Lesbók Morgunblaðsins - 13.06.1943, Qupperneq 6

182
LESBÓK M0RGUNBLAÐ8IN*
Æfi og ástir lvans grimma
Eitir Leslie T. Wilson.
Á götuslóð í frumskógum
Brasilíu varð hann fyrst á vegi
mínum. Þar var hann í hörku-
rifrildi við skógarmann. Hann
belgdi út bringuna, gul augu hans
tindruðu af bræði, og hann grenj-
aði upp yfir sig af lífs og sálar-
kröftum. En aðstaða hans var
ekki góð. Hann vóg ekki nema
3 unzur. Jeg skarst í leikinn og
keypti apann fyrir 50 cent, og
varð með því yfirboðari ívans
grimma.
Hann sýndi mjer ekkert þakk-
læti fyrir viðvikið. Hann hjelt
áfram að ólátast og ljet nú bræði
sína bitna á mjer. En smátt og
smátt rann honum reiðin, og
hann sofnaði í vasa mínum. Jeg
sagaði sundur kókoshnetu í
tvennt, bjó um hann í öðrum
hnetuhelmingnum og tók hann
með mjer til skips.
Ivan var af einni tegund svo-
nefndra næturapa, af dvergapa-
kyni. Þeir hafa hvíta stjörnu í
enninu. 1 skógarmyrkri glittir í
stjörnu þessa. Hún er veiðibrella
frá náttúrunnar hendi. Mýflug-
ur og önnur smákvikindi laðast
að þessum ljósa bletti, en þá gefst
öpunum færi á að hremma þau
með ótrúlegri handfimi sinni.
Ivan var 31/2 þumlungur á
hæð, með lítið andlit, sem var
ógnarlíkt mannsandliti, en vaxt-
arlagið ekki ósvipað íkorna, enda
hafði hann mikið loðið skott. Að
venju var hann skapgóður, mesta
gæða skinn. En ef honum fannst
sjer misboðið, þá fauk í hann,
því bráðlyndur var hann. En
vonskan rauk fljótlega úr hon-
um.
Það reyndist vera erfitt að sjá
honum fyrir hentugu mataræði.
Þurfti jeg að hafa mikið fyrir
því, áður en jeg komst að rjettri
niðurstöðu hvernig ala ætti Ivan
svo honum liði vel. I fyrstu höfn
keypti jeg handa honum brúðu-
pela með togleðurstúttu. ívan
handljek brátt pelann eins og
æfður drykkjumaður. Kona ein
meðal farþeganna prjónaði á
hann kot. Þegar hann var kom-
inn í það, var hann allra líkast-
ur örsmáum skilmingamanni.
Fljótlega komst jeg að raun
um, að ívan væri ekkert flón.
Undraðist jeg hve skynsamur
hann var. Það lýsti sjer t. d. í
því, að hann var framúrskarandi
þrifinn með sig. Eitt sinn skyldi
jeg hann eftir í búrinu þar sem
á hann skein of sterk sól. Þegar
jeg kom aftur hafði hann tekið
pentudúk sinn og breitt hann
fyrir sólina. Jeg tók dúkinn og
ljet sólina skína á hann. Apinn
breiddi dúkinn strax aftur fyrir
sólina svo hann gæti notið skugg-
ans.
Er heim til Californíu kom
bygði jeg handa honum hús. Það
var í laginu eins og leiktrúða-
vagn, þrjú fet á lengd og 2 fet
á hæð. Til endanna hafði jeg
gler, dyr á afturhlið, en á fram-
hliðinni vírnet. Vindlakassa f jekk
hann fyrir svefnherbergi. Yfir
honum var 25 watta ljósapera til
þess að jafn hiti væri í húsinu.
Kókoshnetuna hengdi jeg í loft-
ið, með bjöllum og rólu.
Ivan hafði ánægju af borgar-
lífinu, að umgangast fólk og sjá
sig um í heiminum. það var hans
besta skemtun að aka í bíl. Á bíl-
ferðum var kókoshnetan hans
hengd á spegilinn innan við fram
rúðuna. Þaðan hafði ívan hið
besta útsýni yfir landslagið. Þeg-
ar hann sá eitthvað nýstárlegt,
er vakti athygli hans, spjallaði
hann í ákafa eins og smákrakki.
Prýðilega fjell honum morg-
unverður okkar Ameríkumanna.
Undir eins og hann kom á ról
heimtaði hann appelsínumauk
sitt. Þó undirstöðumatur hans
væri altaf þrír mjelaðir ormar.
Brátt þyngdist hann, svo hann
varð 5 unzur.
Ekki er hægt að hugsa sjer
neina skepnu eins merkilega með
sig og hann. T. d. að sjá til hans
með ,,grape“-ávöxt. Safinn úr
honum var hans uppáhald. En
aldrei skyldi það koma fyrir að
hann káfaði í ávöxtinn, til þess
að vinna hann þannig sjer til
matar, heldur tók hann milli
handa sjer, hallaði höfðinu aft-
ur á bak og kreisti safann niður
í munn sjer. Hendurnar mátti
hann ekki óhreinka.
Alt útlit var fyrir að ívan yrði
alla sína æfi piparsveinn. En
kunningi minn suður í Rio sendi
mjer konuefni handa honum.
Hún var helmingi minni en hann
þegar hún kom, svo við þorðum
ekki annað en fresta brúðkaup-
inu, því við vissum hvílíkur of-
stopi gat rokið í Ivan.
Hún hjet Tonita. Við gáfum
henni ríflegan fjörefnaskamt, og
ljetum hana styrkja sig með því
að æfa hana á að klifra upp
göngustaf. En einu sinni hélt jeg
henni upp að glerrúðunni í húsi
ívans. I fyrstu sneri hann við
henni bakinu, hjelt að þetta væri
ekki annað en leikur með spegil.
En þegar hún tók til máls, þá
varð hann svo forviða að hann
var næri dottinn ofan úr rólunni
sinni. Geðshræring hans var svo
mikil, við þetta tækifæri, að jeg
sló brúðkaupinu enn á frest.
Það leyndi sjer ekki, að Ivan
var með hugann hjá Tonitu.
Þegar hún sá til hans skálmaði
hann um gólfið í apabúrinu sínu,
belgdi út brjóstið eins og gorilla.
Tonita var hrifin. I hvert sinn
sem við sleptum henni þaut hún
að búrinu. En þegar Ivan varð
þess var að hún horfði á hann,
þá leit hann undan, rjett eins og
til þess að gefa henni í skyn að
sjer stæði alveg á sama um hana.
En ef hann sá að hún leit ekki
á hann, þá glápti hann á hana
og fylgdi hverri hreyfingu henn-
ar.
Loks rann upp brúðkaupsdag-
urinn. Jeg hafði smíðað handa