefir hann ekki svo
mjög djúptæk áhrif á menn við
fyrstu sýn). Mjer fanst hálfpart-
inn að hún hefði meira af stórum
jöfnum hvítum tönnum, en hún
nauðsynlega myndi þurfa á að
halda. Hún var málgefin, en þai
eð aðal umræðuefni hennar var
jeg sjálfur, hlustaði jeg með at-
hygli á hana.
Mjer brá, þegar jeg sá matseð-
ilinn, því að verðið var svo miklu
hærrá, en jeg hafði búist við. En
hún huggaði mig — óafvitandi
þó!
„Jeg borða aldrei neinn hádeg-
isverð“, sagði hún.
„Segðu þetta ekki“, svaraði jeg
gestrisinn.
„Jeg borða aldrei nema einn
rjett. Mjer finst nútíma kynslóð .
borða alt of mikið. Mjer þætti
gaman að vita, hvort þeir hafa
nokkurn lax lijerna“.
Jæja! Laxveiðitíminn var ekki
kominn, og hann stóð ekki á mat-
seðlinum, en jeg spurði þjóninn
að því hvort hann væri til. Ó, já,
þeir voru nýbíinir að fá einn, þann
fyrsta á árinu." Jeg bað um hann
handa gesti mínum.
Yeitingaþjónninn spurði hana
hvort hún vildi ekki fá eitthvað
meðan verið væri að sjóða laxinn.
„Nei“, svaraði hún. „Jeg borða
aldrei nema eina tegund, nema ef
þér ættuð dálítið af styrjuhrogn-
um. Jeg hefði ekkert á móti styrju
hrognum“.
Jeg varð gagntekinn af skelf-
ingu. Jeg vissi nógu vel, að jeg
hafði ekki efni á því að kaupa
styrjuhrogn — en jeg gat auðvit-
að ekki skýrt henni frá því. Jeg
bað veitingamanninn fyrir alla
muni að koma með styrjuhrogn.
Handa sjálfum mjer valdi jeg
ódýrasta rjettinn á matseðlinum
— nautasteik.
„Jeg held, að þú gerir rangt í
því að borða kjöt“, sagði hún.
„Jeg skil ekki, hvernig þú hefir
hugsað þjer að geta unnið eftir
að þú hefir troðið í þig
eins tormeltri fæðu og nautasteik.
Jeg lief óbeit á því að borða of
mikið“.
Næsta vandamálið var drykkur-
inn með matnum.
„Jeg drekk aldrei neitt með há-
degisverðinum“, sagði hún.
„Ekki jeg heldur!“ svaraði jeg
ljettur á brúnina.
„Nema hvítvín" hjelt hún áfram,
eins og ekkert hefði 1 skorist.
„Frönsku hvítvínin eru sVo ljett.
Þau eru meltingunni hreint og
beint nauðsynleg11.
„Hvaða tegund viltu?“ spurði
jeg — gestrisinn að vísu — en ef
til vill dálítið þungur á brúnina.
Hún brosti blítt til mín.
„Læknirinn minn bannar mjer
öll vín nema kampavíu".
Jeg býst við að jeg liafi föln-
að. Jeg bað um hálfa flösku. Um
leið ympraði jeg á því við hana,
að læknirinn minn hefði ráðið mjer
eindregið frá því að drekka kampa
vín,
„Hvað ætlarðu þá að drekka?“
spurði hún.
„Vatn“.
Hiin át laxinn og hún át styrju-
hrognin. Hún talaði án afláts um
listir, bókmenntir og hljómlist. En
jeg braut heilann um það hvað
reikningurinn myndi verða hár.
Þegar nautasteikin mín var kom-
in á borðið tók hún mig alvar-
lega til bæna.
„Jeg sje að þú leggur það í vana
þinn að borða tormeltan hádegis-
verð. Það er eflaust miskilningur.
Hvers vegna ferðu ekki að mínum
ráðum og borðar aðeins einn rjett.
Jeg er viss um að þjer líður miklu
betur á eftir“.
„Jeg ætla aðeins að borða einn