Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1942, Blaðsíða 1

44. tölublað.
Gamlaársdagur 1942 XVI. árg&ngur.
lufohUrpnwuguaj* b.t.
Ferda.sa.ga. skólapilta
haustið 1887
*
Eftir Ásmund Gíslason, præp. hon.
J-v egar birta tók og blásið var
* til brottfarar mánud. 3.
október vorum við daufari
í dálkinn en kvöldið áður. Ekki
þurftum við nú lengi að bíða
ferju við Langholtsvað, því
fljótt sást nú hópurinn stóri og
kom ferjumaður niður að ánni.
En það tók langan tíma að koma
allri hersingunni yfir á bakk-
ann hinu megin, og svo varð
talsverður eltingarleikur við
hestana, sem í var hrollur eftir
sundið. Þá var þó þessi þrautin
unnin, hugsuðum við, þegar kom
ið var á bak og við fórum að
spretta úr spori eftir Varma-
lækjarmelum. — Ennþá var
rigning, en við vorum hættir
að kippa okkur upp við það.
Það leit út eins og ekki væri
um annað veðurlag að gera í
veröldinni. Við vorum hálf syfj-
aðir og niðurdregnir fyrst fram-
an af degi eftir vökunóttina
í Neðranesi, en vorum þó að
senda hver öðrum tóninn til
þess að reyna að halda uppi
,,humörinu“. — Um miðjan dag
vorum við komnir að Grund í
Skorradal og fengum þar hinar
ágætustu viðtökur hjá Pjetri
bónda, og borðuðum þar heita
kjötsúpu, sem hresti okkur
mikið. En það voru slæmar
frjettir sem við fengum þar
af Andakílsá. Hún var sögð
bráðófær og ómögulegt, eins
og þá var umhorfs, að komast
leiðina gegnum Svínadal niður
að Hvalfirði. Hvað var þá til
ráða? Spurðum við hver ann-
an, harla vandræðalegir. •
Annaðhvort var að setjast
að á Grund — og sitja — já
hver veit hvað lengi? — eða
þá að leggja leiðina fram með
Skorradalsvatni að norðan að
Vatnshorni og þaðan yfir Botns
heiði. En álitlegt var það ekki.
Veðrið fór versnandi, og við
hlutum að lenda í myrkri yfir
heiðina, og mundi hún þó senni
lega vera fullslæm yfirferðar,
eins og þá stóð á, þó dagsbirta
væri.
Áfram vildum við þokast og
því var sá kosturinn tekinn að
brölta fram með Skorradals-
vatni. En aldrei fengum við í
allri þessari ferð, jafn mikla
gjöf og þar, því það var eigi
aðeins steypiregn úr loftinu,
heldur skóf yfir okkur úr vatn-
inu, þar sem við urðum að ríða
fast meðfram því. Ekki var
mikið um samræður þann spöl-
inn, því við urðum að ríða hver
á eftir öðrum, og ekkert orð
heyrðist fyrir veðurdyn og
vatnaglaum. — 1 rökkurbyrjun
var komið að Vatnshorni. Þar
báðum við um fylgd yfir Botns
heiði, en þess var enginn kost-
ur. Aðeins einn fullorðinn karli
maður var þar heima, sem
þurfti að ganga við fje um
kvöldið og gegna öðrum störf-
um heima við, en hann bauðst
til að ganga með okkur upp
á brúnina ofan við bæinn, og
segja okkur þar svo vel til
vegar, sem hann gæti. Ekki
bar þó neitt á því, svo jeg muni,
að við kviðum fyrir því, sem
framundan var, og enginn
kvartaði nje taldi úr að fara
á heiðina, þó varia væri þur
þráður á okkur og veðurútlit
hið versta. Það var einhvers-
konar kæruleysi komið í okkur
og við skoðuðum það sem sjálf-
sagða nauðsyn að halda áfram
þangað til við kæmumst einn
hverntíma og einhversstaðar að
endatakmarkinu — hinni þráðu
Reykjavík. Við kvöddum fylgd-
armanninn, stefndum út í heið-
ina, storminn og náttmyrkrið.
og fóru þeir fremstir Stein->
grímur og Guðm. Guðmunds-
son. —
Dálitla stund hjeldu þeir
götuslóðunum, en svo hurfu
þær. Stormur og regn undanfar
inna sólarhringa höfðu máð öll
spor af melhryggjunum að
minstakosti svo, að ómögulegt
var að fylgja þeim í myrkrinu,
og svo áttum við örðugt með, að
ráða o"kkur og hafa stjórn á