Lesbók Morgunblaðsins - 04.10.1942, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
307
svo þarna í innilegum faðmlögum,
líkt og þau hefðu sofnað út frá
drykkjuæði.
í búrinu var fata með 100 hænu
eggjum og í hillunum sulta, saft,
krydd og annað matarkyns, að ó-
gleymdri lýsisflösku. Þetta var
alt saman í einni deiglu á gólfinu,
og hefir þar sjálfsagt verið um
að ræða eina kjarnmestu kraft-
súpu, sem sögur fara af, enda þótt
hún sýndist ekki beint girnileg
til snæðings.
Kötturinn sat í stiga, sem ligg-
ur upp á loft, í einu ólögulegu
hnipri og rófan sýndist svo stutt,
að jeg hjelt, að það hefði höggv-
ist af henni. Þegar hann sá mig,
rak hann upp ámátlegt vein.
Eins og áður er getið kom
hræðsla fólks ekki fram fyr en
þetta var alt afstaðið, en þá urðu
sumir eins og utan við sig. Ein
kona lagði tvisvar af stað til þess
að mjólka kúna og í hvort tveggja
skiftið með öskufötu í hendinni.
Hefði duflið ekki sprungið
undir klettinum, þá hefðu næstu
hús farið í rúst. Talið var, að um
400 rúður hefðu farið.
Næstu 8 daga var öskubylur og
fólkið varð að hafast við í skól-
anum. Bæði var það, að húsin voru
ekki íbúðarfær, enda vofði sama
hættan yfir. Það sást ekki út á
sjóinn nema stund og stund, þeg-
ar bjartast var á daginn. Verðir
voru að sönnu hafðir út með
ströndinni, en í byl og náttmyrkri
var ekki slíku að treysta.
Þessa daga sprakk líka dufl í
firðinum og eitt hús yst í bygð-
inni stórskemdist. Fólkið hafði þá
ekki sofið í þessu húsi nokkrar
nætur, en þessa nótt ætlaði fólk-
ið að vera heima, því að veður
var skárra og ekkert sást hættu-
legt. En um kvöldið bókstaflega
rekur eldri sonur hjónanna fólk-
ið út og segir, að þar verði eng-
inn maður þá nótt. Hefði hann
ekki fengið því framgengt, er lík-
legt, að slys hefðu hlotist af. Ekki
var hægt að merkja, að þetta væri
fyrir hræðslu sakir hjá piltinum.
Hann sagði bara, að þetta hefði
lagst í sig.
Halldór Pjetursson.

'i’ jr
y
y
y
y
y
y
y
y
y
y
y
I
I
y
X
?
y
y
6
Um Dali skein ágústsól hádegisheit
er heyrðum vjer andlátsfregn þína.
Þá var eins og dimdi í sjerhverri sveit,
þótt sól hjeldi áfram að skína,
— sem húmrökkur fjelli um foldu og sæ,
er frjettist til gestsins með ljáinn;
það var eins og Dalirnir breyttu um blæ,
þegar Bjarni var sigraður — dáinn.
Sem stofninn á berangri sterkur og hár,
liann stóð af sjer hörðustu bylji.
Jafn-stoltur og hreinn eftir áttatíu ár
var öldungsins kjarkur og vilji.
Hann bognaði aldrei, hann bljes ekki í kaun,
hann bað ekki afláts nje vægðar,
þótt örlögin færðu ’honum raun eftir raun
og reyndu að beygja ’ann til þægðar.
Og margur var gesturinn, öll þessi ár,
sem einhverjum vanda var gripinn
og kom heim að Ásgarði fölur og fár,
en fór þaðan glaðari á svipinn,
því altaf var húsbóndans höfðingjalund
jafn-heilsteypt — og spurði ekki að launum,
og enginn var skjótari á örlagastund
að aðstoða vin sinn í raunum.
Til sjávar og sveita, í borg og í bygð
var bóndans í Ásgarði getið
— hans alkunna gestrisni, einurð og trygð
og ævistarf þakkað og metið.
Þótt ókunnum virtist ei allskostar blítt
hans ávarp við ríkan og snauðan,
var drenglundin fölskvalaus, handtakið hlýtt
— og hjartað var gull fram í dauðann.
Nú syrgir þig hjerað þitt, sveit þín og land,
en sárast þó ástvinafjöldinn.
Og Hvammsfjarðaröldurnar hrynja við sand
með harmþrungnum ómi á kvöldin.
Það húmar og kólnar um heiðar og sæ
og hljótt niðar lindin og áin
— og von er að Dalirnir breyti um blæ,
þegar Bjarni í Ásgarði er dáinn,
JÓN FRÁ LJÁRSKÓGUM.
y
y
t
i

x