Lesbók Morgunblaðsins - 30.08.1942, Blaðsíða 8

280 LESBÓK MORGUNBLAÐSlNtí
rjett sagði jeg, þegar þjónninii
kora aftur með matseðilinn.
Hún bandaði honum einnig frá
sjer.
„Nei, nei! Jeg borða aldrei neinn
hádegisverð. Aðeins einn munn-
bita. Mig langar aldrei í meira.
Jeg borða hádegisverð mestmegnis
fyrir siðasakir. Mjer er ómögulegt
að borða meira, nema þeir hefðu
eitthvað til af risasperglum. Mjer
myndi þykja leiðinlegt að yfirgefa
París án þess að hafa bragðað þá.
Hjartað í mjer færðist niður á
við. Jeg hafði sjeð þá í búðar.
gluggum, og vissi því, að þeir voru
hræðilega dýrir. Það hafði oft
komið vatn fram í munninn á
mjer við það að horfa á þá.
„Ungfrúna langaði til að vita
hvort þér hefðuð til nokkra risa-
spergla“, sagði jeg við veitinga-
þjóninn.
Jeg óskaði þess af öllu hjarta
að hann svaraði þessu neitandi.
En svo var því miður ekki. —
Ánægjubros færðist yfir feitlagið
munkslegt anlit hans. Hann full-
vissaði mig um, að það væri nóg
til af þeim, geysistórum og unaðs-
lega meyrum.
„Jeg er eiginlega alls ekki svöng
en fyrst þú endilega vilt, þá hef
jeg ekkert á móti nokkrum spergl-
um“.
Jeg pantaði sperglana.
„Ætlar þú ekki að fá neina
handa sjálfum þjer“? spurði liún.
„Nei, jeg borða aldrei spergla“.
„Jeg vissi að sumu fólki geðj-
ast ekki að sperglum, en engu að
síður eru þeir hollir. Jeg er viss
um að þú gereyðileggur heilsu
þína og vaxtarlag með öllu þessu
kjötáti.
Við biðum meðan verið var að
sjóða sperglana.
Jeg var gagntekinn af örvænt-
ingu. Vandamálið var ekki leng-
ur, hvað jeg mundi eiga mikla
peninga, það sem eftir væri mán-
aðarins, heldur hvort jeg ætti
nóga peninga til þess að borga
reikninginn. I>að myndi Vera nið-
urlægjandi, ef mig t. d. vantaði
10 franka og sæi mig tilneyddan
til þess að fá þá lánaða hjá henni.
Jeg myndi aldrei geta fengið mig
til þess.
Að síðustu tók jeg þá ákvörðun,
að ef reikningurinn yrði hærri en
svo, að jeg gæti borgað hann,
myndi jeg reka upp ógurlegt óp
og segja að jeg hefði verið rænd-
ur.
Annars var eþki um annað að
ræða en borga reikninginn með
því sem jeg hafði og skilja eftir
úrið mitt að veði, þangað til jeg
gæti borgað afganginn.
Sperglarnir voru bornir á borð.
Þeir voru gríðar stórir og
girnilegir. Ilmurinn af bræddu
smjörinu kitlaði mig í nefið. Jeg
horfði á bannsettan kvenmanninn
kyngja græðgislega stórum munn-
bitum af þeim. Jeg var öskureiður
innbyrðis, en talaði þó kurteislega
við hana um ástandið á Balkan-
skaga. Loksins var hún búin með
þá.
„Kaffi?“ spurði jeg.
„Jú takk, aðeins kaffi og rjóma-
ís“, svaraði hún.
Jeg var orðinn alveg kærulaus,
svo að jeg bað um kaffi handa
mjer, og kaffi og rjómaís handa
henni.
„Jeg skal segja þjer nokkuð“,
sagði hún. „Það er álit mitt, að
mönnum beri ætíð að standa upp
frá borðum með það á tilfinning-
unni, að þeir geti borðað meira“.
„Ertu ennþá svöngf' spurði jeg
dauflega.
„Nei, nei, jeg er ekkert svöng,
því að jeg borða aldrei neinn há-
degisverð. Jeg drekk einn bolla
af kaffi á morgnanna og síðan
miðdegisverð, en aldrei nema einn
rjett til hádegisverðar. Jeg var
að hugsa um þig“.
„Nú, þá fer jeg að skilja“, sagði
jeg.
Síðan skeði það hræðilegasta!
Meðan við biðum eftir kaffinu
kom veitingaþjónninn allur upp-
ljómaður af ánægju með fulla
körfu af risastórum ferskjum. Þær
höfðu á sjer roða saklausrar
stúlku, og litblæ ítalsks landslags.
En uppskerutími ferskjanna var
ekki kominn. Hamingjan mátti
vita hvað þær kostuðu. En jeg
komst brátt að raun um það, því
að gestur minn tók eina, og snæddi
hana með bestu lyst.
„Sjáðu til“, sagði hún, „þú ert
búinn að fylla á þjer magann af
kjöti (þessi eina vesæla nautakjöts
sneið!) og getur því ekki borð-
að meira, en jeg? Jeg hef ekki
nema rjett nartað í mat, svo að
jeg hefi góða lyst á ferskju“.
Reikningurinn kom, og jeg hafði
rjett nóg til þess að borga hann
og gefa dálítið þjórfje.
Hún horfði stundarkorn á þrjá
franka, sem jeg fjekk þjóninum,
og jeg sá það á henni, að henni
þótti jeg nískur. En þegar jeg
gekk út úr veitingahúsinu, átti
jeg heilan mánuð framundan mjer
en ekki einn einasta eyri í vas-
anum.
„Farðu að ráðum mínum“, sagði
hún, þegar við kvöddumst, „borð-
aðu aldrei nema einn rjett til há-
degisverðar“.
„Jeg mun ganga ennþá lengra
en það!“ sagði jeg. „Jeg ætla ekki
heldur að borða neinn miðdegis-
verð í dag.
„Gárungi", kallaði hún glaðlega,
um leið og hún stökk inn í leigu-
vagn, „þú ert hreinasti gárungi!“
En stund hefndarinnar er kom-
in. Jeg er að jafnaði ekki hefni-
gjarn maður, en þegar hinir ó-
dauðlegu guðir taka málið í sín-
ar hendur og hefna fyrir smælingj
ann, þá finst mjer afsakanlegt að
horfa á það með ánægju.
Nú vegur hún 210 pund.
Rödd í símanum: Læknir, eruð
það þjer? Konan mín fór úr kjálka
liðnum. Gætuð þjer komið ein-
hverntíma í næstu viku til að líta
á hana?
★
— Jósep ! Jósep !
— Já, mamma.
— Ertu að spýta í gullfiska-
skálina?
— Nei, mamma, en jeg er kom-
inn ansi nálægt he'nni.
★
Flækingur: Jeg vildi að jeg
ætti milljón krónur. Þá skyldi jeg
kaupa mjer lystiskip og fara í
ferðalag umhverfis jörðina.
Annar flækingur: Mundir þú
bjóða mjer með þjer?
— Ertu vitlaus. Úr því þú ert
svo latur að þú nennir ekki að
óska þjer, þá getur þú verið
verið heima.