Lesbók Morgunblaðsins - 22.11.1942, Blaðsíða 3

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
363
vopnaglamur heyrðist innanúr
húsunum, og nú þekkti Örlygur
manninn og hnykti við. Það var
Ormur, sem gekk við hlið hans,
Ormur, sem annars ætíð var
fremstur. Örlygur undraðist. Yar
Ormi brugðið ? Hann skyldi alls
ekki þetta framferði hin hugrakk
asta förunauts síns.
— Þeir verjast, hví stendur þú
svo aftarla? spurði hann stuttur í
spuna. Ormur leit framan í höfð-
ingja sinn. Örlygur sá, að á enni
hans voru stórir svitadropar, and-
litið var náfölt og augun hvarfl-
andi. Andartak horfðust þeir á,
svo ruddi Ormur sjer braut fram
milli þeirra, er innar stóðu.
Viðnámið liafði verið algerlega
óvænt, því árásarmennirnir vissu,
að Þorgarður bóndi var enginn
hugmaður. En sveinarnir tveir og
húskarlinn gerðu harða hríð að
þeim, er fyrstir komu inn og
stöðvuðu framsókn þeirra. Dyrnar
voru ekki víðar, og óhægt að koma
mannaflanum við.Tvo hafði Arnór
þegar sært. Og meðan barist var,
lá húsbóndinn sterki skjálfandi
í rúmi sínu, þótt húsfreyja lians
eggjaði hann og særði að hjálpa
gestum sínum og heimamanni.
Tungsljósið kom og dvínaði, og
óhægt var að berjast í dimmunni.
Og einmitt, er Ormur ruddist
fram, dró ský fyrir mánann. —
Straks, er hann kom fram milli
hinna fremstu fjelaga sinna.
lagði hann spjótinu þangað, er
hann hugði mann vera fyrir, og
fann einnig, að svo var. Svo heyrð
ist fall og þung stuna og um leið
fann Ormur sig særast í vinstri
síðu. En nú var vígamóður kom-
inn á hann, og örskjótt lagði hann
þangað, er hann hugði lagið hafa
komið. Einnig þar fann hann
mann fyrir, en enginn fjell, ekk-
ert hljóð heyrðist.
Þá sleptu skýin aftur haldi sínu
á tunglinu, -svo að albjart varð
í skálanum. Við hina skyndilegu
ljósbreytingu gættu menn að vegs-
ummerkjum. Orinur sá ungan
mann liggja í blóði sínu á gólf-
inu fyrir fótum sjer, og allur sá
geigur, sem hafði ásótt hann um
nóttina, brautst nú fram í nístandi
skelfingu. Maðurinn, sem þarna
lá fallinn fyrir hans eigin hendi,
var Arnór, yngri bróðir hans.
Húskarlinn hallaðist sár til ólífis
upp að veggnum rjett hjá. Þriðji
verjandinn sást hvergi.
Ormi lá við öngviti, hann missti
spjótið og varð að styðja sig við
þann fjelaga sinna, er næstur stóð.
Nú var hann ofan á allt annað orð
inn bróðurbani; hann hafði óhlýðn
ast föður sínum og gengið í flokk
Örlygs Óttarsonar, sem ætíð hafði
verið fjandmaður ættar hans. —
Örvæntingin bar hann ofurliði,
hann ruddi sjer braut út milli
fjelaga sinna og hallaði sjer upp
að bæjarveggnum í sárri, hljóð-
lausri yfirbugan. Úr undinni í
síðu hans draup blóðið við hvert
hjartaslag, rann niður eftir klæð-
um hans, niður í döggvað grasið.
En hann kendi einkis líkamlegs
sársauka, það var sem sál hans
hefði verið varpað á eld.
