Lesbók Morgunblaðsins - 13.06.1943, Qupperneq 7

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
183
þeim fílabeinslitaða lokrekkju, en
konan mín gaf þeim ljósrauðar
ábreiður í brúðargjöf.
Jeg var smeykur um Tonitu,
er jeg hleypti henni inn í búrið,
því að við þektum hvílíkur fítons-
andi gat hlaupið í Ivan. Hafði
jeg því fengið mjer lcðurhanska
til þess að geta hrifið Tonitu frá
Ivan ef á þyrfti að halda, án þess
að verða fyrir tönnum Ivans, ef
vonska hefði hlaupið í hann.
Þegar Tonita var komin inn í
búrið, leit Ivan snöggvast á hana.
En á sama augnabliki var öll
hans karlmenska rokin út í veð-
ur og vind. Áður en jeg gat lok-
að búrinu, tókst ívan að smjúga
út.
Hann þaut nú, eins og í óráði,
um alt húsið. En hin forsmáða
brúður sat hnípin og særð þar
sem hún var komin.
Þegar við settum ívan inn í
búrið til hennar, varð hann alveg
utan við sig, reikaði um eins og
í leiðslu. Tonita, er sýnilega átti
lífsreynslu að baki sjer, tók til
sinna ráða. Hún gekk að ívan,
þar sem hann hafði flúið út í
hom, tók í eyru honum og kysti
hann rembingskoss.
ívan var sem steini lostinn.
Tonita strauk honum og reyndi
að gera gælur við hann. En ívan
vjek sjer undan öllum blíðuat-
lotum út í horn og var utan við
sig. Þá um kvöldið setti jeg lok-
rekkjuna inn í búrið. Tonita var
sýnileg hrifin af því hve skraut-
leg hún var. Hún smaug þar
strax inn. Er hún hafði verið þar
drykklanga stund rak hún höfuð-
ið út, og svipaðist um eftir ívan.
En hann var auðsjáanlega
smeykur við að fara til hennar.
Þegar hann loksins áræddi að
koma, tók Tonita honum tveim
öndum og kysti hann. Hann tap-
iði sjer aftur, og þaut út í horn.
En Tonita reyndi nú með blíð-
málum að fá hann til sín.
Við hjónin vorum nú orðin leið
á framferði ívans og fórum í bíó.
Þegar við komum heim tók jeg
lokið ofan af lokrekkjunni til að
sjá hvernig þeim liði. Þau lágu
þar í faðmlögum undir ábreið-
unni í fastasvefni. Ánægjusvip-
ur var á andlitskrýli Tonitu.
Ómögulegt var með öllu eftir
þetta að skoða Tonitu sem
skepnu. Hún átti altof mikið af
kvenlegu eðli í sjer til þess. Hún
var eins og lifandi kjarni hins
kvenlega. Aldrei var hægt að tala
orð til ívans án þess að hún væri
komin þar og „legði orð í belg“.
Hún var símasandi. Hún reif út
úr honum það sem hann var að
eta. Hún skipaði honum í rúmið,
þegar henni sýndist. ívan gat
enga björg sjer veitt. Hann átti
að búa við hið algerðasta konu-
ríki sem hugsast gat. Og hann
ljet sjer það lynda, feldi sig
prýðilega við það.
Undir eins eftir kvöldverð á
hverju kvöldi fór Tonita í lok-
rekkjuna og dró tjaldið fyrir.
Þar var hún ein í klukkustund
eða svo. Hvað hún aðhafðist þar
vissi enginn. En það minti mann
á konu, sem væri að búa sig í
háttinn eftir daginn. Alt í einu
dróg hún tjaldið frá, og kallaði
á ívan. Hann kom samstundis,
og tjaldið var dregið fyri.
Jeg reyndi að frelsa hann und-
an konuríkinu með því að taka
hann út og reyna að leika mjer
við hann, eins og áður. En
hann var annars hugar, alltaf að
skotra augunum að búrinu, eins
og hann væri að gefa mjer það
í skyn að hann óttaðist að kon-
an yrði vond við hann, ef hann
yrði of lengi burtu.
Að því kom að Tonita varð
þunguð. ívan vissi það auðsjáan-
lega. Nú mátti hann aldrei missa
hana augnablik úr augsýn. Tím-
unum saman sátu þau í sólinni,
og kembdi ívan mjúkt hár henn-
ar. Hann virtist sjerlega um-
hyggjusamur um tennur hennar,
var altaf að halla höfði hennar
aftur á bak og horfa upp í hana.
Er á leið meðgöngutímann
varð Tonita matgráðug og önug-
lynd. Hún heimtaði mat sinn með
ópum og óhljóðum. Oft beit hún
mig í hendina, er jeg var of
seinn að setja frá mjer diskinn
þeirra. En hún iðraðist strax eft-
ir því, leit afsakandi á mig. Þeg-
ar hjer var komið ljet ívan Ton-
itu altaf sitja fyrir með allan
mat. Jafnvel ormana, er voru
hans uppáhald, mátti hún taka
frá honum.
Langa tíma sátu þau, hölluðu
saman vöngum -og hjöluðu. Ef
þau mistu hvort af öðru augna-
blik urðu þau óróleg. Matarlyst
hennar og önuglyndi fór mink-
andi. Hún varð hæglát og dreym-
andi. En hvað dreymdi þessi agn-
arlitlu dýr. Það gat enginn vit-
að. En eitt tel jeg víst, að þau
hafi haft sína drauma.
Því miður vorum við hjónin
ekki heima, þegar ógæfan skall
yfir. Eitt sinn, er frænka mín
kom með morgunmatinn til
þeirra, lá Tonita fárveik á gólf-
inu í búrinu. Ivan var alveg
sturlaður af angist. Og þegar
reynt var að taka Tonitu út úr
búrinu beit hann frá sjer. Með
því að vefja þykkum dúk utan-
um hendina tókst frænku minni
að ná Tonitu út. Var hún lögð
á klæði utan við búrið og henni
gefnir nokkrir dropar af whisky
til þess að hressa hana. En skjótt
dróg af henni, og hún leið útaf
áður en nokkrum læknisaðgerð-
um yrði við komið.
Nú var ívan alveg frá sjer.
Hann hljóðaði og veinaði upp yfir
sig, rjett eins og hann ætlaði með
því að kalla maka sinn til lífsins
aftur. Hann starði til dyranna,
eins og hann lifði í þeirri von,
að hún myndi alt í einu birtast
þar. Hann neytti hvorki svefns
nje hvíldar. Jeg reyndi að leika
við hann. Hann sinnti því engu.
En þegar jeg tók hann upp skreið
hann undir vesti mitt og fann jeg
við brjóst mitt hvernig hjarta
hans barðist.
Þegar hann um síðir fór að
sætta sig við að hafa mist Ton-
iku, þá beindust tilfinningar
hans til konunnar minnar. Hún
kendi honum að kyssa sig. En
það gerir hann aldrei svo jeg sjái
til. Ef hún kyssir mig, þá snýr
hann í hana baki og er afbrýðis-
samur. Hann skoðar mig sem
meðbiðil sinn, litla skinnið.
(Lauslega þýtt).
Drukkinn maður: Hik — hvað er
klukkan? — hik.
Annar drukkinn maður: 'Yeah.
Fyrri maðurinn: K»rar þakkir —
hik.