Lesbók Morgunblaðsins - 31.12.1942, Blaðsíða 3

LESBÓK &ORGUNBLAÐSINS
419
ströndinni, kippkorn utan við
Þyril. —
Sáum við þá að við höfðum
lent ofan í daldragið norðan við
Þyrilinn. Var nú sprett úr spori
og riðið alt hvað af tók heim
að Þyrli. Komum við þangið
klukkan 6 morguninn þann 4.
október. Við hrópuðum á glugg
ana yfir fólkinu í baðstofunni
cg rifum það upp úr rúmunum,
sleptum hestunum á túnið, og
höfðum okkur inn í bæinn strax
og hann var opnaður. . Ekki
báðum við þó um mat eða kaffi,
heldur aðeins að mega hátta
einhversstaðar og hvíla okkur.
Vorum við því næst látnir
fara ofan í glóðvolg rúmin, sem
fólkið reis upp úr, klædd-
um okkur úr hverri spjör, og
fórum 3 og 4 í hvert rúm. Jeg
man vel að jeg var við 4. mann
í rúminu. Við sofnuðum fljótt
og sváfum eitthvað fram yfir
hádegi. Þá var ekki um annað
að gera, ep að fara aftur í
öll blautu fötin, nema hvað
við undum þau áður eins vel
og við gátum. Ekkert var hægt
að þurka. Bærinri hriplak allur
meir eða minna. — Frost var
nú komið, og talsverður snjór
hafði íallið, meðan við sváfum
á Þyrli. Mátti það heita mikil
hepni, að við skyldum ná í
húsaskjól áður en frysti til
muna, svo blautir sem við vor-
um. Nú vorum við orðnir glor-
hungraðir og gauluðu í okkur
garnirnar. Við báðum Þorkel
bónda, sem var besti karl, að
láta okkur hafa vel í sarpinn,
áður en við færum af stað, en
hann kvað ekki mundi auðvelt
að elda handa okkur svo mörgj
um, eins og okkur mundi nægja,
en reynt mundi verða að gera
í því efni, eins og hægt væri.
Fremur fátt var þar af fólki
heima, því piltar Þorkels voru
í ferð til Reykjavíkur. — Loks
kom maturinn, kjötsúpa, kjöt
og eitthvað lítilsháttar af
brauði. Það var gott, sem það
var, en ekki fengum við nærri
því saðningu okkar. Við vorum
svo gráðugir, en ekki hægt að
elda meira í bili og varð auð-
vitað við það að sitja. Nú ætl-
uðum við að komast fyrir Hval-
fjörð og yfir að Reynivöllum
í Kjós. En vandratað var yfir
Reynivallaháls, ekki síst eins
og nú stóð á, að götur voru
orðnar fullar af snjó, og degi
farið að halla, svo bersjnilegt
var, að við mundum lenda í
myrkri. Okkur langaði ekki til
að hreppa aðra eins villu og
á Botnsheiði, og báðum við því
Þorkelu bónda að fylgja okJcur
.yfir hálsinp, og varð hann við
þeirri bón okkar.
Eitthvað vantaði af hestum
og komumst við því ekki allir
jafn snemma af stað. Þegar inn
í fjarðarbotnana kom, var flætt
meira að en við hugðum. Fóru
sumir af okkur þar eigi nógu
varlega og hleyptu á sund og
blotnuðu auðvitað að nýju. —
Voru það einkum tveir, s,em
blautastir urðu, og var þeim
ráðlagt að setjast að á Fossá,
sem þeir líka gerðu. — Við hin-
ir lögðum upp á hálsinn og
mátti heita aldimt orðið þegar
upp var komið. Þá skall líka
yfir okkur hríðarbylur, svo
heita mátti stórhríð um stund.
Fór þá að fara um okkur, sem
kjarkminni vorum, því ekki
langaði okkur til, að liggja enn
úti, og það í snjó og frosti. —
Þorkell var þá ekki viss í
áttunum, og treysti sjer ekki að
rata. Hafði hann að vísu verið
dugnaðarmaður, en var orðinn
roskinn og farinn að tapa
kjarki og bila að heilsu. For-
ingjar okkar höfðu enn rjettar
áttir í höfjðinu, en óttuðust mest,
að þeir mundu ekki finna
Kirkjustiginn, einstigi, sem ligg-
ur niður af hálsinum að sunnan
verðu, milli kletta niður að
Reynivöllum. —
Varð það nú úr, að Guðmund-
ur og Helgi Hjálmarsson tóku
við forustu, því Steingrímur
hafði orðið eftir á Fossá, en
Þorkell tók að sjer, að gæta
þess að enginn yrði viðskila
við hópinn, og hirða þá, sem
kynnu að dragast aftur úr. —
Svo þokaðist lestin áfram um
stund, hægt og gætilega. Við
þurftum eigi aðeins að varast
það að villast, heldur og líka
að gæta þess, að hrapa ekki
fram af klettunum, sem eru í
brúninni ofan við Kjósina, sem
hæglega gat orðið, ef svoná
dimm hríð hefði haldist lengi.
En áður en mjög langt leið, rof-
aði til í lofti og sáum við þá alt í
einu ofan í Kjósina, þar sem
hún lá að okkur sýndist, beint
fyrir neðan fæturna á okkur,
en svo langt —» langt niðri, og
nú var aðeins eftir þrautin sú,
að komast niður á þessa sælu-
strönd, þar sem voru hlý hús,
einhverjar, máske ljúffengar
matarbirgðir og — og máske
laglegar ungar stúlkur.
Jeg veit nú annars ékki, hvort
við höfum hugsað svo hátt
þarna, nýsloppnir úr hríðarbyln
um, að gaman væri að hitta
kvenfólkið, þarna niðri á bæj-
unðm. Ætli það hafi ekki verið
enn meiri umhugsun um mat
og hlýindi, eins og þá stóð á
fyrir okkpr, svöngum, köld-
um og þreyttum. Reyndar er
það nú blessað kvenfólkið, sem
oftast bætir best- úr því, þegar
okkur vantar mat og hlýindi.
Já, hvernig áttum við nú að
komast þarna niður? Við fund-
um ekki Kirkjustiginn og þekt-
um ekki annan stað þar sem
hægt var að komast með hesta
fram af klettabrúninni. — Það
var leitað fram og aftur, en
hvergi sáum við nje fundum
e in^igið. Samt rákust þeir, sem
duglegir voru að leita og kanna,
á klettaskoru eina upp frá bæn-
um á Reynivöllum, og töldu
þeir að hægt mundi vera að
koma hestunum þar niður með
gætni, en á löngum tíma, og
með því að styðja þá þar, sem
verst var. Það fóru svo 4 með
fyrsta hestinn og síðan 2 og 3
með hvern hest, einkum þann
kaflann, sem verstur var. Þann-
ig var klongrast niður með 19
hesta, sem þá voru í förinni.
Það tók langan tíma, en gekk
þó slysalaust. — Mun líklega
aldrei hafa verið farið þarna
niður með hesta, nema í þetta
skifti. Það er furða hvað ókunn-
ugir menn geta komist í myrkri,
sem engum kunnugum dettur í
hug, að reyna að fara í björtu,