Örlygur varð ekki var við er
hann fór út, hann gekk sjálfur í
skálanum og litaðist um. Honuin
hnykkti við, þegar hann sá hinn
fallna á gólfinu, hann þekkti
Arnór unga, og þrátt fyrir alla
grimd sína og skaphörku fór
lirollur um hann. Hann þekkti
einnig föður Arnórs, og Loft, elsta
son hans, og vissi, að sá kali, sem
þeir báru til hans, vegna viðskifta
hans við Orm, myndi nú breytast í
fullan fjandskap. Og afla hafði
hann engan á við þá feðga. —
— Hver vá liann? spurði hann
höstum rómi.
Enginn af mönnum hans gat
svarað því, því að vopn þeirra
allra höfðu verið á lofti og voru
mörg blóðug. Einhver nefndi þó
nafn Orms.
— Hvar er hann?
Þeir kváðu hann vit genginn.
Þá glotti Örlygur hörkulega, en
glottið náði ekki til augnanna,
þau voru flóftaleg, síðan fyrst
hann sá hinn vegna. Svo kallaði
hann: — Gakk út, Þorgarður
bóndi, þig vildi jeg finna.
Þorgarður hreyfði sig ekki og
var að lyktum dreginn út af
nokkrum mönnum Örlygs. Ótta-
slegið heimafólkið kom fáklætt á
eftir til þess að sjá afdrif hús-
bónda síns, skálinn varð mann-
tómur.
Þá hljóp Bjarni hestasveinn út
úr skoti einu og til Arnórs. Hann
hafði svöðusár á vinstra handlegg,
en hóf húsbónda sinn andaðan á
loft og bar hann út að húsabaki.
Menn Örlygs höfðu auðsýnilega
ekki gætt hesta sinna vel, og voru
þeir víðsvegar um túnið. Bjarna
veittist ljett að handsama tvo
þeirra. Hann lagði líkið á bak
fyrir framan' sig og reið frá bæn-
um í þá átt, sem hann ekki varð
sjeður af mönnum Örlygs.
Grimmilegur á svip stóð Örlyg-
ur jTir Þorgarði bónda á hlaðinu:
— Hvort barst þú Barða njósnir
um för mína, spurði hann hrana-
lega.
Þorgarður kom upp engu orði
fyrir ótta, tennurnar glömruðu í
munni hans, og ýmsir af komu-
mönnum hlógu hástöfum að hinu
skelfilega hugleysi þessa fíleflda
manns. Örlygur beið ekki lengi
eftir svari: — Högg þú fót hans,
Ánn, mælti hann til eins af mönn-
um sínum, sem var jötunn að
vexti og ægilegur ásýndum. Ánn
mundaði örina og glotti herfilega.
Svo litaðist grasið blóði, «g Þor-
garður bóndi var einfættur orð-
inn. —
Þótt enn sje nótt, sefur enginn
í skálanum á Kársstöðum lengur
Skýin eru nú hætt, að leika sjer
við mánann, sem starir úr heiði
yfir dalinn. Fólkið stumrar yfir
húsbónda sínum og reynir að
stöðva blóðrásina úr fæti hans.
Víða um bæinn sjást hin dökku
merki heimsóknarinnar, og í einu
úthýsinu liggur liggur húskarlinn
hugprúði nár, hann, sem einn af
heimamönnum kaus að bjóða of-
beldinu byrgin. Nú starir hann
brostnum augunum mót skini mán
ans, sem sveipar skeggjað andlit
hans annarlegu ljósi.
Úti á hlaðinu er döggin blóði
blandin, og slóðirnar eftir hesta
gestanna sjást enn í túninu. Þeir
rændu tveim af hestum bóndans,
því tveir af þeirra egin reið-
skjótum hurfu á dularfullan hátt,
og þorðu þeir ei að leita þeirra,
af ótta við liðssafnað af hendi
Bárðar og annarra hjeraðsbúa.
Þeir ríða geyst inn dalinn. ör-
lygur er stöðugt við hlið Orms.
Ormur mælir ekki orð af vörum.