Lesbók Morgunblaðsins - 13.09.1942, Blaðsíða 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
287
frá við ylinn af hörnndinu, en
fraus að utan, svo að þykk klaka-
húð lagðist á andlit þeirra.
Þeir voru líka orðnir þreyttir
mjög, þegar þeir töldu sig komna
út fyrir snjóflóðasvæðið. Þar sett-
ust þeir niður, undir stóran stein,
til að hvíla sig og til þess að
hreinsa klakahúðina frá vitum
sjer. En því var nú ver, að þeir
voru ekki komnir" út fyrir snjó-
flóðasvæðið. — Meðan þeir sátu
þarna, skall yfir þá mikil og þung
snjóskriða. í annað sinn á skömm-
um tíma runnu þeir með flóðinu á
sjó út og færðust í kaf. Bar nú
báða lengra út en í hið fyrra
skiftið, og vissi hvorugur gjörla,
hvernig þeir komust aftur til
lands. Líklegt er, að þeir hafi
flotið betur, sökum þess að fötin
voru stokkfreðin, og brimið því
átt hægara með að skola þeim á
land. En þegar þeir fundust aftur
í fjörunni, kom í ljós, að nú
höfðu báðir mist af sjer byssurnar,
sem voru þó spentar fastar á þá,
með leðurólum. Þorlákur hafði auk
þess mist skinnhúfuna, skóna a£
fótum sjer og vetlingana af hönd-
unum. Áfram iirðu þeir samt að
halda, því að kyrseta var sama og
dauði, úr því sem nú var komið.
Ilægt og sígandi brutust þeir
enn áfram á móti bvlnum.
Síðast urðu þeir að skríða við
og við. Klukkan að ganga sex um
kvöldið náðu þeir innstu verbúð-
inni í Höfpunum. Höfðu þeir þá
verið rúmar fimm klukkustundir
að berjast við að komast þá leið,
sem er tæpur klukkustundar gang
ur fram og til baka í góðu færi.
Vermennirnir höfðu skotið loku
fyrir hurðina að innan. Þeim fanst
ekki fært út fyrir dyr, sem heldur
ekki var. Þeir bræður reyndu nú
að knýja dyra. Kom þá einhver
fram, skaut loku frá og opnaði
lítið eitt. Varð honum bilt við og
skelti aftur hurðinni. Geklc þá
fram annar af vermönnum, lauk
sá upp og kippti þeim bræðrum
inn fyrir. Síðan lokaði hann skjót
lega, því að kaldan gust lagði um
alla búðina, meðan opið var. Ver-
manni þeim, er fyrr hafði til dyra
gengið, var nokkur vorkunn, þótt
honum sýndust þar ófreskjur ein-
ar úti fyrir, en eigi mennskir
menn.
Báðir voru þeir bræður nú hin-
ir ferlegustu ásýndum, fannbarnir
frá hvirfli til ilja, með klakahúð
yfir alt andlitið og fötin öll stokk-
frosin. Og á Þorláki, sem var ber-
höfðaður, náði klakahettan frá
hvirfli og sljett á axlir niður.
Vermennirnir veittu þeim bræðr
um alla aðhlynningu, sem hægt var
að láta í tje. Innan stundar voru
þeir háttaðir ofan í rúm og falln-
ir í fastan svefn. Þreyttur líkam-
inn krafðist hvíldar. — Fast og
draumlaust sváfu þeir alla nótt-
ina, en í birtingu morguninn eft-
ir vöknuðu þeir og gáðu til veðurs.
Var þá hríðinni ljett og veðrinu
slotað. Himininn var heiðskír, en
brim var enn mikið. Klæddust þeir
bræður nú í flýti. Vermennirnir
vöknuðu og báðu þá hvílast leng-
ur, en þeim hjeldu engin bönd.
Nú var háf jara, og þeir vildu kom
ast sem allra fyrst á staðinn, þar
sem síðara snjóflóðið tók þá út,
daginn áður. Þeir ætluðu að leita
að byssunum, því að þær voru
langdýrustu gripirnir sem þeir
áttu til í eigu sinni. Þeir þökkuðu
því vermönnunum veittan greiða
og lögðu síðan á stað inn með
hlíðinni. Þegar þeir komu þar að,
sem snjóskriðan hafði fallið fram,
gengu þeir á fremstu flúðir og
svipuðust um.
Eftir alllanga leit tókst þeim
að finna báðar byssurnar. Þær
voru óbrotnar, en þurfa myndu
þær ærlega hreinsun og smurn-
ingu, að hægt yrði að skjóta
úr þeim næst. En bræðurnir höfðu
engar áhyggjur út af því. Þeir
kunnu jafn vel að hirða verkfæri
sín og að nota þau í veiðiferðum.
Glaðir í skapi slöngvuðu þeir
sjóblautum tvíhleypunum um öxl
og gengu IjettStígir inn Súða-
víkurhlíð. Ekkert varð þeim meint
af svaðilförinni daginn áður. —
Eftir nokkra daga voru þeir aft-
ur farnir að liggja úti um nætur,
fyrir tófum. Þetta voru hraustir
veiðimenn.
Þorlákur Guðmundsson sagði
mjer þessa sögu sjálfur, seint í
ágúst 1942, þá var hann að verða
65 ára. Og enn þá fer hann í
svona útilegur um kaldar og dimm
ar vetrarnætur, ef hann hefir
einhverja von um að fá tófu í
skotfæri.
P AP E Y
Framh. af bls. 285.
skyldu, en þann veg leist mjer á
hana að með jafnmiklum rjetti
mætti halda því fram að þar gætu
3—5 fjölskyldur lifað ágætu lífi,
ef aukin væri ræktunin og væri þó
mikið beitiland. Við skulun^vona
að þar megi bygð haldast lengi
enn, á þessum friðsæla fagra stað,
sem er ef til vill sá bletturinn sem
einna fyrstur hefir verið í bygð á
landi hjer. Mjer þótti mikitS vænt
um að fá að koma í eyna á meðan
Gí§li bóndi var þar og hans heim-
ili og mjer virðist hann bera ald-
urinn svo vel að vænta má að hann
endist nokkuð enn þótt aldraður
sje. Og meðan hann er þar er
Papey höfuðból og höfðingjasetur.
Föstudagskvöldið 7. ágúst kom
svo afkomandi Hjörleifs sterka
með „trilluna“ að sækja okkur.
Kvöddum við húsráðendur með
þökk í huga fyrir ágætar viðtökur
og góða daga! Ylgja var heldur
meiri í sjó en þegar við komum og
þokan var þjett og grá. Við fór-
um milli eyjarinnar og hólmanna,
fuglinu gargaði í eyru okkar og
við nutum enn fegurðar eyjarinn-
ar Qokkra stund. Svo sáum við
ekkert annað en þokuna. Veður
var orðið heldur hráslagalegt. —
Innan skamms sáum við Skor-
beinssker til hægri handar, við
vorum þá á rjettri leið, í Skor-
leinsál.
Svo fór að sjást til skerja og
grænna hólma út af Djúpavogi, *
en þangað komum við eftir rúm-
lega klukkustundar ferð frá eyju
Papanna írsku. Þá var að byrja^
að rigna. „Hann“ var genginn í
ótíð þá sem stendur yfir enn.
Skoti nokkur kom í banka og
bað um að fá að tala við yfir-
bankastjórann.
— Iiafið þjer nafnspjald, herra
minn? spurði afgreiðslumaðurinn.
— Já,v svaraði Skotinn, en eruð
þjer hreinn um hendurnar? Jeg
þarf að fá nafnspjaldið mitt aft-
ur, skal jeg segja yður.